Αέρινη η μορφή σου
Πολλές φορές γυρίζει και μου χαμογελά
καθώς σ΄ αγγίζει μια δέσμη φωτός
αναρωτιέμαι μην είσαι συ στη χώρα
της αλήθειας
και τότε παρακαλώ τις φτερούγες
της προστασίας
και της καλοσύνης σου να απλωθούν
και να σκεπάσουν τη σκοτισμένη μου ζωή
η μορφή σου θαμπώνει απ΄ το φως που δυναμώνει γύρω σου,
απλώνω ικετευτικά το αδύναμο σακάτικο χέρι μου
καθώς η ανασφάλεια με κυκλώνει
για να πιάσω το πατρικό γεμάτο δύναμη χέρι σου
μα δε φθάνω τίποτα…
μόνο ένα πικρό δάκρυ που πέφτει κάθε φορά ανάμεσά μας
και μας χωρίζει, βλέπω να μεγαλώνει
να γίνεται ένα διάφανο υγρό χώρισμα
και συ όλο να μακραίνεις…
ο απόηχος των λόγων σου γίνεται ψίθυρος
η εικόνα σου παρελθόν
η ψυχή μου κραυγάζει απεγνωσμένα
ζητώντας να μείνεις κοντά μας
μα η οπτασία σου χάνεται
επιστρέφει στο άπειρο
ξημερώνει κ πρέπει να γυρίσω πίσω
διαβαίνοντας τον παγερό σκοτεινό δρόμο του χωρισμού.
Φανή Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου