ΠΟΝΟΣ

Ξέρω ένα παλιό λεωφορείο

Που τα καθίσματά του

Έχουν ποτίσει κηλίδες

Η τελευταία είναι τα μάτια μου

Προσπαθώ να τα καθαρίσω

Με χλωρίνη

Αλλά τα τζάμια διαρκώς θολώνουν

Και τρίβω

Όσο μπορώ πιο δυνατά

Μέχρι να φθαρεί το ύφασμα

Της πραγματικότητας

Όμως αυτό όσο πάει

Γίνεται και πιο μαύρο

Αλλάζω τα μάτια με τροχαλίες

Και ανεβαίνω ψηλά

Όσο φοβάμαι

Τόσο δεν κρύβομαι

Βρίσκομαι

Στο προαύλιο του εαυτού μου

Βαδίζοντας πάντα στο πλευρό μου

Η μοναξιά σχηματίζει μια λίμνη

Ο πόνος με παρασύρει

Σε εκδρομή δωματίου

Μια βελόνα έχει αυλακώσει το δίσκο μου

Κατεβαίνω και γονατίζω

Το λεωφορείο περνάει από πάνω μου

Δεν νιώθω τίποτε άλλο

Εκτός από ένα αίσθημα

Αφόρητης ζέστης

Φταίει η κηλίδα που άλλαξε χρώμα

Την τελευταία στιγμή

Και η τροχαλία

Έγινε κατακόκκινη

[Μη δίνεις σημασία στο κόκκινο, είναι πάντα άπληστο. Όταν αγαπάμε, ονειρευόμαστε. Η τελευταία πραγματικότητα είναι τα μάτια. Κοίτα. Μας.]

31/12/2013

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

(από την κοινή ποιητική  συλλογή  "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ", εκδ. Βιβλιόραμα, που κυκλοφορεί από τις 5 Νοεμβρίου 2015)