ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΛΑΘΟΣ

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.

Ένα απόγευμα κουρασμένη από το πολύωρο περπάτημα, κάθισα σ’ ένα παγκάκι της πλατείας να πάρω μια ανάσα. Στο ακριβώς διπλανό, δυο νεαρά κορίτσια συζητούσαν χαμηλόφωνα όταν το ένα φώναξε: «Δεν είναι σωστό». Η φράση αυτή με έβαλε αμέσως σε σκέψεις. Ποιο είναι το σωστό; Ποιο είναι το λάθος; Και κυρίως, που; Για όλα υπάρχει η προσωπική μας οπτική και πρόσληψη. Ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει το σωστό και το λάθος; Με ποια ιδιότητα θα αποφανθεί; Κι αν η κρίση του δεν είναι σωστή, ποιος θα του επισημάνει πως είναι λάθος;

Πόσο επηρεάζει η προσωπική μας κρίση την κριτική και κυρίως τον διαχωρισμό λάθους – σωστού; Ποιος όρισε τη διαφορά ανάμεσά τους; Το δικό μου λάθος είναι το δικό σου σωστό και το αντίστροφο; Τι είναι εκείνο που τα κάνει να διαφέρουν; Κανόνες ηθικής; Νομικοί; Τάξης; Αν το δικό σου σωστό το εφαρμόσω σε μένα  κι αποδειχθεί λάθος; Είναι όντως σωστό; Ή εγώ έπραξα λάθος;

Οι καλές προθέσεις είναι σωστές, αλλά πολλές φορές φέρνουν λάθος αποτελέσματα. Μήπως λοιπόν οι προθέσεις είναι εκ προοιμίου λανθασμένες; Κι αν είναι, ποιος μπορεί να το γνωρίζει αν δε δει το λάθος αποτέλεσμα; Εσύ πόσες φορές έκανες λάθος σήμερα; Πόσες έπραξες σωστά; Για ποιο από τα δύο καταδίκασες την πράξη σου;  Μήπως το ότι θεωρείς πως κάνεις το σωστό σε βοηθά να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου; Τελικά μήπως το λάθος είναι αυτό που μας βοηθά να βλέπουμε πιο βαθιά και με περισσότερη αλήθεια τον εαυτό μας;

Σε όλα τα γεγονότα, σε όλες τις καταστάσεις, ισχύει ο νόμος της σχετικότητας. Ο σωστός άνθρωπος βρίσκεται τη λάθος στιγμή στο σωστό μέρος. Ο λάθος άνθρωπος βρίσκεται τη σωστή στιγμή στο λάθος σημείο. Πώς θα ξεχωρίσουν πού, πότε, και κυρίως γιατί; Είναι σωστό να κρίνουμε τις πράξεις των άλλων; Κι αν ναι, γιατί οι υπόλοιποι είναι λάθος να μας κρίνουν; Πώς προσδιορίζεται; Πώς ορίζεται η κρίση για την κριτική σωστού  - λάθους;

Πάλι από εκείνο που μας συντελεί ως χαρακτήρες και προσωπικότητες. Και ποιος έχει τη δικαιοδοσία της απόφασης του λάθους; Ποιος του σωστού; Από πού εξουσιοδοτείται εφ’ όσον δεν σκέφτεται αντικειμενικά; Πόσο ο προσωπικός παράγοντας επηρεάζει το λάθος μου; Πόσο το σωστό μου; Υπάρχει αντικειμενικότητα ή είναι όλα υποκειμενικά; Κι αυτό από μόνο του είναι λάθος ή σωστό;

Η αντικειμενικότητα του σωστού καταδεικνύει το λάθος ή μήπως η υποκειμενικότητα του λάθους καθιστά το σωστό, σωστό; Ποια αντίληψη είναι εκείνη που επιτρέπει την σωστή ή λάθος ανάγνωση των πραγμάτων;

Κι εν τέλει τόση ώρα κάνω λάθος που το αναλύω; Ή μήπως όχι;

Μαρία Ι. Χρονιάρη

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF και να την διαβάσετε εδώ:

http://www.ifonitonanogion.gr/media/files/FWNH-301.pdf.pdf