ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Είμαστε κι εμείς οι καταραμένοι που γράφουμε για τα μύχια, που γράφουμε τα μύχια της ψυχής μας μήπως και μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα με την κατάρα μας. Κυκλοφορούμε ανάμεσά σας με ένα αδιόρατο μαύρο πέπλο στα μάτια μας, με ένα διάφανο στα βλέμματά σας κατάμαυρο περιβραχιόνιο. Που δεν διαφημίζουμε την λύπη μας ούτε στον καθρέφτη, μα την κάνουμε δαχτυλίδια και την φοράμε σε όλα τα δάχτυλα. Πέτσινα βραχιόλια για να ταιριάζουν με τις εποχές σας, την θάβουμε βαθιά μέσα μας για να μην σας χαλάμε τις μέρες και τις νύχτες. Όμως σαν μας δείτε καμιά φορά θλιμμένους, αν μας πετύχετε να κλαίμε βουβά - γιατί πάντα μόνο έτσι κλαίμε - αφήστε μας ήσυχους. Να ζήσουμε ως τέλους την τραγωδία μας και μην μας κοιτάξετε για πολλή ώρα. Θα μας χαραμίσετε με την ματιά σας. Η δική μας λύπη είναι υπόθεση αυστηρώς προσωπική. Άκρως ακραία και μοναχική. Δεν έχει ανάγκη τον οίκτο σας. Μάθετε να κάνετε ησυχία κι αφήστε μας να υπάρξουμε όπως μπορούμε. Όπως τόσα χρόνια έχουμε μάθει να υπάρχουμε. Και μην ανησυχείτε, το ποινικό μας μητρώο, το μητρώο ψυχής είναι καθαρό. 

Έχει αυτό το άπειρο λευκό που σας τυφλώνει.

Μαρία Χρονιάρη