Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

ΔΕΝ ΞΕΡΩ



Δεν ξέρω πόσες φορές χρειάστηκε να πεθάνω για να ζήσω. Δεν ξέρω πόσους θανάτους έζησα, ως να πεθάνω. Δεν ξέρω αν κάθε θάνατος αντιστοιχεί σε μια νέα ζωή και το αντίστροφο. Ξέρω μόνο πόσες φορές κοίταξα την κάννη απ' το περίστροφο στα μάτια. Ναι, αυτό το θυμάμαι καλά.

Μαρία Χρονιάρη



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου