ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

ΕΚΕΙΝΗ: "Το ξέρεις ότι υπάρχει ένα διαμάντι εκεί πάνω, σε μέγεθος πλανήτη; Είναι ένας λευκός νάνος, η συμπιεσμένη καρδιά ενός άστρου. Είναι ένα αστραφτερό διαμάντι που εκπέμπει τη μουσική ενός γιγάντιου γκονγκ."

ΕΚΕΙΝΟΣ: "Ένα διαμάντι... Που εκπέμπει τη μουσική ενός γιγάντιου γκονγκ... Που είναι;"

ΕΚΕΙΝΗ: "Είναι μόλις 50 έτη φωτός μακριά, στον Αστερισμό του Κενταύρου".

ΕΚΕΙΝΟΣ: "Αναρωτιέμαι πως ακούγεται."

(Από την ταινία του Τζιμ Τζάρμους: "Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί".)

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Ο μουσικός παραγωγός Κώστας Ηλιάκης την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου, στην εκπομπή του "Ο από μουσικής Θεός", θα παρουσιάσει το νέο μου βιβλίο "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ", εκδ. Απόπειρα. Τον ευχαριστώ για την πρωτοβουλία. 

Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου της εκπομπής.

"Χρειάζομαι καταιγίδες ηλιαχτίδων

Να μη φοβάμαι

Κάθε που το φεγγάρι

Ξοδεύει το χρώμα του"

Με λόγια της Μαρίας Χρονιάρη απ' το καινούργιο της βιβλίο θα σας κρατήσουμε συντροφιά την Τετάρτη 28/01/2015 στον Από Μουσικής Θεό και αγαπημένα τραγούδια ελληνικά και ξένα.

Στα πλατό και στο μικρόφωνο του star fm 88.4 απ' τις 6 έως τις 8 βράδυ ο Κώστας Ηλιάκης. Μας ακούτε και διαδικτυακά στο inotos.gr.

http://www.inotos.gr/wp-content/themes/themerush/Stream_Live.html

7 μέτρα

Να ζεις μέσα σε επτά μέτρα σκέψης

Να κρατάς τη φωτιά της πληγής

Αναμμένη στα χέρια σου

Για να μην ξεχνάς

Την ηχώ απ’ τα ψέματα

Κι αν κάτι περισσέψει

Στο μέτρημα

Κόψε τη νύχτα

Και κάν’ τη βροχή

Μαρία Χρονιάρη

Από την νέα μου ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί "Η σκιά μου κι εγώ", εκδ. Απόπειρα 2014

Horchat Hai Caliptus

Και για ποιό λόγο, εκτός από σένα, να αγαπήσω;

Να σφίξω το έσχατο βιβλίο

του πιο σοφού ανθρώπου πάνω μου

να το κρύβω στο κορμί μου

μέρα-νύχτα;

Στο αβέβαιο φως

της μόνης βέβαιης αλήθειας

ζωντανό σαν την εναλλαγή του φωτός

όπου σε συναντώ

και ξαποσταίνουμε μαζί

για μια στιγμή στο κέντρο της ύπαρξής μας

η ζωηρή διαφάνεια που φέρνεις

είναι η γαλήνη.

Στίβενς Γουάλας

ΠΑΝΤΑ Η ΕΚΑΤΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Αύριο Δευτέρα 19 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα βράδυ, από τις 22.00 μέχρι τις 00.00, θα πλέκουμε λέξεις, σκέψεις, σιωπές και μουσική, για όσα μας απασχολούν, για εκείνα που μας πονάνε και για όσα είναι στο δρόμο κι έρχονται. Μέσα σε μια χαλαρή νυχτερινή και μυστηριακή εκπομπή με ροκ καταβολές και όχι μόνο.

Και όλα αυτά μέσα από την ραδιοφωνική διαδικτυακή συχνότητα του Radio Maga, με την εκπομπή "Πάντα η Εκάτη". Γιατί μόνο η Εκάτη ξέρει πάντα καλύτερα την σκοτεινή πλευρά.

Μαρία Χρονιάρη

Δείτε εδώ

http://maga.gr/radio/programma/

http://maga.gr/radio/events/panta-ekati/

http://maga.gr/radio/maria-marilia-chroniari/

ΣΤΟ ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ III

Να μη φοράς
κοσμήματα στο λαιμό σου
τίποτε μη φοράς.

Θέλω να είμ' εγώ
ο μόνος κρεμασμένος.



Γιάννης Καλπούζος

ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟΝ ΡΟΜΑΝ ΓΙΑΚΟΜΠΣΟΝ

Ανάμεσα σε ό,τι βλέπω και σε ό,τι λέω,

ανάμεσα σε ό,τι λέω και σε ό,τι αποσιωπώ,

ανάμεσα σε ό,τι αποσιωπώ και σε ό,τι ονειρεύομαι,

ανάμεσα σε ό,τι ονειρεύομαι και σε ό,τι λησμονώ –

η ποίηση.

Γλιστράει

ανάμεσα στο ναι και στο όχι:

λέει

ό,τι αποσιωπώ,

αποσιωπά

ό,τι λησμονώ.

Δεν είναι λόγος:

είναι πράξη.

Είναι πράξη

που είναι λόγος.

Η ποίηση

λέγεται και ακούγεται:

είναι πραγματική.

Κι αμέσως μόλις πω

είναι πραγματική,

εξαφανίζεται.

Νά ’ναι έτσι τάχα πιο πραγματική;

Ιδέα απτή,

λόγος

ανέγγιχτος:

η ποίηση

πάει κι έρχεται

ανάμεσα σε ό,τι υπάρχει

και σε ό,τι δεν υπάρχει.

Πλέκει ανταύγειες

και τις ξεπλέκει.

Η ποίηση

σπέρνει μάτια στο χαρτί,

σπέρνει λόγους στα μάτια.

Τα μάτια ομιλούν,

τα λόγια κοιτάζουν,

τα βλέμματα στοχάζονται.

Ν’ ακούς

τους στοχασμούς,

να βλέπεις

ό,τι λέμε,

ν’ αγγίζεις

το κορμί της ιδέας.

Τα μάτια

κλείνουν,

τα λόγια ανοίγουνε.

OCTAVIO PAZ

ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ

Ένα βίντεο ποτισμένο με θαλασσινή αύρα, ντυμένο με χειμώνα, μα πολύ περισσότερο με την εκατέρωθεν επιθυμία για αέναη ένωση. Όταν αφήνεις την σιγουριά σου κι αποφασίζεις να χαθείς για τον άλλον. Με τον άλλον.

Μαρία Χρονιάρη

Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ Θ' ΑΝΘΙΣΟΥΝ Τ' ΑΣΤΡΑ

                                          

Καλή Χρονιά σε όλους με τα άστρα της ζωής σας να ανθίσουν!

Δυο φτερά στους ώμους μου πάνω είχα κολλήσει.

Νόμιζα ότι μ’ αυτά θ’ ανεβώ ψηλά.

Μα δε βρέθηκε κανείς να μου εξηγήσει.

Πως τα ύψη είναι γι’ αυτούς,

που τα μάτια έχουνε

πάντα χαμηλά.

Τα όνειρά μου πεταμένα σε φθαρμένες εποχές.

Τ’ αστέρια πλάτη μου γυρνούσαν όταν έκανα ευχές.

Με πηγαίναν όλοι οι δρόμοι πάντοτε στο πουθενά.

Όμως σήμερα αρχίζω από το μηδέν ξανά.

Δες ανθίζουν τ’ άστρα.