ΖΩΗ

Κάποιες φορές, σὰ βράδιαζεν ἀργὰ στὴν κάμαρά μας,

τ᾿ ὠχρὸ κεφάλι γέρνοντας στὴν ἀγκαλιά μου ἀπάνω

καὶ μὲ θλιμμένο ἀνάβλεμμα στυλὰ κοιτάζοντάς με,

«θὰ μὲ ξεχάσεις;» ρώταγες «καλέ μου, σὰν πεθάνω;»

Δὲ σ᾿ ἀπαντοῦσα. Τὴ φωνὴ τὴν πνίγαν οἱ λυγμοί μου,

κι᾿ ἕσφιγγα μὲ παροξυσμὸ τ᾿ ἀδύνατο κορμί σου,

σὰ νά ῾ θελᾳ μὲς στὴ ζωὴ νὰ σὲ κρατήσω ἐνάντια

στὸ Χάρο, γιά, ἂν δὲν μπόραγα, νὰ πήγαινα μαζί σου.

Γιατ᾿ ἤσουν ὅλη μου ἡ ζωή, χαρά της καὶ σκοπός της,

κι᾿ ὅσο κι᾿ ἂν ἐστρεφόμουνα πίσω στὰ περασμένα

δὲν ἔβλεπα, δὲν ἔνιωθα κοντά μου ἄλλη ἀπὸ σένα.

Μοῦ φαίνονταν ἀδύνατο δίχως ἐσὲ νὰ ζήσω.

Καὶ τώρα ποὺ μὲ ἄφησες, μὲ φρίκη ἀναλογιέμαι

τὸ θάνατό σου, ἀγάπη μου, πὼς πάω νὰ συνηθίσω.

Κώστας Ουράνης

ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

Σε Θεό μες στις μεγάλες νύχτες των ανθρώπων.

Μαρία Χρονιάρη

ΣΠΑΣΜΕΝΑ

Ίσως τελικά να είναι η ζωή ένα γερασμένο παιχνίδι.

Μαρία Χρονιάρη

ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΟΤΕΣ

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015 και στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη" απολαύσαμε μουσική γαλήνης για δύο ώρες μέσα από την συχνότητα του http://maga.gr/radio/ . Τώρα διαθέσιμη και στο Mix Cloud του σταθμού για όλους εσάς.

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη" με την Μαρία - Μαρίλια Χρονιάρη by Radio Maga # 14/12/15 by Radio Maga on Mixcloud

ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Το βέβαιο είναι πως οι ώρες μας, έτσι όπως είμαστε, είναι ατελείωτες κι έτσι αναγκαζόμαστε να τις γεμίσουμε με πράξεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται λογικές αλλά… που τις κάνουμε πια μηχανικά. Θα μου πεις ότι πρέπει να εμποδίσουμε το μυαλό μας να θολώσει. Έχεις δίκιο! Αλλά αναρωτιέμαι: Σάμπως δεν έχει κιόλας βυθιστεί σε απέραντα σκοτάδια; Παρακολουθείς το συλλογισμό μου;

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Όλοι γεννιόμαστε τρελοί. Μερικοί παραμένουν.

Σάμιουελ Μπέκετ, από το βιβλίο του "Περιμένοντας τον Γκοντό"

ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΜΑΣ

Την Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη" ακούσαμε Κλασσική Ροκ που μίλησε εκ μέρους μας. Για όσους την χάσατε αλλά και για εσάς που δεν την ακούσατε, τώρα στο Mix Cloud του σταθμού.

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη" με την Μαρία Μαρίλια Χρονιάρη Classic Rock on Radio Maga by Radio Maga on Mixcloud

ΕΝΑ ΡΑΓΙΣΜΑ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΘΛΙΨΗ

Η Μαρία Χρονιάρη γνωρίζει ότι η ποίηση είναι μια τέχνη που λυτρώνει σαν σανίδα σωτηρίας στο ναυάγιο της ζωής του καθενός. Η κιβωτός του κατακλυσμού που θα συμβεί κάποια στιγμή. Η αλήθεια, που την βλέπει κανείς σε ένα φως πιο πλούσιο και πιο ταραγμένο. Ανάγκη πρωταρχική, βιοτική σαν το νερό όλων των ανθρώπων. Συνεχής κατάκτηση, δημιουργία, αλλά και τάξη των πραγμάτων. Παρηγορητική και ελπιδοφόρα, γιομάτη αυριανές αβεβαιότητες ανθρώπινη μουσική, που περισσότερο υπαινίσσεται και λιγότερο αποσαφηνίζει. Ανταπόδοση και απελευθέρωση της ύπαρξής μας. Ισχυρή συγκίνηση που τη θυμάσαι, γιατί είναι πάντα ταραγμένη και καθυποτάσσεται στην ησυχία, μόνον όταν την μετατρέπει σε στίχους.

Μέσα από τους στίχους της προβάλλει ένα γυμνασμένο ποιητικό πνεύμα. Γνωρίζει ότι η γραφή των ποιημάτων είναι ιερό πράγμα, γιατί ξεσπάει η καρδιά. Χρησιμοποιεί την ποίηση, ως μοναδική απάντηση και ενδεχομένως διαφυγή από την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας. Γι’ αυτό η ποίηση είναι «το καταφύγιο που φθονούμε». Η εσωστρέφεια εδώ δεν είναι καταστροφική, αλλά λειτουργεί και επουλωτικά για τα δύσκολα χρόνια που διανύουμε.

Η Μαρία Χρονιάρη γράφει, όπως και πολλοί ποιητές, για να σώσει την ψυχή της. Στην ποίηση βλέπει τις μυστικές πηγές της ζωής. Μετατρέπει το αίσθημα και τη συγκίνηση σε στίχους, που είναι η λάβα της φαντασίας. Η ουσία της είναι το όνειρο. Στους στίχους της συνυπάρχουν η ευφυΐα, το πάθος, η μουσική, η εικόνα, η ειρωνεία, η θλίψη. Σαν νέα ποιήτρια αρχίζει να ματώνει τη ζωή της. Γράφει για την αλήθεια που απελευθερώνει τον άνθρωπο από την τοξική κατακραυγή. Γράφει τους στίχους της όχι με τη γλώσσα, αλλά με τη συγκίνηση. Στίχοι αποστάγματα μιας ιδέας, ενός αισθήματος, μιας συγκίνησης, μιας αγωνίας, που αναβλύζουν από μία παραβίαση των κοινών συμβάσεων.

Γράφει με αναφορές και εικόνες. «Η Σκιά μου κι Εγώ». Αγαπάει τις λέξεις κι έχει αποφασίσει να ζήσει μαζί τους. Στην ψυχή της παίζει το κοινωνικό περιβάλλον και ψάχνει μέσα της να βρει αυτό που εκείνη νομίζει αλήθεια. Και έτσι σταματάει τον πόλεμο και συμφιλιώνεται με τον εαυτό της, παρ’ ότι βλέπει κανείς μια ρήξη με τη συμβατικότητα.

Η ποίηση – λένε – είναι θεόσταλτη. Απελευθερώνει την ύπαρξή μας και μας λυτρώνει απ’ ό,τι μας πνίγει στη ζωή. Γι’ αυτό, για τη Μαρία είναι φίλος και δάσκαλός της. Κι έτσι άρχισε, σιγά-σιγά, να βοτανίζει σ’ έναν κήπο, που πνίγεται από ζιζάνια με βαθιές ρίζες. Το ξέρει.

Βλέπει την ποίηση σαν μια εκδρομή ατέλειωτη, μια διαπόρευση, μέσα από την οποία μεγαλώνει κι αυτή, όπως τόσοι και τόσοι ποιητές. Είναι για την Μαρία, η ποίηση, «ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια». Γράφει σε ελεύθερο στίχο. Χρησιμοποιεί πεζολογικό ύφος, με αρκετή μουσικότητα. Μια νεοτερική γραφή, με ερωτική και κοινωνική περιδιάβαση. Το θεματολογικό της επίπεδο είναι ανανεωμένο. Διακρίνει κανείς στοιχεία κοινωνικής αμφισβήτησης, ρομαντικού επαναστατισμού και σκληρού λυρισμού. Μια δημιουργική φαντασία, ένα ιδιαίτερο προσωπικό βίωμα. Όλα αυτά την τοποθετούν στον σύγχρονο γυναικείο ποιητικό λόγο.

Με καθαρή σκέψη, κριτικό στοχασμό, ευγένεια ψυχής, γυμνά χέρια, αναζητεί τη λύτρωση, κάτω από τις σκούρες πτυχές της ζωής. «Γιατί Ποίηση θα πει έκφραση πόθων ψυχής, κι όπου αυτοί φανερώνονται, λάμπει ολάκερος ο άνθρωπος από την αλήθεια».

Η Μαρία ακροβατεί σ’ ένα μοτίβο θλίψης. Μεταφέρει την κατήφεια των καιρών και μιλά για τον φόβο που φωλιάζει στο στέρνο των ανθρώπων. Για όλα τα χτυπήματα υψώνει μια κραυγή αγωνίας. Και κάτω από τη σκιά της, η νοσταλγία των καιρών, ο πόνος των πραγμάτων, τα πάθη του έρωτα.

Απευθύνεται στην κοινωνία, με το περιλάλητο άγχος της εποχής, που έπαψε να βλέπει τα χρώματα, ν’ ακούει τους ήχους, να βλέπει όνειρα, ν’ ακούει τη φωνή των καιρών. Εκφράζεται με λόγια, τι σκέφτεται, τι ακούει, τι αισθάνεται. Στην ποίησή της βρίσκουμε τη μοίρα της, δεμένη με τη μοίρα των άλλων.

Το «Η Σκιά μου κι Εγώ», είναι ένα ορυχείο απέραντης ευαισθησίας, που κάπου υπάρχει ένα ράγισμα που μπαίνει η θλίψη. Και παντού εκεί η ηρεμία, η σιωπή, η γαλήνη, η απουσία, η λύπη. Προσπαθεί ν’ αντισταθεί στη φθορά της εποχής, αλλά μια απογοήτευση την διακατέχει και συνεχώς διαπιστώνει την άρνηση. Κεντρικός της άξονας, εδώ, είναι ο άνθρωπος και ο πόνος του. Σκοπός της μέσα απ’ αυτόν, είναι να τον οδηγήσει στη λύτρωση, στην εσωτερική του κάθαρση. Τόσο περισσότερο τραυματίζεται και πονά, όσο περισσότερο λαχταρά την αγάπη και την επικοινωνία με τους ανθρώπους.

Η Μαρία Χρονιάρη, ιδιοσυγκρασία ευαίσθητη, φύση συναισθηματική, τυλίγει τους στίχους της με μια διάχυση θλίψης, αλλά και τρυφερότητας. Την χαρακτηρίζει η ελεύθερη φαντασία, η υπαρξιακή αγωνία, η λυρική ονειροπόληση. Τα συναισθήματα είναι η καθημερινή της τροφή. Έχει τη μυστική συνταγή να γράφει ποίηση και μαζί μ’ αυτή να ανακαλύπτει τον εαυτό της.

Τραγουδά την λύπη για να την ξεπεράσει. Προσπαθεί, μέσα από τα χαλάσματα της ψυχής, να φέρει στην επιφάνεια το φως. Γράφει τους στίχους της στο εργαστήρι της ποιητικής της συνείδησης. Στο μυαλό της εδράζουν μύχιες σκέψεις, επιθυμίες, αισθήματα. Ακούει τα μηνύματα που διασταυρώνονται στην ατμόσφαιρα ως ευαίσθητη δέκτης, τους ψίθυρους και τις κραυγές. Ακινητοποιεί φευγαλέες εικόνες και αισθήσεις. Παντού η λύπη, η φθορά, ο χρόνος, η σιωπή, η μελαγχολία, το αθέατο.

Η ποίηση της Μαρίας Χρονιάρη είναι μια ελπιδοφόρα νέα ποιητική φωνή. Είναι «η σκοτεινή δύναμη που θάλλει στη σιωπή και που αποκτά ήχο σε στιγμές απρόσμενες».

Ελπίζω να αγαπήσετε αυτούς τους υπέροχους στίχους, «έτσι όπως κοιτάζετε μ’ ευχαρίστηση το φεγγάρι».

Γι’ αυτό:        Μην κλαις, Μαρία

                                    κι αν όλα από πόνο

                                    έγιναν θάλασσα

                                    όλα τα κύματα

                                    είναι δικά σου…

 Πέτρος Μπερερής

(Το κείμενο εκφωνήθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Η σκιά μου κι εγώ", εκδ. Απόπειρα 2014, στις 4 Νοεμβρίου 2015)

ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΟΥ

Την Δευτέρα 23/11/15 στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη", ακούσαμε Country μουσική και όχι μόνο. Όσοι πιστοί, πατήστε επάνω στο σύνδεσμο, κι ελάτε να νιώσετε ό,τι κι εμείς.

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη" με την Μαρία Μαρίλια Χρονιάρη on Radio Maga 23/11/15 by Radio Maga on Mixcloud

ΚΑΠΝΟΣ

Στα πόσα ψέματα καίγεται η αλήθεια;


Μ. Χρονιάρη

ΝΑ ΧΑΙΔΕΥΕΙΣ ΠΛΗΓΕΣ

Εχθές βράδυ Δευτέρας  16 Νοεμβρίου, καταφέραμε με την μουσική να χαϊδέψουμε τις πληγές. Και κάποιες να τις κλείσουμε. Κι αυτό μέσα από την εβδομαδιαία εκπομπή "Πάντα η Εκάτη" στην συχνότητα του http://maga.gr/radio/ . Πατήστε επάνω στο Play και θα ακούσετε μέσω του Mix Cloud την χθεσινή εκπομπή.

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη" με  την Μαρία - Μαρίλια Χρονιάρη listening to Alternative Rock on Radio Maga by Radio Maga on Mixcloud

ΠΟΝΟΣ

Ξέρω ένα παλιό λεωφορείο

Που τα καθίσματά του

Έχουν ποτίσει κηλίδες

Η τελευταία είναι τα μάτια μου

Προσπαθώ να τα καθαρίσω

Με χλωρίνη

Αλλά τα τζάμια διαρκώς θολώνουν

Και τρίβω

Όσο μπορώ πιο δυνατά

Μέχρι να φθαρεί το ύφασμα

Της πραγματικότητας

Όμως αυτό όσο πάει

Γίνεται και πιο μαύρο

Αλλάζω τα μάτια με τροχαλίες

Και ανεβαίνω ψηλά

Όσο φοβάμαι

Τόσο δεν κρύβομαι

Βρίσκομαι

Στο προαύλιο του εαυτού μου

Βαδίζοντας πάντα στο πλευρό μου

Η μοναξιά σχηματίζει μια λίμνη

Ο πόνος με παρασύρει

Σε εκδρομή δωματίου

Μια βελόνα έχει αυλακώσει το δίσκο μου

Κατεβαίνω και γονατίζω

Το λεωφορείο περνάει από πάνω μου

Δεν νιώθω τίποτε άλλο

Εκτός από ένα αίσθημα

Αφόρητης ζέστης

Φταίει η κηλίδα που άλλαξε χρώμα

Την τελευταία στιγμή

Και η τροχαλία

Έγινε κατακόκκινη

[Μη δίνεις σημασία στο κόκκινο, είναι πάντα άπληστο. Όταν αγαπάμε, ονειρευόμαστε. Η τελευταία πραγματικότητα είναι τα μάτια. Κοίτα. Μας.]

31/12/2013

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

(από την κοινή ποιητική  συλλογή  "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ", εκδ. Βιβλιόραμα, που κυκλοφορεί από τις 5 Νοεμβρίου 2015)

ΤΑ ΑΘΕΑΤΑ ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

Μονάχη στο δωμάτιο ή σ’ έρημο δρόμο, σε πορεία ακινησίας, μ’ ένα επίμονο παρελθόν λαθρεπιβάτη- η Μαρία Χρονιάρη ξεκινά την ονειροβασία της κρατώντας στο ένα της χέρι πληγές και στ’ άλλο ετοιμόγεννες επιθυμίες. Θρύψαλα και υπόλοιπα από μια ζωή που τρέχει προς την πιο βαθιά πτώση.

Αγωνιά να καταλάβει. Να κατανοήσει αυτό που έφυγε και να σφαλιστεί απ’ αυτό που θα’ ρθει. Ταχυδακτυλουργός μέσα στο κουτί του Schrödinger, με μια γατούλα δραπέτισσα να νιαουρίζει κάθε τόσο τα φλογοβόλα της ψεύδη. Γιατί, όπως λέει και η ίδια:

                                    “Η αλήθεια είναι

                                     πως στην πραγματικότητα

                                     τίποτε

                                     δεν είναι

                                     πραγματικό”.

Κι όμως, μέσα σ’ ένα ψέμα - μέσα εκεί στην επιθυμία για φυγή- είναι που η ποιήτρια αντικρίζει πιο καθαρά και με μεγαλύτερη τόλμη ό, τι θεωρούσε άπιαστο. Πρώτα οι χρωματισμοί. Οι αποχρώσες ενδείξεις για το μέγα έγκλημα που λέγεται ΖΩΗ. Έπειτα οι λέξεις. Οι σαθρές επικεφαλίδες στα ρέοντα και εξαερωμένα καρέ των αεικίνητων στιγμών. Αντικατοπτρισμοί και αντανακλάσεις. Και στο τέλος η πτώση. Γιατί: όλα μπορούν να ειπωθούν εκτός από το άρρητο όνομά τους. Τίποτε δε μπορεί να διαταράξει την φυσική πορεία των πραγμάτων. Κάθε προσπάθεια για υπέρβαση είναι καταδικασμένη στην πιο πικρή διάψευση. Κι όμως, εσύ έχεις χρέος να φορέσεις τα φτερά του Ικάρου και να τραβήξεις πορεία προς τον Ήλιο.

Παράλληλα σ’ αυτή την πορεία, σαν ψευδαίσθηση, σαν κι αυτή των σωματιδίων στην επιπεδοχώρα του Edwin A. Abbott, ο Έρωτας χαράζει τα δικά του λημέρια. Πάντα παρόντας μέσα από την απουσία του αγαπημένου. Ένα κύμα κόκκινου ικανό να απορροφήσει τις σκιώδης παρουσίες των ενδόμυχων φόβων και να εξοστρακίσει τον τόσο θάνατο που ενυπάρχει στις κρύες νύχτες, στα κενά και σ’ οποιονδήποτε μετεωρισμό της στιγμής. Βαρύς σαν αγαλμάτινη ακινησία κι όμως τόσο τρωτός στο άγγιγμα της φωτιάς. Το πάθος. Η ανεξέλεγκτη ετούτη σπίθα από τον πιο άγουρο πόνο στην κορυφαία κατάληξη, όπου γίνεσαι όλος στάχτη.

Μιαν ολοκλήρωση κι αυτή μέσα στην δική της αποτυχία, μιας και:

                                    “ποτέ κανείς δεν θα μάθει

                                     τι γεύση έχει το φιλί των εραστών

                                     όταν πεθαίνουν ζωντανοί”.

                                                            *

Και ξάφνου ένα σιωπητήριο σάλπισμα. Έκκληση για ληξιπρόθεσμο θάνατο ή υπόσχεση για κάτι καινούριο;

Εδώ η ποιήτρια μιλά στον εαυτό της. Είναι ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης και γύρω μια θάλασσα πόνου. Ας φανταστούμε τα κύματα να σκάνε στα πόδια της και μέσα εκεί στον αφρό, που προκαλεί η μόνη στέρεη αλήθεια - ο Θάνατος-, να αναδύεται καθάρια η εκπλήρωση του τέλους.

Η χθόνια μορφή της Εκάτης είτε ως αναπόσπαστο κομμάτι της Περσεφόνης (κι ό, τι αυτό σημαίνει) είτε ως πηγή καθαρμού (οξυθυμία), στην ποίηση της Χρονιάρη γίνεται η κυανή επιθυμία για λύτρωση. Μια σελήνη επάνω σε τοπίο αντικατοπτρισμών κι επαναστατημένων ονείρων.

Ενοχές και παραμύθια στο προσευχητάρι της νύχτας. Ένας λύκος που αλυχτά μάταια την ώρα της βροχής. Κι η βροχή να γεμίζει την ήδη γεμάτη, από ψεύδη, πραγματικότητα. Μια Σαχάρα στον καθρέφτη του κόσμου.

Κάπως έτσι κλείνει το θλιμμένο της τραγούδι, κρατώντας το σκοτεινό μυστικό της ζωής της ακερμάτιστο. Κλεισμένο μέσα στα άδυτα κι αθέατα τοπία του Εαυτού.

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

(το κείμενο εκφωνήθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Η σκιά μου κι εγώ", εκδ. Απόπειρα την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015) 

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ

Την Δευτέρα 2 Νοεμβρίου, υποδεχθήκαμε τον νέο μήνα με τραγούδια που αγαπάμε πολύ να ακούμε. Αν κι εσείς επιθυμείτε να κάνετε το ίδιο, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο και πατήστε το κουμπί του Play. "Πάντα η Εκάτη", πάντα η μουσική!

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη" με την Μαρία Μαρίλια Χρονιάρη by Radio Maga by Radio Maga on Mixcloud

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η Απόπειρα και η Μαρία Χρονιάρη σας καλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου «Η σκιά μου κι εγώ», την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου στις 7.30 το βράδυ στο Polis Art Café στο αίθριο της Στοάς Βιβλίου.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο φιλόλογος δρ. φιλοσοφίας Πέτρος Μπερερής, ο κριτικός λογοτεχνίας Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος και ο ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Παπαδημητριάδης.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Χριστίνα Χριστοδούλου.

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

Samuel Bekket, από το βιβλίο του "Περιμένοντας τον Γκοντό".

ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Όσο πιο κοντά βρεθούμε στην ψυχή μας, τόσο πιο εύκολα θα ζήσουμε. Εχθές στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη", ακούσαμε τραγούδια που μας έφεραν πολλή ζωή. Πατώντας το PLAY μπορείτε κι εσείς να βρεθείτε για λίγο εκεί.

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη" με την Μαρία Μαρίλια Χρονιάρη on Radio Maga by Radio Maga on Mixcloud

ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ

 

Να γίνεσαι. Κι όταν γίνεσαι μουσική, τότε έχεις πετύχει να έρθεις πιο κοντά στην πηγή σου. Αυτό κάναμε χθες βράδυ στην εβδομαδιαία εκπομπή "Πάντα η Εκάτη" στο http://maga.gr/radio/, από τις 22.00 μ.μ ως και τα μεσάνυχτα. 

Ακολουθώντας τον σύνδεσμο και πατώντας το κουμπί του Play, αφήστε την ψυχή σας ανοιχτή και γίνετε νότες.

Καλή ακρόαση!

"Πάντα η Εκάτη"  στο Radio Maga με την Μαρία- Μαρίλια Χρονιάρη by Radio Maga on Mixcloud

ΤΥΦΛΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ

Δύο άνθρωποι, ένα συναίσθημα κοινό. Αληθινό και μεγάλο. Σίγουρα μεγαλύτερο από αυτό που είχαν μέσα στο μυαλό τους. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Παρακολουθήστε το βίντεο και όλα θα αποκαλυφθούν. Όπως όλα πάντα.

Μ. Χρονιάρη










Αναδημοσίευση από εδώ 

http://expandedconsciousness.com/2015/04/11/husband-catches-his-wife-crying-while-doing-laundry-then-she-tells-him-the-shocking-truth/

ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Οι φύλακες 
των φυλακών της ζωής μας
είναι πάντα
οι πιο αγαπημένοι μας

άνθρωποι



Μ. Χρονιάρη

Από την ποιητική συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", εκδ. Σοκόλη, 2020

ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

Πρεμιέρα χθές το βράδυ για την εκπομπή "Πάντα η Εκάτη" μέσα από την συχνότητα του http://maga.gr/radio/. Μια έναρξη μυσταγωγική, με μουσικές που χτυπούν κατευθείαν στο κέντρο της ψυχής μας. Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος κάθε βράδυ Δευτέρας από τις 22.00 μέχρι και τα μεσάνυχτα θα προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε την σκοτεινή μας πλευρά με την βοήθεια της μουσικής. Εκεί που το σκοτάδι της Εκάτης μας χαρίζει πάντα το πιο φωτεινό φως.

Όσοι δεν την ακούσατε ζωντανά αλλά κι εσείς που την θέλετε στην επανάληψη, δεν έχετε παρά να πατήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.

Καλή ακρόαση!

Μ. Χρονιάρη

"Πάντα η Εκάτη" παρέα με την Μαρία Μαρίλια Χρονιάρη by Radio Maga on Mixcloud

 

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Συνήθως προλογίζω τα παραμύθια που αναρτώ αλλά σήμερα δεν θα το κάνω. Θα αφήσω τα σχόλια στην δική σας καρδιά. Στην δική σας αγάπη.

Μ. Χρονιάρη

ΟΚΤΩΒΡΗΣ

Οκτώβρης. Ένας πάντα παράξενος μήνας. Η δική μου είσοδος φθινοπώρου. Βροχερού εντός, υγρού εκτός. Μα κάθε χρόνο εκτρέφει την ελπίδα του γενέθλιου. Του ερχόμενου στον ουρανό μήνα. Του ολόδικού μου χρόνου.

Καλό Οκτώβρη.

Μ. Χρονιάρη

Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.

Τις τελευταίες νύχτες κάθομαι στη μικρή πολυθρόνα μου κάνοντας ένα πέρασμα βαθιά στην ψυχή μου. Ο ίδιος δρόμος τόσα χρόνια, όμως κάθε φορά η αλήθεια του αλλάζει. Διαφοροποιείται ανάλογα με τις συνθήκες που περιβάλλουν την έξω ζωή. Άνθρωποι μπαίνουν, άνθρωποι βγαίνουν, άλλοι πορεύονται μαζί της. Κι όμως, σε κάθε περίπτωση εκείνη βιώνει τη δική της προσωπική ζωή. Γιατί έτσι είναι η ψυχή «Πάντα μαζί κι ωστόσο πάντα μόνοι».*

Κάθε διαδρομή και μια καινούρια εμπειρία μες στην πολύπλευρη πραγματικότητά της. Άραγε η μοναξιά είναι κάτι που το μαθαίνει κανείς; Κι αφού το μάθει, μετά πως ζει; Σκέψεις πάνε κι έρχονται σαν τους περαστικούς που περνούν απ’ το μπαλκόνι μου. Τους κοιτώ όλους μ’ ένα δέος ψυχής. Αναρωτιέμαι πως να νιώθουν καθώς βαδίζουν στο δρόμο. Πονούν, λυπούνται, χαίρονται;

Από που φύγαν κι ως που πάνε; Ποιον ρόλο φόρεσαν σήμερα στην ψυχή τους; Ποιο είναι εκείνο το συστατικό ζωής που κουμπώνει τέλεια μέσα τους; Ποια καλοσύνη ορίζει τη συχνότητα του βίου τους; Ρητορικά ερωτήματα θα σκεφτεί κανείς, ωστόσο όχι και τόσο. Γιατί κατά βάθος ο καθένας μας – στο μέτρο του δυνατού – μπορεί να γνωρίσει τον εσωτερικό του κόσμο.

Και μετά να τον ξεχάσει. Γιατί είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να θυμάται και να αποδέχεται κατά το δοκούν, ακόμη κι εκείνα που αφορούν το ίδιο το άτομο. Ένα προκλητό είδος λήθης. Μια λησμοσύνη επιβεβλημένη γιατί η αποκάλυψη εκείνων που δεν αντέχουμε, μας πονά. Μας γεμίζει ενοχές κι ένα περίεργο αίσθημα μιας ακαθόριστης τύψης.

Γι’ αυτό που τόσα χρόνια κοιμόταν εντός και το ξύπνημά του μας φανέρωσε μια πλευρά μας που δεν θα θέλαμε να έχουμε. Η σκιά κι η ψυχή – δυο πραγματικότητες άυλες  μα τόσο πραγματικές.

Η διαδικασία της ενδοσκόπησης όσο οδυνηρή κι αν είναι, πάντα θα μας οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μας. Ακόμη κι αν αυτό μας τρομάζει πολύ, θα είναι αέναα ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε την ουσία της ύπαρξής μας στην εδώ ζωή.

«Γιατί η ψυχή μας βαδίζει στο πλευρό μας».*

Μαρία Ι. Χρονιάρη

*Φράσεις από το ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη «Η ψυχή μου»

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF και να την διαβάσετε εδώ:

http://www.ifonitonanogion.gr/media/files/FWNH-302.pdf

CHILDREN

Το «Children» ρίχνει μια κριτική ματιά στην εμμονή του εκπαιδευτικού συστήματος με την τελειότητα.

 Το «Children» είναι μια μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων που εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης. Δημιουργήθηκε από τον Ιάπωνα εικονογράφο Okada ​​Takuya, και απεικονίζει έναν γκρίζο κόσμο, μια γκρίζα γειτονιά, ένα γκρίζο σχολείο με γκρι τάξεις. 

Σε αυτό κάθονται σε σειρές γκρι παιδιά, που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τον αριθμό στη σφραγίδα που βρίσκεται στο κεφάλι τους. Είναι μια ταινία που προκαλεί τη σκέψη με πολλούς τρόπους, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά ΔΕΝ αντιμετωπίζονται ως άτομα εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, και πώς μπαίνουν σε καλούπια, σαν τα πρόβατα. 

Μας αναγκάζει, επίσης, να εξετάσουμε την τεράστια πίεση που δέχονται τα παιδιά από τη στιγμή που ξεκινούν το σχολείο, και πόσο βαρετές μπορεί να είναι οι σπουδές τους. Πού χωράει το παιχνίδι με τόση εργασία και μελέτη για τις εξετάσεις; Πώς η πίεση του να πάρουν ΑΡΙΣΤΑ, τα επηρεάζει ψυχικά; Τα γκρίζα παιδιά κάθονται ήσυχα μέρα με τη μέρα, εργάζονται σκληρά για να πάρουν τους καλύτερους βαθμούς, για να κερδίσουν την επιβράβευση του δασκάλου τους. 

Ένα αγόρι αισθάνεται την πίεση να ξεχειλίζει μέσα του, καθώς περιμένει στην ουρά για να πάρει τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις. Εκρήγνυται ως αντίδραση ενάντια στην συνεχή πίεση, εμπνέοντας και τους υπόλοιπους μαθητές να κάνουν το ίδιο …

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα:
http://xenesglosses.eu/2015/09/tainia-kinoumenon-sxedion-gia-tin-pie/

ΤΟ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟ ΛΑΘΟΣ

Ήταν κάποτε ένα λάθος

Τόσο αστείο τόσο μικρό

Που είδηση δε θα το ’παιρνε κανείς

Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του

Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει

Και τι δεν σοφίστηκε

Μπας κι αποδείξει

Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

Σοφίστηκε τον χώρο

Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις

Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις

Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

Όλα όσα σοφίστηκε

Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία

Ούτε και τόσο μικρά

Αλλά φυσικά ήταν λάθος

Αν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς

Βάσκο Πόπα