ΡΟΚ ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ:

"Ό, τι και να πει κανείς για τον συγγραφέα Σταύρο Σταυρόπουλο θα είναι λίγο. Η πορεία του μετά από Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου, είναι ιλιγγιώδης. Κανείς έλληνας συγγραφέας δεν θα μπορούσε να φτάσει εκεί που ο Σταυρόπουλος έφτασε.

Παρακολούθησα την παράσταση με εξαιρετικό ενδιαφέρον και κομμένη αναπνοή. Με το κουμπί του volume στο 9, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στο κείμενο που οι IlluminArti οπτικοποίησαν.
Το να συνδυαστούν τόσες τέχνες επί σκηνής, και κυρίως η ζωντανή μουσική, είναι ένα ρίσκο. Όμως η ομάδα αυτή απέδειξε πως αρκεί να έχεις ψυχή και να αγαπάς αυτό που κάνεις.

Η σκηνοθεσία των IlluminArti και της Μαρίας Χρονιάρη έδωσε όλα εκείνα που ήταν απαραίτητα: Σιωπή, πόνο που φωνάζει χωρίς να μιλά, φωτισμό που κρύβει, φανερώνοντας αλήθειες που σε κάνουν να πιστεύεις πως όσο και να θες, δεν γίνεται παρά να βλέπεις. Μέσα από τα σπαράγματα. Της ψυχής.
Η χορογραφία στο τραγούδι των Radiohead, «Spirit World» ήταν όλα όσα το βιβλίο δήλωνε. Κι εμείς όλοι κάναμε fade out. Again. Συγχαρητήρια στις χορογράφους.
Συστήνω σε όλους να πάτε να δείτε την παράσταση.

IlluminArti και Μαρία Χρονιάρη, ευχαριστώ γι αυτό που παρακολούθησα. Ήταν μοναδικό.
Σταύρο Σταυρόπουλε, σε ευχαριστώ που γράφεις, κι αναμένω το νέο σου βιβλίο. Κι όπως κι εσύ λες στο βιβλίο Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου- με μία παράφραση δική μου- έχεις φτιάξει μία ονειροπαγίδα και μας έχεις κλείσει όλους μέσα".

-Γιάννης Ηλιόπουλος, κριτική του κοινού που δημοσιεύθηκε στο Αθηνόραμα, 2/5/2011

"Δεν υπάρχουν λόγια για τη χθεσινή βραδιά...Μόνο δεκάδες συναισθήματα που σε πλημμύρισαν τόσο γενναιόδωρα οι συντελεστές της παράστασης...Και η «ανάγκη» να τους χειροκροτήσεις από τα πρώτα κιόλας λεπτά...

Σας ευχαριστώ γιατί με κάνατε από χθες να νιώθω πιο πλούσιος, ευτυχής και τυχερός που βρέθηκα απέναντί σας κι εσείς κυριεύσατε το μέσα μου με λόγο, νότες, κίνηση...

Συνεχίστε!"

-Ηλίας Μωραϊτης, 30/04/2011

"Συναισθήματα και ηλεκτρικές νότες, φωνές που συνεπαίρνουν το νου, κίνηση άκρως εσωτερική και πηγαία, τεχνικά άρτια, ερμηνείες λιτές, όπως και τα κουστούμια, αποδίδουν απόλυτα το πάθος και την απόγνωση, την νοσταλγία και το αδιέξοδο, την προσδοκία και την απώλεια.

Άφησα το θέατρο τόσο γεμάτη που τις πρώτες στιγμές δεν ήξερα πώς να περιγράψω αυτό που μόλις είχα ζήσει. Πήρα μαζί μου φεύγοντας την εικόνα των ηλεκτρικών κιθάρων, την κίνηση στον μη-χώρο της σκέψης και την εμπειρία μιας γραφής με ονοματεπώνυμο, που όμως είναι αυτός που τα γράφει όλα αυτά, αλλά και εκείνη, είσαι εσύ και εγώ και ο άλλος και κάποιος ακόμα που ξέρω.

Αντέχω λίγο rock ακόμα. Θα ξαναείμαι εκεί."

-Cleo Eco, 3/05/2011

"Φωνές, χορός, μουσική, έκφραση, πάθος, έρωτας, σιωπή, ανάσες, πόνος, απουσία. Μια παράσταση που σε ταξιδεύει σε μονοπάτια που έχεις ξεχάσει. Γιατί το ροκ είναι η θλίψη στα μάτια σου. Γιατί η ζωή είναι γυναίκα. Γιατί λείπεις.

Για τρεις ακόμη παραστάσεις, κάθε Πέμπτη μέχρι να τελειώσει ο Μάϊος, έχεις να δεις τους ΙlluminArti, να ζήσεις τους Led Zeppelin και την Τσανακλίδου να συνυπάρχουν στο σανίδι, να νιώσεις την ένταση του χορού από τα χτυπήματα και την ανάσα να κόβεται, τις χορδές να συρρικνώνονται και τα σώματα να πάλλονται με πάθος. Εκεί που όλα μοιάζουν να χάνονται τότε είναι που η αγάπη πρέπει να επινοηθεί ξανά.

Μη το χάσεις."

-Βασιλική, 29/04/2011

"μια ώρα....από τις λίγες στιγμές που δεν συνειδητοποιείς που είσαι και τι κάνεις...απλά..ζεις...ζεις την ανάσα σου και το χτύπημα της καρδιάς σου με τη κάθε κίνηση...με τη κάθε λέξη που ένιωθα μέσα από σας…με το κάθε τραγούδι..μπήκατε μέσα μου εκείνη τη βραδιά κι ξυπνήσατε τη κάθε γωνιά του μυαλού και του σώματος, αρκετά κουρασμένο κι απογοητευμένο από το «θέατρο» που παίζω καθημερινά «έξω»…παίζατε ένα τρελοROCK μιας πραγματικότητας που θέλω πολύ να ζω και να τη βλέπω όχι μόνο με όνειρο...δεν κατάλαβα πως και γιατί τελείωσαν όλα...άλλο ένα ξαφνικό χτύπημα μιας ανάγκης για συνέχεια...συνέχεια...καθόμουν χωρίς να σηκωθώ... ένα..δυο..ένα..

είσαστε καταπληκτικοί!!..με ένα ευχαριστώ δεν εκφράζεται..ίσως με τίποτα άλλο..και δεν ξέρω να εκφράζομαι...ξέρω πως ήταν μια τέλεια κι αξέχαστη αρχή..σας εύχομαι καλή συνέχεια παιδιά..αξίζετε τα καλύτερα λόγια..η ζωή δεν θα φτάσει ποτέ στην ημερομηνία λήξης όσο υπάρχετε..όσο υπάρχει μια ROCKψυχή..ένα..δυο..ένα…"

-Τατιάνα Μπογκντάνοβα, 1/05/2011

"Έπος!"

-Ανώνυμος, 1/05/2011