ΣΙΩΠΗ

Βγάλε με λίγο απ’ την τροχιά μου

Κάνει σιωπή εδώ

Κι  έχω αρχίσει να λιώνω

Οι λέξεις

Κυλώντας απ’ τα δάχτυλά μου

Αφήνουν σταγόνες ζωής

Ξύπνησέ με πριν το ξημέρωμα

Ο άνθρωπος που πρέπει να σκοτώσω

Είμαι εγώ

Οι γλάροι έχουν φύγει απ’ αυτό το νησί

Και το μόνο που έχω να περιμένω

Είναι να σπάσουν

Αυτοί οι κατάπληκτοι βράχοι

Έχω να εξουδετερώσω ακόμη

Μερικά ακραία φαινόμενα

Ο κισσός με στοιχειώνει

Τα γεγονότα που έκαναν κρύο

Μου είπαν να έρθω εδώ

Δεν είπαν την αλήθεια

Κανείς δεν υπάρχει εδώ

Το μόνο που βλέπω

Είναι ο άνθρωπος

Που πρέπει να σκοτώσω

Προχωράω με ησυχία

Ο καθρέφτης

Δεν έχει εκπαιδευτεί ακόμη

Στην εικόνα του εαυτού μου

Τα βήματα μαλακά επιπόλαια

Σαν παιδικά λάθη

Μετά στρέφω το όπλο

Προς το γυαλί

Και πυροβολώ

Σπάω σε χιλιάδες κομμάτια

Που δεν είναι εγώ

Και επιστρέφω ξανά

Στη ζωή

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

12/01/2014

(Μικρές ασκήσεις γραφής, με το μολύβι στα δόντια. Θα λειτουργούν οι ματιές, σαν τροχαλίες. Μια λέξη δική σου, μια δική μου. Σειρές που εναλλάσσονται με ταχύτητα, θρασύτητα, αλχημεία. Στην τύχη. Ιστορίες. Και επιπλέον δοκιμές. Ανάξια ψέματα. Αληθινές εξάρσεις. Έγκλημα και τιμωρία. Για τώρα. Τα ποιήματα μεικτά, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς. Αλλά τόσο ίδιους. Όπως η ζωή. Μεικτή. Από διαφορετικά βαρελάκια χρώμα. Ο πόνος είχε πάντα δυο ονόματα. Η γραφή είναι η αγωνία του. Η σάρκα που επιμένει να παραμένει. Αναμμένη. Επειδή μετά. Επειδή μέλλον.)