Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.
(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")
"Μόνο όταν δίνεις αυτό που οι άλλοι χρειάζονται (κι ας μην το ξέρουν),χωρίς ενδοιασμούς,
ΑπάντησηΔιαγραφήφεύγει ο πόνος κι ανοίγει ο δρόμος για την ελευθερία."
Αγαπημένη Μαρία, εσύ τι λές; Ο δρόμος για την ελευθερία πάντα θα είναι δύσκολος και θα απαιτεί πάντα ως αντίτιμο μια προσωπική αιμορραγία. Όμως αξίζει, έτσι δεν είναι;
Αγαπητέ γλάρε, θα συμφωνήσω απόλυτα. Όπως γράφω: Να μοιράζεσαι ό, τι έχεις χωρίς ενδοιασμούς και φόβο. Όλοι έχουν ανάγκη από αυτό που κατέχεις. Κι ας μην το γνωρίζεις. Κι ας το φοβάσαι, αν το γνωρίζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, έχω γεμίσει γάζες, αντισηπτικό και οινόπνευμα πολλές φορές.
Καλημέρα!