ΤΑΙΝΙΑ

Ο χώρος ήταν γεμάτος πτώματα. Με τα δόντια ξερίζωνε τα φτερά της και τα έριχνε στο πάτωμα. Ύστερα με τις ακρονυχίδες της έγραφε πάνω στα κομμάτια. Εμβατήρια σιωπής. Στους τοίχους καμένες λέξεις μιας άγνωστης γεωμετρίας, πλαίσιο για τα αποτυπώματα. Μέσα στο σπίτι. Κανένα σπίτι. Τίποτε που να μοιάζει με αυτό. Εκείνου που κάποτε χτίστηκε άστεγο.

Το κορμί της πνιγμένο από αναπνοές. Ξεβιδώνει τα χείλη να χυθεί κάθε ξένο. Πεταμένες φωνές σε σακούλες σκουπιδιών. Εκνεφώματα αλήθειας. Σε ποτήρια κρυστάλλινα. Της αφάνειας.

Η Αλίκη κουράστηκε απ΄ τα θαύματα. Πήδηξε απ΄ τον φωταγωγό. Κίνησε για τη χώρα όπου όλοι πεθαίνουν. Και κανείς νεκρός. Ά-γνωστος. Πόσες φορές μεγαλώνει και μικραίνει ο χρόνος; Στα βιβλία που διάβασε όλα ήτανε λάθος. Τίποτε δεν κρατάει. Μένει μόνο. Το πάντα. Το ποτέ.

Καβάλησε τη μηχανή ντυμένη προτάσεις. Που ποτέ δεν θα πει. Φωτογραφίζει τη μνήμη σε ξένα δωμάτια. Τακτοποιεί τις ζωές που δεν ξέρουν να έχουν. Όλα τα κυβερνά μια σιγή. Σ΄ ένα άγγιγμα επουλώνει φωτιές. Ξαπλώνει στο μάρμαρο με διαμπερείς πόθους. Στην αρχή των πραγμάτων, φοβάσαι για το τέλος τους. Στη γραμμή της λήξης, λυπάσαι για την αρχή τους. Πού βρίσκεται τελικά το ανάμεσα;

Περπατά ακολουθώντας τη σκιά της στο δρόμο. Με βήμα υπόλογο. Μιας συνομωσίας. Πιάστηκε όμηρος της ανάγκης. Να υπάρχει. Πάνω στην παλάμη της καμία γραμμή. Μόνο οχυρωμένες βεβαιότητες. Γι΄ αυτό που θα έρθει. Και για ό, τι ως τώρα μάκρυνε.

Στον καθρέφτη το πρόσωπό της. Βάφει τις βλεφαρίδες της με ασετόν. Κάτι γερασμένα ποιήματα τρέχουν απ΄ τα μάτια της. Λες κι άνοιξε μια καταπακτή από φως. Ξεφυλλίζει το χαμόγελό του και πάει.

Κάθε γιορτή, κρυφτό επιθυμίας. Η δική της είναι μόνο γιορτή. Μόνο επιθυμία. Ανοίγει τα χέρια της να υποδεχτεί. Ο αέρας βαπτίζει τη φωνή της να πει. Στα μαλλιά της κορδέλες. Γαϊτανάκι ζωής. Στα δωμάτια της λήθης νοικιάζει εποχές. Σε όλα τα δάχτυλα περνά δαχτυλίδια. Ό, τι περίμενε, μάγια που πιασαν.

Σε τριανταπέντε χρόνια από σήμερα θα ανέβει στο τρένο. Σε εκείνο το τρένο που να κατέβει νωρίς κανείς δεν μπορεί. Οι αποσκευές της γεμάτες κρασί και κομμάτια από μήλο. Θα μετράει τις μέρες αχόρταγη. Η προσμονή της εστίας, μόνιμη επιλογή.

Ποτέ μόνοι. Ποτέ πριν. Ποτέ τόσο φως πουθενά. Θα πει το σύνθημα και θα περάσει.

Να ταξιδεύεις το μέλλον σου μέσα μου.

Μόνο έτσι ζωγραφίζει το βλέμμα ζωή.

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)


Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κειμένου μου στο μπλόγκ του

http://sstavropoulos.blogspot.gr/2011/10/blog-post_20.html