Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

ΜΕΤΑΝΥΧΤΑ

"Σκοτάδι ποτέ όταν όλα εσύ. Μέσα στην αίθουσα,a dust of jazz. Η φωνή σου, μία μυσταγωγία σιωπής. Το σαξόφωνο κάνει στην άκρη για να περάσεις. Η φυσαρμόνικα, αναπνέει ζωή στις άκρες μιας λύπης. Όταν όλα γυρίσουν,να είσαι εκεί."

Για τις νύχτες που όσο πάνε βαθαίνουν, μα πονάνε λιγότερο..

Μαρία Χρονιάρη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου