Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

ΑΝΕΥ



Ποτέ δεν ήξερα να γράφω

Μόνο κάτι λέξεις χάραζα

Σ΄ ένα σταυρό εντός μου

Ήθελα πάντα να γεννάω

Άδικα χρώματα






Μαρία Χρονιάρη



(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)


Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την αναδημοσίευση του ποιήματός μου, στο προσωπικό του μπλόγκ.


Δείτε εδώ 
http://sstavropoulos.blogspot.com/2000/04/blog-post_09.html

4 σχόλια:

  1. Εγώ δεν γράφω ποιήματα. Μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω < Σαχτούρης >. Ή:

    Ούτως ή άλλως
    Εγώ δεν ξέρω να γράφω
    Ποιήματα

    Όλες οι λέξεις μου
    Θα κριθούν μετά

    Στο φώτο φίνις


    Αυτά τα δυο, απλώς για τις ...εκλεκτικές συγγένειες. Τίποτε δεν είναι παρθενογέννηση στην Τέχνη. Συνεχίζουμε πάντα αυτό που παραλαμβάνουμε. Και το εξελίσσουμε - αν μπορούμε. Πολύ καλό απόσταγμα, Μαρία. Μπράβο. Είναι ακαριαίο και ...σκοτώνει.

    Just right to the heart.
    Συνέχισε. In the same street, same way, same dream. Θα αμοιφθείς από την ευλογία των λέξεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σταύρο σε ευχαριστώ. Ας ελπίσουμε πως οι λέξεις θα συνεχίσουν να με καταδέχονται. Και να με ανέχονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κάθε λέξη έχει(;) φωνή(εν) και ουσια(στικό) ...
    εσύ τις ενώνεις...με θαυμα(στικό)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. asteroskoni76 Σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο. Μακάρι να είναι έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή