"Σ' αυτές τες σκοτεινές καμάρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ γιανά βρω τα παράθυρα. - Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. - Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλύτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυρρανία. Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει."
Κ.Π. Καβάφης
Επικαιρος ο στοχασμος αυτος για τις μερες μας. Αληθεια, πιος ξερει αραγε τι καινουργια πραγματα θα δειξει το "φως" μεσ' το σκοταδι που αναμενουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπερα μου.
Αόρατη, το φως και το σκοτάδι είναι για τον καθένα έννοιες υποκειμενικές κατά την γνώμη μου. Το ποίημα αυτό είναι από τα αγαπημένα μου του Αλεξανδρινού γιατί μιλάει πλήρως μέσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς ή ευτυχώς, δεν αναμένω τίποτα. Προσπαθώ μόνο, να με διατηρώ όσο μπορώ αναμμένη. Όσο μπορώ.
Να είσαι καλά.
...όμως μια ακόμη Νάξος μπορεί να σε κάνει κάρβουνο.
ΔιαγραφήΤέλος πάντων, καλύτερα που δεν μπορούμε να βρούμε τα παράθυρα. Θά ταν μια ευκολία, μια προσπέλαση της επινοητικότητας.
Όταν σου παρουσιάζεται η λύση, ξεχνάς τον λόγο για τον οποίον την έψαχνες.
Μέγας Καβάφης.
Σταύρο, θέλω πάντα Νάξο. Και να γίνομαι κάρβουνο. Δεν την φοβάμαι την φωτιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα παράθυρα, είναι κάτι σαν τους βαρβάρους. Είναι κι αυτά μια κάποια λύση. Μέγας Καβάφης αναμφιβόλως.