ΟΙ ΚΙΒΔΗΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Βάζουν μάσκα, βγάζουν μάσκα. Βάζουν μάσκα, βγάζουν μάσκα. Βάζουν μάσκα, βγάζουν μάσκα. Κι από το πολύ βάλε - βγάλε ή η μάσκα κολλάει στο δέρμα τους και πια δεν ξέρουν τι και ποιοί είναι, ή όπως βγαίνει, τραβά μαζί της κάθε απομεινάρι εαυτού. Του όποιου εαυτού, του πριν εαυτού, του κάθε μετά ενδεχόμενου εαυτού. Και κοιτούν στον καθρέφτη και δεν ξέρουν κι οι ίδιοι πια τι βλέπουν. Δεν θυμούνται ή προσπαθούν να θυμηθούν ή κι αν θυμηθούν διώχνουν την μνήμη. 

Αναρωτιέμαι αν φοβούνται κι αν λυπούνται ποτέ. Αν στ' αλήθεια έχουν βιώσει συναίσθημα στη ζωή τους. Και ξέρουν να κρύβονται τόσο καλά που αν δεν ξέρεις να δεις όταν τους κοιτάζεις, σε παραπλανούν τόσο τέλεια, που στο τέλος νομίζεις πως είσαι ελλειπτικός. Λίγος. 

Αυτοί οι κίβδηλοι άνθρωποι.

Μαρία Χρονιάρη