Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΜΙΑ ΖΩΗ ΖΩΝΤΑΝΗ





"Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος."


Κοιτά μακριά σ’ έναν άδειο ορίζοντα. Ανακαλεί τη μνήμη που τώρα μοιάζει όλο και πιο μακρινή, όλο και πιο ξένη. Ο,τι πέρασε κι ό,τι ήρθε άμπωτη και παλίρροια. Κάθε σταγόνα θάλασσας και μια νέα ελπίδα. Μια οδός αθανασίας εντός. Ψάχνει μέσα της για  να δει την αλήθεια. Να βρει το μετά που υπάρχει στο πριν.

Στο λακκάκι του λαιμού της ζωγραφίζει ζωές. Καταπίνει τη γεύση του αέρα και την κάνει φωνή. Τόσα χρόνια εκπαίδευε τα μάτια της για να μάθει να βλέπει. Με όραση βέβαιη. Με το πάντα που δεν κρύβει γιατί.

Οι άνθρωποι χάνονται μες στο πολύ ή το λίγο τους. Οργανώνουν εντός τους εκστρατείες εαυτών. Πολλαπλών ειδώλων που τους κάνουν να είναι. Να χωρέσουν στο σύμπαν τους, να δεχτούν ό,τι γίναν. Ο καθένας έχει την καταδίκη του. Την κατάδική του καταδίκη. Και μια σίγουρη λύτρωση.

Η αφετηρία δεν προδιαγράφει την διαδρομή. Η πορεία εμφανίζεται όταν είσαι έτοιμος  να την περπατήσεις. Η γραμμή της λήξης, είναι άλλη υπόθεση. Όταν τερματίσεις, κουβαλάς μαζί σου την ψυχή απ’ τον δρόμο που πέρασες. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος. Κι αυτή το γνωρίζει. Το ξέρει καλά.

Στα χρόνια που έφυγαν είδε τα πάντα ν’ αλλάζουν. Να μεταβάλλονται, ν’ αναβάλλονται, να μεταθέτουν ευθύνες κι ενοχές. Οι εποχές που ξέχασαν κι εκείνες που ήρθαν, κρύβαν στον θάνατο μια νέα γέννα. Μια διαθλασμένη οπτική ενός άλλου φάσματος. Που ήταν πάντα εκεί. Σαν απύθμενη αγάπη.

Μίλησε τις ευχές της σε μπουκάλια γυάλινα. Τράβηξε τις κουρτίνες για να μπει το σκοτάδι. Ντύθηκε το φως του, να φοβάται η πληγή. Απ’ όσα είδε κι απ’ όσα άκουσε, έμαθε να κρατά την βοή απ’ τα ψέματα. Για να μπορεί να θυμάται. Να μην ξεχνά να μετράει σωστά.

Τώρα πια κανένα ποτέ δεν υπάρχει στις μέρες της. Μόνο ζωή που γελά με μανία.



Μαρία Ι. Χρονιάρη


Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF και να την διαβάσετε εδώ:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου