Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Το μονοπάτι που έλπιζες να μην το λησμονήσεις.

Την Αγάπη δεν την λένε θάνατο.

(Μάθε πιο καλά τη γλώσσα των Ανθρώπων)

Αγάπη να την ονομάζεις.

Αγάπη να τηνε ζητάς

τον Θάνατο τον λένε Θάνατο.

Φόρεσε μόνο πράσινα ξανά

και σβήσε τα κεριά

και μην εκπλήττεσαι,

που αλλάζω φως και χρώματα

σαν φαντασμαγορικό βεγγαλικό,

και μη νομίζεις λιμασμένα τα όνειρά μου.

Μη λησμονάς το φλογισμένο μονοπάτι

και το φλεγόμενο ταπέτο του.

Ό,τι μας καίει δε μας πεθαίνει

όχι, πώς να σου το πω;

Την Αγάπη δεν την λένε Θάνατο

την Αγάπη τηνε λένε Αγάπη.

Έτσι θα το βρεις παντού.

Ο δρόμος της

δε βγάζει όπως νομίζαμε στην άβυσσο.

Αγάπη μου,

τελειώνοντας σ' το γράφω πάλι:

Το μονοπάτι που έλπιζες,

να μην το λησμονήσεις.

Σταύρος Βαβούρης

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

Ευχαριστώ τον Πατριώτη για την αναπαραγωγή στο μπλογκ του, της ανάρτησής μου με τίτλο "Η αγάπη πρέπει να επινοηθεί ξανά". Ο τίτλος της ανάρτησής μου, είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου".

Η αγάπη μπορεί και υπάρχει ακόμη σε πείσμα όλων των συνθηκών, που κινούνται προς αντίθετη κατεύθυνση.

Δείτε εδώ  την ανάρτηση στο  μπλογκ του

http://www.arxaiaithomi.gr/2012/02/23/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%B9-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B1/

Διαβάστε εδώ την ανάρτησή μου

http://mchroniari.blogspot.com/2012/02/blog-post_09.html 

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

«Από πού να ξεκινήσω, για να πω την ιστορία, για το πόσο υπέροχη μπορεί να είναι η αγάπη;

Αυτή τη γλυκιά ιστορία αγάπης, που είναι πιο παλιά κι απ΄ την θάλασσα. Την απλή αλήθεια, για την αγάπη που μου προσφέρει. Από πού να ξεκινήσω;

Σαν μια καλοκαιρινή βροχή που δροσίζει το λιθόστρωτο, σαν μια έναρχη γυαλάδα από δέρμα, ήρθε στη ζωή μου και την έκανε άξια να τη ζω. Κι έδωσε νόημα στον άδειο κόσμο μου.

Γεμίζει την καρδιά μου. Γεμίζει την καρδιά μου με ιδιαίτερα πράγματα, με αγγελικά τραγούδια, με τρελές φαντασιώσεις. Γεμίζει την ψυχή μου με τόσο πολλή αγάπη, που όπου και να πάω δεν νιώθω μόνη. Με εκείνον δίπλα, ποιός θα ένιωθε μόνος;  Απλώνω το χέρι μου για να φτάσω το δικό του, κι είναι πάντα εκεί.

Πόσο διαρκεί; Μπορεί η αγάπη να μετρηθεί με τις ώρες της ημέρας; Δεν έχω απαντήσεις, αλλά το μόνο που μπορώ  να πω, είναι ότι θα τον χρειάζομαι μέχρι να καούν όλα τα αστέρια. Και θα είναι εκεί.»

(το παρόν κείμενο, αποτελεί μετάφραση δική μου στο τραγούδι της Shirley Bassey " Where do i begin", που σαν βίντεο συνοδεύει την ανάρτηση)

ΑΠΟΔΕΙΞΗ

 

Υπάρχει μια παράξενη συνθήκη που οδηγεί τα πράγματα. Τα φαινόμενα, απαιτούν. Την παρουσία. Σ΄ αυτό που δείχνουν όταν κοιτάς αλλού. Η παραχώρηση δικαιώματος στην αλήθεια, υποχρεώνει νομοτελειακά στην παραδοχή της. Στο ρήμα που οδηγεί. Θα ζει εκεί τους χρόνους της αύξησης.

Η ακινησία του τοπίου δεν την ακουμπά. Δημιουργεί εκείνη την ταυτότητα που οι αντιρρήσεις εκμηδενίζονται. Γυρνάει στο σημείο της πριν αρχής. Υποχωρεί μόνο για ό, τι αντέχει να βρίσκεται. Ζει ξανά και ξανά την ίδια αμαρτία της ακούραστης θέλησης.

Στην πραγματικότητα των ανθρώπων το μάτι ξεγελά. Για ό, τι βλέπουν και γι’ αυτό που φαίνεται. Η οπτική απέναντι στα πράγματα καταδεικνύει. Αυξομειώνει και οριοθετεί. Υπάρχουν στιγμές που η άλωση αποτελεί το ζητούμενο. Η σύληση έρχεται μετά. Σαν αναγκασμένη να αποδείξει. Τα κεκτημένα παύουν. Τα νεότερα οδηγούν την ανάγκη. Όσο κι αν θελήσει, η αντίσταση θα καμφθεί.

Κοιτά μακριά σ’ έναν αγέραστο ορίζοντα που όλο αλλάζει. Αιώνια ύπαρξη σε κόσμους παράλληλους. Η σκέψη της απόστασης την κάνει να αναιρεί. Η στάση της μεταβάλλεται υποχρεωτικά. Εκεί που αλλάζει αναπνοές συντελούνται τα θαύματα. Χρήσης προσωπικής. Απαγορευτικής.

Στις διαχωριστικές γραμμές των δρόμων, αναμετράται μια πρόκληση. Ενώνονται σε μεγάλα, άναρχα αριθμημένα τετράγωνα.  Η συνέχειά τους εξαρτάται από την αντίληψη. Στέκεται στο ένα πόδι πηδώντας τα νούμερα. Αντιστοιχεί τη σημασία τους διαιρώντας το αποτέλεσμα.  Όταν τελειώσει, όλα θα έχουν αρχίσει.

Ακολουθεί την πορεία μιας έννοιας που στο πέρασμα των αιώνων έγινε άλλη. Την βούλιαξαν οι γλώσσες των ανθρώπων.  Θα έπρεπε να απαγορεύεται η κατάχρηση των λέξεων. Συνεχίζει να υπερασπίζει την ουσία ενάντια στην έλλειψη. Εμποδίζει κάθε διαχειριστική συνείδηση να φτάσει. Μιλά μόνο για όσα δεν λέγονται. Τώρα πια μόνο ετούτα την αφορούν.

Κι αυτό που αχνοφέγγει στο πέρασμα.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ 4

 

Θα ήθελα μια μέρα να πω για όλα τα «ναι» που γέννησαν την άρνηση. Ακουαρέλα σε χαρτοπετσέτα που κατάπιε το σκίτσο μας. Λιωμένα σ’ αγαπώ στο βάζο με τη μαρμελάδα.
 
Πήγα να πάρω ένα και πασαλείφτηκα.



(Μαρία Χρονιάρη, "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδόσεις Απόπειρα 2010)

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

"Να ταξιδεύεις το μέλλον σου μέσα μου. Μόνο έτσι ζωγραφίζει το βλέμμα ζωή."    

Μαρία Χρονιάρη

(απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο "Ταινία")

Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΝΟΗΘΕΙ ΞΑΝΑ

Ο χρόνος της ζωής μας, ο χρόνος της μέρας μας, ο χρόνος του χρόνου της ζωής μας, είναι μία μεταβλητή. Πάντα τον κυνηγάμε, πάντα δεν τον φτάνουμε και πάντα δεν μας φτάνει. Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Γνωρίζουμε όμως, πως σίγουρα αυτό κάποτε θα γίνει. Η αγάπη, είναι μία σταθερά με στοιχεία μεταβλητότητας. Δηλαδή αγαπάμε κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, για διαφορετικό λόγο.

Όπως όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, έτσι κι η αγάπη χρειάζεται τον δικό της. Θέλει χρόνο η αγάπη για ν' αναπτυχθεί, να ωριμάσει, να παλέψει, να αντέξει. Έτσι όπως έχουμε καταντήσει την ζωή μας, το μόνο που μπορεί να μας κάνει πάλι ανθρώπινους, είναι να ξαναβρούμε αυτό το συναίσθημα. Κι εν ανάγκη, να το ξανά επινοήσουμε. Γιατί Αγάπη, σημαίνει αιώνια δεσμά με την αυταπάρνηση. Και γιατί η αγάπη, δεν παίρνει τίποτε που να μην μπορεί να δοθεί πίσω.

(ο τίτλος της ανάρτησης ανήκει στον Σταύρο Σταυρόπουλο και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", εκδ. Απόπειρα)

Μαρία Χρονιάρη