Ο χρόνος της ζωής μας, ο χρόνος της μέρας μας, ο χρόνος του χρόνου της ζωής μας, είναι μία μεταβλητή. Πάντα τον κυνηγάμε, πάντα δεν τον φτάνουμε και πάντα δεν μας φτάνει. Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Γνωρίζουμε όμως, πως σίγουρα αυτό κάποτε θα γίνει. Η αγάπη, είναι μία σταθερά με στοιχεία μεταβλητότητας. Δηλαδή αγαπάμε κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, για διαφορετικό λόγο.
Όπως όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, έτσι κι η αγάπη χρειάζεται τον δικό της. Θέλει χρόνο η αγάπη για ν' αναπτυχθεί, να ωριμάσει, να παλέψει, να αντέξει. Έτσι όπως έχουμε καταντήσει την ζωή μας, το μόνο που μπορεί να μας κάνει πάλι ανθρώπινους, είναι να ξαναβρούμε αυτό το συναίσθημα. Κι εν ανάγκη, να το ξανά επινοήσουμε. Γιατί Αγάπη, σημαίνει αιώνια δεσμά με την αυταπάρνηση. Και γιατί η αγάπη, δεν παίρνει τίποτε που να μην μπορεί να δοθεί πίσω.
(ο τίτλος της ανάρτησης ανήκει στον Σταύρο Σταυρόπουλο και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", εκδ. Απόπειρα)
Μαρία Χρονιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου