ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΑΙΖΑΜΕ

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας

Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!

Μανώλης Αναγνωστάκης

ΓΙΟΡΤΗ

Γιατί η αγάπη είναι γιορτή, γιατί η αγάπη είναι ό, τι έχει μείνει πια ζωντανό σε αυτή τη ζωή. Γιατί η αγάπη είναι ταξίδι από το πιο μικρό σου κύτταρο ως το άπειρο. Γιατί αυτό είναι ένα από τα τραγούδια της μνήμης της ζωής μου. Άνοιξε εκδηλώσεις των βιβλίων μου και την πρώτη θεατρική παράσταση που σκηνοθέτησα. Γιατί φτάνει που είναι αγάπη. 

Μαρία Χρονιάρη

ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ

Στη ζωή αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι ανατροπές της.  Για όσα χάσαμε και για εκείνα που θεωρούσαμε χαμένα, μα επέστρεψαν..

ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗ

Σήμερα όλες οι λέξεις θέλουν να μιλήσουν. Να πουν με λόγια ετούτες τις κραυγές. Και περπατούν στα νύχια επάνω στις χορδές της. Φοράνε κόκκινα και σαν σε πανηγύρι συνωστίζονται. Σπρώχνονται ποια θα φτάσει πρώτη πιο κοντά στα δόντια της. Σήμερα οι λέξεις, χιλιάδες φορές.

Μια ιστορία που ξέχασε το τέλος της. Κάθε φορά η κάθε ιστορία χάνει το τέλος της, την ώρα που η κορύφωση γυρεύει να ανοιχτεί. Να κυματίσει στα σεντόνια ενός ληγμένου θριάμβου. Θα παραδώσει μια σκυτάλη που δεν έτρεξε πολύ. Δεν ίδρωσε στα χέρια την ώρα του αγώνα.

Περπατάει σαν πάπια για να προστατέψει τα δαχτυλίδια της. Τραγανίζει κάθε κόκκο άμμου στο στόμα της και φτύνει τα τσόφλια. Γέμισε η παραλία λείψανα. Με την άκρη της γλώσσας της χωρίζει τα κύματα που στάζουν στο στόμα της θολά.

Όταν στεγνώσουν θα γίνουν πέτρες. Θα τις κάνει ψηφιδωτά για να στολίσει το σαλόνι.

Οργανώνει τις μέρες της ανάλογα με την γεύση τους. Για πρωινό φρυγανίζει ψωμί και πασαλείφει πάνω του απομεινάρια από όνειρα. Δαγκώνει με δύναμη και καταπίνει τις μπουκιές της πνιχτά. Στριμώχνεται στη γωνία της κουζίνας και πίνει ληγμένες επιδερμίδες χτυπημένες στο μπλέντερ. Όλα τα σκεύη στοιβαγμένα στο νεροχύτη μοιάζουν με τρούλο λεηλατημένης εκκλησίας, ενώ το μάρμαρο αστράφτει ειρωνικά.

Στο κρεβάτι της σκαρφαλώνει μια άγευστη ωριμότητα. Βγάζει τα ρούχα της νωχελικά και απλώνει απ’ άκρη σ’ άκρη τα πλοκάμια. Οι βεντούζες προδίδουν μια ασημαντότητα. Παρατηρεί προσεκτικά τις γραμμές απ’ τις ελπίδες. Ξεχασμένες ευχές γραπώνουν τον αυχένα της. Κρατάει μια σπάτουλα και διώχνει από το δέρμα καθετί που μοιάζει ψεύτικο. Τρίβει τόσο δυνατά που τα λέπια των στιγμών πετάγονται και κολλάνε στους τοίχους. Ένα μεγάλο δωμάτιο, νεκροταφείο φλεβών.

Έχει αποφασίσει να αρνηθεί να δεχτεί. Η εξέλιξη των γεγονότων αυτή τη φορά δεν την αγγίζει. Ό, τι δεν θέλει να δει, δεν υπάρχει. Έφτασε ο καιρός να τα κάνει όλα ανάποδα. Δεν θα μάθει τη νέα ορθογραφία, θα κολλήσει τελείες στα ρούχα της, θα κρεμάσει σημασίες στα μαλλιά της. Η έννοια του πράγματος θα μείνει ανενεργή. Θα αδρανοποιήσει κάθε λειτουργία εξάρτησης που εξηγεί. Κάνουν κακό οι αναλύσεις.

Να μπορεί μόνο να θυμάται πού έκρυψε την απόφαση. Όλα τα φωνήεντα πρέπει να καταργηθούν, κι από τα σύμφωνα να μείνει μόνο το σίγμα. Είναι το μοναδικό που μπορεί να κάνει ησυχία. Ίσως ακόμα να κρατήσει και το μι.

Για την προστακτική της άρνησης.  

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΤΕ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΕΣΥ

Οι λέξεις έχουν δύο σημασίες: Η μία είναι αυτή που βρίσκει κανείς στα λεξικά. Η άλλη, είναι εκείνη που γεννιέται μέσα σου όταν την συναντάς.Το πώς θα εξελιχθεί η σχέση μας μαζί τους, εξαρτάται από το αν θα μείνουμε στο λεξικό ή αν θα αντέξουμε στη γέννα.

Ευχαριστώ πολύ το μπλόγκ aeriko-moments.blogspot.com, για το βίντεο που έκανε με τις λέξεις μου. Και κυρίως με τις σιωπές μου..

Μαρία Χρονιάρη

Δείτε εδώ το μπλόγκ
http://aeriko-moments.blogspot.com/2011/12/blog-post_13.html

ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

"Όλα είναι νύχτα. Αν την αντιστρέψεις, δεν κερδίζεις απαραίτητα το φώς. Κερδίζεις την προσπάθεια να πολεμήσεις την νύχτα."

Μαρία Χρονιάρη

Ευχαριστώ το μπλόγκ aeriko-edostirogmitouhronou, για την ανάρτησή της με τις λέξεις μου..

Δείτε εδώ το μπλόγκ
http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.com/2011/12/blog-post_10.html

ΕΡΩΤΙΚΑ IV

Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου

ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:

το φως στα μάτια μου που λάμπει

δικό σου - και σ' το στέλνω πίσω!

Του μαγικού του κόσμου αν έχω

ανοίξει διάπλατη τη θύρα,

το μυστικό χρυσό κλειδί της

από το χέρι σου το πήρα.

Κι αν απ' τα βάθη ενός ληθάργου

βγήκα, σ' εσένα το χρωστάω,

σ' εσένα τους χυμούς που νιώθω,

τη νέα γλώσσα που μιλάω!

Κώστας Ουράνης, 1953

ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Στο Μεξικό - στην αρχαιότητα  αλλά και σε μερικές περιοχές ακόμη και σήμερα - αν μία μαύρη πεταλούδα επισκεπτόταν το σπίτι σου, σου έφερνε μήνυμα πως ήρθε η ώρα για να διαβείς το κατώφλι του κάτω κόσμου.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΗ

Ο ADE GIA στο μπλόγκ του - με φράσεις δικές μου και του Σταύρου Σταυρόπουλου, από το κείμενό μου με τίτλο "ΑΙΤΙΑ"- κατάφερε να διαταράξει την κοινή ησυχία..  Η επόμενη κίνηση, θα είναι να ταράξουμε τα χρηστά τους ήθη..

Δείτε εδώ την ανάρτηση στο μπλογκ του ADE GIA
http://adegia.blogspot.com/2011/08/blog-post_28.html


Διαβάστε εδώ το κείμενο
http://mchroniari.blogspot.com/2011/08/blog-post.html

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ

Στην αγάπη μπαίνεις γυμνός. Έχοντας καταστρέψει όλες τις πανοπλίες σου. Το τίμημα, το πληρώνεις προτού καν εισέλθεις. Και γι' αυτό δεν έχει σημασία αν καείς. Φτάνει μόνο το θάρρος που δείχνεις. Και η απόφαση. Και ίσως καμμιά φορά, στην αγάπη νικητής, να είναι εκείνος που χάνει.

Μαρία Χρονιάρη