ΑΙΤΙΑ

Όλα είναι τύψεις· τύψεις κι ενοχές. Κι η αγάπη των ανθρώπων χειροβομβίδα που σκάει μέσα μου. Τις λέξεις μου τις αναγνωρίζω απ’ τις ρυτίδες τους. Μια προσφορά ζωής στον βωμό του καθήκοντος. Πότε λογίζεται ένα θαύμα; Πού συντελούνται τα αόρατα; Σκόνη που πλαισίωσε φωνές μες στην ομίχλη του κόσμου. Τα μαλλιά μου μια ανελέητη παγίδα φωτός. Αυτό δεν μπορούν να μου το πάρουν. Η ζωή που έρχεται κι η ζωή που φεύγει πασαλείβουν τον χρόνο μου.

Οι άνθρωποι είναι μίση. Ατέρμονη αναζήτηση στην πληγή μιας αλήθειας. Κι εγώ, αναπνέω εδώ και φέγγω για σένα. Εσύ να διαβάζεις αγάπη. Εσύ να γράφεις ξεγεννώντας αναρίθμητα αύριο στις πληγές μαρτυρίων.

Περίμενα κι έφτασα. Κι έφτασε κι η ώρα για το τέλος. Οι άνθρωποι είναι τέλος. Αρχίζουν με την προοπτική του τέλους. Κι όταν αρχίζουν, το κάνουν για να τελειώσουν ξανά. Η απουσία των ανθρώπων είναι χρόνος αγιάτρευτης μνήμης. Κράτησα στα χέρια μου δεκάδες πρόσωπα. Αντίθετα προσωπεία για να ταιριάξω ζωή. Όταν όλα δοκιμαστούν θα ’μαι εκεί. Στο φινάλε της παράστασης, εγώ θα ρίξω αυλαία.

Οι άνθρωποι είναι λάθη. Ασύμμετρα όνειρα ευσεβών πόθων. Διεκδικούν το αναλλοίωτο στις γωνίες των ματιών μου. Ξεβράζουνε πίσσα και την προσφέρουν για θάλασσα. Ολάνθιστη θάλασσα ξεχασμένων τοπίων. Σπυρί – σπυρί τσιμπούν τα κομμάτια μου. Διαμελίζουν αόρατα το γενετικό υλικό μου. Όμως εγώ, για σένα γελάω. Κι η Νάξος που αγάπησα, για σένα υπάρχει.

Να  ‘μαι πάνω απ’ τα γεγονότα. Αυτό θέλησα. Ρίσκαρα την αλήθεια στις παλάμες της νύχτας. Τα όχι μου, συλλαβίζουν τα βράδια μια αφόρητη ζάλη. Κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, τα βουητά των ευχών τους στοιχειώνουν τον ύπνο μου. Γιατί οι  άνθρωποι είναι μήτρες. Είναι φθόνος που αλλάζει επίθετα. Τελειωμένα ταξίδια στιγμών στις ρωγμές του μυαλού μου. Όμως εγώ, για σένα φυσάω ζωή. Κι αν καταφέρνω ν’ αλλάξω καιρό, για σένα γκρεμίζω σκοτάδια.

Και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μου διώξει το φως σου. Κι έτσι εγώ για σένα πάντα θα μιλώ. Κι όλοι οι στόχοι μου, κορδέλα στα γκρίζα μαλλιά σου. Να ρουφάει τον ιδρώτα σου καλοκαίρι καιρό. Και τα φτερά απ’ τις μέρες μου στο δικό σου ταξίδι αληθεύουν. «Πάμε να γεννηθούμε αλλού σου είπα. Ο χρόνος αυτός πέθανε.»(*)

 Alea jacta est.(**)

Μαρία Χρονιάρη

1.    (*)    Σταύρος Σταυρόπουλος «Πιο νύχτα δεν γίνεται»

 (**)    Ο κύβος ερρίφθη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κειμένου μου στο προσωπικό του μπλόγκ
http://sstavropoulos.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html