Ανέκαθεν πίστευα (και εξακολουθώ να πιστεύω) ότι κριτική στην τέχνη δεν μπορεί να υπάρχει και ειδικότερα στην ποίηση και την ζωγραφική (γλυπτική).
Μπροστά σε ένα έργο τέχνης, σε ένα ποίημα σε κάποιον πίνακα, μόνο για συναισθήματα μπορείς να μιλάς, για τα συναισθήματα που σου προκαλεί, για τις σκέψεις που σου γεννά, για το «ταξίδι» της φαντασίας στο οποίο σε «στέλνει».
Διάβασα πολλές φορές τους ψιθύρους και τις σιωπές σου, το σπάραγμα και την άφωνη κραυγή, το κάλεσμα και την απόγνωση, την προσμονή και την απογοήτευση και κάθε φορά που τα διαβάζω βρίσκω κάτι από τα δικά μου φαντάσματα, κάτι από τις δικές μου σιωπές, κάτι από τις δικές μου ερμηνείες στα γύρω μας και στα εντός μας.
«Πάθος. Λάθος. Ένα σύμφωνο διαφορά. Που όμως χρειάζεται το ίδιο θάρρος».
«Καμιά φορά τυχαίνει τα πιο μεγάλα ψέματα να τ' ακούς πριν καν ειπωθούν».
«Κι όμως. Εσύ αγαπήθηκες ερήμην σου. Εγώ σ' αγάπησα εις γνώσιν μου».
Σ' ευχαριστώ που μίλησες τόσο όμορφα για λογαριασμό μου...
Ερήμην σου..
Αυτό όμως σημαίνει ΠΟΙΗΣΗ.
-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΩΝΗΣ
Σεναριογράφος
(τί είπε ο σεναριογράφος Κώστας Καπώνης για το βιβλίο μου, "Εκεί που αλλάζω ζωές")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου