ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΑΙΖΑΜΕ

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας

Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!

Μανώλης Αναγνωστάκης

ΓΙΟΡΤΗ

Γιατί η αγάπη είναι γιορτή, γιατί η αγάπη είναι ό, τι έχει μείνει πια ζωντανό σε αυτή τη ζωή. Γιατί η αγάπη είναι ταξίδι από το πιο μικρό σου κύτταρο ως το άπειρο. Γιατί αυτό είναι ένα από τα τραγούδια της μνήμης της ζωής μου. Άνοιξε εκδηλώσεις των βιβλίων μου και την πρώτη θεατρική παράσταση που σκηνοθέτησα. Γιατί φτάνει που είναι αγάπη. 

Μαρία Χρονιάρη

ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ

Στη ζωή αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι ανατροπές της.  Για όσα χάσαμε και για εκείνα που θεωρούσαμε χαμένα, μα επέστρεψαν..

ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗ

Σήμερα όλες οι λέξεις θέλουν να μιλήσουν. Να πουν με λόγια ετούτες τις κραυγές. Και περπατούν στα νύχια επάνω στις χορδές της. Φοράνε κόκκινα και σαν σε πανηγύρι συνωστίζονται. Σπρώχνονται ποια θα φτάσει πρώτη πιο κοντά στα δόντια της. Σήμερα οι λέξεις, χιλιάδες φορές.

Μια ιστορία που ξέχασε το τέλος της. Κάθε φορά η κάθε ιστορία χάνει το τέλος της, την ώρα που η κορύφωση γυρεύει να ανοιχτεί. Να κυματίσει στα σεντόνια ενός ληγμένου θριάμβου. Θα παραδώσει μια σκυτάλη που δεν έτρεξε πολύ. Δεν ίδρωσε στα χέρια την ώρα του αγώνα.

Περπατάει σαν πάπια για να προστατέψει τα δαχτυλίδια της. Τραγανίζει κάθε κόκκο άμμου στο στόμα της και φτύνει τα τσόφλια. Γέμισε η παραλία λείψανα. Με την άκρη της γλώσσας της χωρίζει τα κύματα που στάζουν στο στόμα της θολά.

Όταν στεγνώσουν θα γίνουν πέτρες. Θα τις κάνει ψηφιδωτά για να στολίσει το σαλόνι.

Οργανώνει τις μέρες της ανάλογα με την γεύση τους. Για πρωινό φρυγανίζει ψωμί και πασαλείφει πάνω του απομεινάρια από όνειρα. Δαγκώνει με δύναμη και καταπίνει τις μπουκιές της πνιχτά. Στριμώχνεται στη γωνία της κουζίνας και πίνει ληγμένες επιδερμίδες χτυπημένες στο μπλέντερ. Όλα τα σκεύη στοιβαγμένα στο νεροχύτη μοιάζουν με τρούλο λεηλατημένης εκκλησίας, ενώ το μάρμαρο αστράφτει ειρωνικά.

Στο κρεβάτι της σκαρφαλώνει μια άγευστη ωριμότητα. Βγάζει τα ρούχα της νωχελικά και απλώνει απ’ άκρη σ’ άκρη τα πλοκάμια. Οι βεντούζες προδίδουν μια ασημαντότητα. Παρατηρεί προσεκτικά τις γραμμές απ’ τις ελπίδες. Ξεχασμένες ευχές γραπώνουν τον αυχένα της. Κρατάει μια σπάτουλα και διώχνει από το δέρμα καθετί που μοιάζει ψεύτικο. Τρίβει τόσο δυνατά που τα λέπια των στιγμών πετάγονται και κολλάνε στους τοίχους. Ένα μεγάλο δωμάτιο, νεκροταφείο φλεβών.

Έχει αποφασίσει να αρνηθεί να δεχτεί. Η εξέλιξη των γεγονότων αυτή τη φορά δεν την αγγίζει. Ό, τι δεν θέλει να δει, δεν υπάρχει. Έφτασε ο καιρός να τα κάνει όλα ανάποδα. Δεν θα μάθει τη νέα ορθογραφία, θα κολλήσει τελείες στα ρούχα της, θα κρεμάσει σημασίες στα μαλλιά της. Η έννοια του πράγματος θα μείνει ανενεργή. Θα αδρανοποιήσει κάθε λειτουργία εξάρτησης που εξηγεί. Κάνουν κακό οι αναλύσεις.

Να μπορεί μόνο να θυμάται πού έκρυψε την απόφαση. Όλα τα φωνήεντα πρέπει να καταργηθούν, κι από τα σύμφωνα να μείνει μόνο το σίγμα. Είναι το μοναδικό που μπορεί να κάνει ησυχία. Ίσως ακόμα να κρατήσει και το μι.

Για την προστακτική της άρνησης.  

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΤΕ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΕΣΥ

Οι λέξεις έχουν δύο σημασίες: Η μία είναι αυτή που βρίσκει κανείς στα λεξικά. Η άλλη, είναι εκείνη που γεννιέται μέσα σου όταν την συναντάς.Το πώς θα εξελιχθεί η σχέση μας μαζί τους, εξαρτάται από το αν θα μείνουμε στο λεξικό ή αν θα αντέξουμε στη γέννα.

Ευχαριστώ πολύ το μπλόγκ aeriko-moments.blogspot.com, για το βίντεο που έκανε με τις λέξεις μου. Και κυρίως με τις σιωπές μου..

Μαρία Χρονιάρη

Δείτε εδώ το μπλόγκ
http://aeriko-moments.blogspot.com/2011/12/blog-post_13.html

ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

"Όλα είναι νύχτα. Αν την αντιστρέψεις, δεν κερδίζεις απαραίτητα το φώς. Κερδίζεις την προσπάθεια να πολεμήσεις την νύχτα."

Μαρία Χρονιάρη

Ευχαριστώ το μπλόγκ aeriko-edostirogmitouhronou, για την ανάρτησή της με τις λέξεις μου..

Δείτε εδώ το μπλόγκ
http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.com/2011/12/blog-post_10.html

ΕΡΩΤΙΚΑ IV

Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου

ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:

το φως στα μάτια μου που λάμπει

δικό σου - και σ' το στέλνω πίσω!

Του μαγικού του κόσμου αν έχω

ανοίξει διάπλατη τη θύρα,

το μυστικό χρυσό κλειδί της

από το χέρι σου το πήρα.

Κι αν απ' τα βάθη ενός ληθάργου

βγήκα, σ' εσένα το χρωστάω,

σ' εσένα τους χυμούς που νιώθω,

τη νέα γλώσσα που μιλάω!

Κώστας Ουράνης, 1953

ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Στο Μεξικό - στην αρχαιότητα  αλλά και σε μερικές περιοχές ακόμη και σήμερα - αν μία μαύρη πεταλούδα επισκεπτόταν το σπίτι σου, σου έφερνε μήνυμα πως ήρθε η ώρα για να διαβείς το κατώφλι του κάτω κόσμου.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΗ

Ο ADE GIA στο μπλόγκ του - με φράσεις δικές μου και του Σταύρου Σταυρόπουλου, από το κείμενό μου με τίτλο "ΑΙΤΙΑ"- κατάφερε να διαταράξει την κοινή ησυχία..  Η επόμενη κίνηση, θα είναι να ταράξουμε τα χρηστά τους ήθη..

Δείτε εδώ την ανάρτηση στο μπλογκ του ADE GIA
http://adegia.blogspot.com/2011/08/blog-post_28.html


Διαβάστε εδώ το κείμενο
http://mchroniari.blogspot.com/2011/08/blog-post.html

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ

Στην αγάπη μπαίνεις γυμνός. Έχοντας καταστρέψει όλες τις πανοπλίες σου. Το τίμημα, το πληρώνεις προτού καν εισέλθεις. Και γι' αυτό δεν έχει σημασία αν καείς. Φτάνει μόνο το θάρρος που δείχνεις. Και η απόφαση. Και ίσως καμμιά φορά, στην αγάπη νικητής, να είναι εκείνος που χάνει.

Μαρία Χρονιάρη

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΦΩΤΟΣ

-->

Μια εξώκοσμη βεβαιότητα αγκαλιάζει τα κείμενα του βιβλίου του Σταύρου Σταυρόπουλου, «Πιο νύχτα δεν γίνεται» - Σημειώσεις για το τέλος του ανθρώπινου μύθου. Μία πραγματικότητα τέλους που συντελείται μπροστά στα μάτια του γράφοντα, δίνοντας τους έναν βιβλικό και προφητικό τόνο. Κείμενα ρεαλιστικά, συμπυκνωμένα, χωρίς κανένα στοιχείο σιωπής. Και όμως. Η σιωπή είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου, η σιωπή είναι αυτή που περιγράφει το κάθε τι καθιστώντας το αναντίρρητα αποδεκτό.

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος, γνωρίζει τον τρόπο να υποτάσσει τις λέξεις στο νόημα που ο ίδιος τους δίνει. Λέξεις – σπόροι, που θα ανθίσουν σε εκείνο το έδαφος, που θα αντέξει να δει. Αν κάποιος αποτολμούσε να κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στο έργο του, με εκείνο κάποιου άλλου δημιουργού, το εγχείρημα θα έβρισκε την απάντησή του, μόνο στο όνομα του Γιώργου Χειμωνά. Μεταξύ τους υπάρχει μία ολοφάνερη συγγένεια, μόνο που ο Σταυρόπουλος προσφεύγει σε ένα προσωπικό νόημα, επικαλούμενος τις διαζευκτικές του ρίζες και το εκτινάσσει, το «καθαρίζει» από τις συνέπειές του, για να στήσει τον συμπλεκτικό κορμό της αφήγησής του, για να ακεραιώσει αυτό το «μαζί».

Προχωράει τους χρόνους των ρημάτων, εκεί που η γλώσσα συναντά την αναγέννησή της. Οι λέξεις μιλούν με μία συνείδηση χαρακτηριστική της γραφής του. Μίας απόλυτα νέας γραφής που ανοίγει καινούριους δρόμους, σε ό, τι ως τώρα γνωρίζουμε κι ονομάζουμε λογοτεχνία. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η Βιρτζίνια Γούλφ είχε προφητέψει αυτό το νέο είδος λέγοντας: «Θα έρθει ο καιρός που θα υποχρεωθούμε να ανακαλύψουμε καινούργιες ονομασίες για κείμενα που κρύβονται πίσω από τον υπότιτλο «μυθιστόρημα». Θα παρουσιαστεί κάποτε ένα βιβλίο που δεν θα ξέρουμε πώς να το βαπτίσουμε. Θα έχει την μορφή μιάς γραφής που συνηθίσαμε να την λέμε «πρόζα» - όμως θα πρόκειται για μια αλλόκοτη πρόζα, γραμμένη με πολλά στοιχεία της γραφής που συνηθίσαμε να την λέμε «ποίηση».

Το «Πιο νύχτα δεν γίνεται», δεν μπορεί παρά να ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ο συγγραφέας του δεν φοβάται να εμβαθύνει σε νοήματα που μπορεί να προκαλέσουν τη ρωγμή του ορθολογισμού μας. Η μοναδικότητα του λόγου και των εκφραστικών του μέσων είναι τέτοια, που καταργεί σχεδόν αυτόματα τη γνώση μας περί λόγου έως σήμερα. Μας τροφοδοτεί με κείμενα πολυδιάστατα, πολυπρισματικά, βαθύτατα υπαρξιακά. Όσες φορές κι αν διαβαστεί το ίδιο κείμενο, πάντα υπάρχει κάτι νέο για να ανακαλύψεις. Κάτι που σαν δώρο, σε περίμενε για να το βρεις.

Περιγράφει με πολύ άμεσο τρόπο το τέλος όλων εκείνων που συνθέτουν τον ανθρώπινο μύθο. Πρώτα αποδομείται η συμπεριφορά, έπεται η έκπτωση του ανθρώπου, και τελευταίες χάνονται οι λέξεις. Σε εκείνες ο Σταύρος Σταυρόπουλος βρίσκει το έσχατο καταφύγιο, όταν όλα έχουν κριθεί. Τις πλησιάζει και τις κατοικεί με μία ιερότητα, αφουγκραζόμενος την μουσική τους και σεβόμενος την πραγματικότητα που οι ίδιες δημιουργούν.

Σαν συγγραφέας είναι κατά των ορισμών και αυτό το κοινωνεί μαζί μας από την αρχή του βιβλίου, αναφέροντας πως «αυτά τα κείμενα δεν προσχωρούν σε κανένα κίνημα, κι έχουν όλα τα κινήματα μέσα τους μπερδεμένα». Όπως ο ίδιος έχει πει, «η λογοτεχνία δεν συγκροτείται από –ισμούς, είναι η ακραία εκδήλωση ενός πάσχοντος υποκειμένου». Είναι ένας προορισμός. Ένας έτερος είναι η ζωή. Κι ο Σταύρος Σταυρόπουλος είναι υπέρ της ζωής. Φύσει και θέση. «Προς τιμήν της ζωής θα συνεχίσει να βλέπει», όπως χαρακτηριστικά γράφει στο ομότιτλο κείμενο της σελίδας 173.

Τολμά να σταθεί απέναντι στα σκοτάδια του, βιώνοντας πλήρως και με μοναδικό τρόπο κάθε έννοια, πρόταση, σημείο στίξης που τους αντιστοιχεί: «Άρχισε πάλι να σηκώνει σκοτάδι. Ο ουρανός είναι λερωμένος. Όλες οι όχθες πνίγονται στα χέρια μου. Πουθενά δεν είμαι» ή «Τα όνειρα αλλάζουν αντίο. Το μόνο που κάνουμε είναι να σπαταλάμε κατάγματα, κοιτώντας. Σ’ αυτές τις άδειες καρέκλες μπροστά είναι ο δρόμος μου», όπως λέει στην σελίδα 213.

Παρ’ όλα αυτά, τα κείμενά του έχουν μικρές χαραμάδες φωτός, που αν πιαστείς από αυτές, σε οδηγούν άμεσα σε έναν κόσμο πρωτόγνωρα αληθινό. Όπως για παράδειγμα στην ίδια σελίδα λίγο πιο κάτω γράφει: «Ο πιο μεγάλος ίλιγγος είναι αυτός για τον οποίον αξίζει να ζεις» ή «Ό, τι υπήρξε θα υπάρξει ξανά. Καθετί είναι απόσπασμα», που συναντάμε στην σελίδα 119.

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος, μας φέρνει αντιμέτωπους με την εσωτερική μας πραγματικότητα, που σχεδόν πάντα είναι σκληρή και γι’ αυτό δύσκολα την κοιτάμε κατευθείαν στα μάτια. Κυρίως, όταν αφορά στις σχέσεις μας με τους άλλους. Στο κείμενο που φέρει τον τίτλο «Μαζί» γράφει: «Ο άνθρωπος μέσα μου, είναι ανθεκτικός. Τόσο φευγαλέα ανεξάρτητος. Τόσο αδιαπραγμάτευτα μόνος. Με τις πυξίδες του. Ο βυθός της νύχτας. Πού είναι το μαζί;»

Τα λόγια του, ενέχουν το στοιχείο της επανάστασης. Τα κείμενά του, είναι τα ίδια μία επαναστατική πράξη. Επαν – ίσταται και ανασυνθέτει τον κόσμο του. Ποιός μπορεί να διαφωνήσει μαζί του όταν λέει πως: «Η επιβίωση είναι ανταρσία» ή όταν λίγο πιο μετά δηλώνει: «Όταν θες να αλλάξεις τα πράγματα δεν το συζητάς. Απλώς τα αλλάζεις.»

Οι εικόνες που ξεπηδούν μέσα από τα κείμενά του, είναι αναγεννησιακές. Πολυχρωματικές μέσα στο μαύρο τους. Νιώθεις πως είσαι μέρος ενός πίνακα την στιγμή που εκείνος δημιουργείται. Μεταφέρεσαι αυτόματα σε έναν κόσμο που ακόμη κι αν δεν υπάρχει, εμφανίζεται στα μάτια σου με τρόπο αδιαμφισβήτητο. Το «κακό» με τον Σταύρο Σταυρόπουλο, είναι πως τον κόσμο αυτόν, τον βλέπει. Τον ζει. Και προσπαθεί να περιγράψει το τέλος του όντας κι ο ίδιος κομμάτι αυτού του τέλους.

Όσο προχωράς στην ανάγνωση, τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις πως όλα όσα προηγήθηκαν δεν ήταν παρά ένα πρόγευμα ζωής που πλησιάζει σε τέρμα. Όταν ο άνθρωπος δεν υπερασπίζεται και δεν επιβεβαιώνει τον μύθο του, τότε το μόνο που απομένει είναι να αφαιρέσεις την πούδρα και το μακιγιάζ και να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα.

Στη λογοτεχνία τα πάντα είναι ρευστά. Σε αυτό μοιάζει με τη ζωή – που όμως παραμένει ανενεργή, μη έχοντας την δυνατότητα ή την ικανότητα να τα ανασυνθέσει, μετατρέποντας την απελπισία σε «παρτιτούρα» δημιουργίας ποτισμένη με ιδέες. Η ανασύσταση ενός κόσμου που έχει διαλυθεί, ενός μύθου που έχει καταρρεύσει, χρειάζεται αρκετό πλεόνασμα φωτός, για να μπορέσουν να δημιουργηθούν εκ νέου οι συνθήκες εκείνες που θα οριοθετήσουν την από του τέλους αρχή. Αυτά τα αποθέματα ο Σταύρος Σταυρόπουλος τα διαθέτει. Εξάλλου, μέσα από την ίδια την γραφή του, δίνεται η συνέχεια ενός κόσμου που έχει χαθεί και προσπαθεί ξανά να τοποθετηθεί σε τροχιά.

Κι αν το εδώ είναι αλλού, τότε όντως «Πιο νύχτα δεν γίνεται».

( Η ομιλία μου στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Σταυρόπουλου στα Public της Θεσσαλονίκης, την Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011)

ΕΤΣΙ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω

Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή

σεντόνια

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη

Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα

Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς

Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"

Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο

Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά

Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες

Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει

Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει

Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ

Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ

Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό

Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο

Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο

Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα

Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου

Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο

Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς

Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς;

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς;

Είμ' εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ' ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς;

Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς;

Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς

Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς;

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;

Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς;

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς;

Οδυσσέας Ελύτης

ΞΑΝΑ

Μία σιωπή έσβησε. Ακούω τα βήματά της να απομακρύνονται. Τα ίχνη που αφήνουν τα πέλματα γίνονται οδηγός μου. Πατώ σιγανά για να πιάσω τον ήχο του. Τον βλέπω στο λιμάνι, στα ερείπια της Πορτάρας. Εκεί στον ναό του Απόλλωνα, να πονάει την Αριάδνη του. Του πιάνω το χέρι.Φέγγω με τα δάχτυλα ένα – ένα τα σκαλιά της επιστροφής.

Όλο το νησί δικό του. Ολόκληρος ένα νησί. Ένας αδιάφανος άνθρωπος με ανασυνθέτει κόβοντας τα κομμάτια μου. Αυτό που προκύπτει τελικά είναι πιο πολύ εγώ από μένα. «Κοίτα με», λέει και με γεννάει στο φως. Τα flamingos χορεύουν στον δρόμο. Στα σοκάκια οι νεράϊδες κρατούν ονειροπαγίδες. Ένας χρόνος και τρεις επιστροφές. Η διαδρομή για το μοναστήρι είναι δύσβατη. «Μαζί σου όλα τα μπορώ». Μία προσευχή, ένα τάμα, η εκκλησία που με περίμενε να μπω. Την επόμενη φορά θα δεξιωθώ την ζωή μου.

Στο Καστράκι η γαρμπίλη δεν βοηθά. Μόνο στα μάτια του φανερώνονται τα ματάκια. Στη θάλασσα της Σαχάρας. Ένας λύκος μου δίνει σαλιγκάρια από σμάλτο. Τα κρεμάω στο λαιμό μου. Ένα αδιαμφισβήτητο λάθος είναι η πιο σωστή πληροφορία.

Στη μηχανή μια πεταλούδα κολλάει στην μπλούζα του. Ανοίγει τα φτερά της και τον κυκλώνει. Τώρα τίποτα δεν μπορεί να χαθεί. Ολόγυρά του φτερουγίζουν ψυχές από χρώματα. Όλα θέλουν να τον αγγίξουν. Σε μία γωνία περιμένει η Κασσάνδρα. Κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Ένας χρησμός κομμένος στη μέση.

 

Τα παιχνίδια στη Χώρα, ο δρόμος για τα ορεινά, η στροφή των Αγίων. Μέσα στο κάστρο συναυλίες. Οι Ενετοί ακούνε τζαζ. Το σαξόφωνο κι η φυσαρμόνικα τον παίρνουν στα χέρια. Γέρνω στο άνθος των αθανάτων και τον βλέπω να ίπταται. Τώρα ξέρω. Τώρα κάθε φορά ως την επόμενη φορά.

Στο πρόσωπό του είναι χαραγμένες όλες οι ελπίδες μου. Μέσα στη χούφτα του ζουν σφραγισμένες οι στιγμές που θα ζήσω. 

Και μια νύχτα με τις σταγόνες της βροχής θα γράψω με τις βλεφαρίδες του πάνω στο δέρμα μου το τελευταίο βιβλίο της μουσικής του.

Μαρία Χρονιάρη 

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

Πρώτη δημοσίευση στο μπλογκ του Σταύρου Σταυρόπουλου, τον οποίο και ευχαριστώ

http://sstavropoulos.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html

ΑΤΛΑΝΤΙΣ

Μου 'χες πει πως θα ρθείς. Και ήρθες.

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΙΠΟΤΑ

Όταν έχεις ένα μυστικό, είναι σαν ένας βαθύς, βαρύς πόνος. Σαν βράχος που έσκασε από ψηλά. Σαν νύχτα που βαραίνει την θλίψη σου ακόμη πιο πολύ. Ύστερα, έρχεται ένα τραγούδι και βλέπεις πως το μυστικό σου, υπάρχει εκεί έξω, με άλλο όνομα, άλλο πρόσωπο, αλλά με τον ίδιο ήχο. Και τότε νιώθεις ένα παράξενο μαζί, μα συνάμα κι ένα μεγάλο μόνος.

Μόνος, γιατί όλα όσα είναι το μυστικό, ακόμη κι αν το ξέρει και κάποιος άλλος, το δικό σου μυστικό εξακολουθεί να είναι τέτοιο, που δεν μπορείς να το μοιραστείς. Υφαίνει τα πέπλα του γύρω σου. Απλώνει τα νύχια του ακόμη πιο μέσα σου. Βρίσκει την πληγή και γραντζουνάει ό, τι έχεις ορίσει ως απροσπέλαστο.

Κι εσύ, θες να τα πεις όλα, μα δεν γίνεται. Δεν έχουν όλοι την ίδια αντοχή στην ακουστική του πόνου. Στις νότες της θλίψης, η μελωδία σού ανήκει εξ' ολοκλήρου. Μια μεταφυσική αύρα τρέχει γύρω απ' τη μνήμη σου. Από εκείνα που ξέρεις πως είδες, από αυτά που είσαι σίγουρος πως κάποτε ήρθαν. Κι έφυγαν. Αναίτια οικειοθελώς. Μονότονα ύπουλα.

Κοιτάζω έξω τον δρόμο. Έχει γεμίσει με βάλτους. Στα χέρια μου φυτρώνουν νούφαρα. Περιμένω την βροχή που θα στεγνώσει το οδόστρωμα. Τη στιγμή που θα φοβάμαι ακόμη πιο πολύ την ώρα που θα πάψω να φοβάμαι. Θέλω αυτό που δεν υπάρχει πουθενά. Θέλω να φωσφορίζει το βλέμμα σου από ένα έπειτα. Από το μετά του θανάτου. Το κατόπιν του κόσμου που χάλασε. Που πήρε την ουσία μέσα απ' τα μάτια σου.

Να μπορώ να σου πω: Κοίτα, πονάνε κι οι βράχοι. Κι εσύ να νιώθεις τη γεύση απ' τα κύματα να ρέει απ' τα χείλη μου, σαν μέλι. Αστείρευτα χαλάσματα ομορφιάς. Η αγάπη φτιάχνεται από αίμα. Όσο το σκουπίζεις, τόσο περισσότερο απλώνει. Μες στα ερείπια της νύχτας, χαλασμένες φωνές επενθοστολούν όνειρα. Μην τα κοιτάς. Δεν σε αντέχουν.

Μείνε όσο μπορείς μακριά. Τρέξε να φύγεις απ' την άκρη των δαχτύλων μου. Δεν χωράς σε αυτό τον κόσμο. Ξωτικό που έχασε το μονοπάτι για το πίσω του. Τιμωρία για το μυστικό που έμαθε. Ξέχασε όλα όσα είπα. Δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα παραλήρημα αλήθειας που μου ξέφυγε. Γιατί οι άνθρωποι δεν λένε ποτέ αλήθεια. Οι αλήθειες, τους ξεφεύγουν σαν σπίθα που το σκάει απ' τη φωτιά.

Κι εγώ, αερικό, που έτυχε να με φέρει ο άνεμος κοντά σου. Ατλαντίδα που ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας μόνο για να χαθεί πάλι. Ξανά και ξανά και ξανά. Για εκείνες τις ώρες. Τις στιγμές, που όσο πλησιάζουν, απομακρύνονται.

Μην πας μαζί τους. Δεν αναπνέουν αύριο.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κειμένου μου στο μπλόγκ του

http://sstavropoulos.blogspot.gr/2011/10/blog-post_31.html

ΤΑΙΝΙΑ

Ο χώρος ήταν γεμάτος πτώματα. Με τα δόντια ξερίζωνε τα φτερά της και τα έριχνε στο πάτωμα. Ύστερα με τις ακρονυχίδες της έγραφε πάνω στα κομμάτια. Εμβατήρια σιωπής. Στους τοίχους καμένες λέξεις μιας άγνωστης γεωμετρίας, πλαίσιο για τα αποτυπώματα. Μέσα στο σπίτι. Κανένα σπίτι. Τίποτε που να μοιάζει με αυτό. Εκείνου που κάποτε χτίστηκε άστεγο.

Το κορμί της πνιγμένο από αναπνοές. Ξεβιδώνει τα χείλη να χυθεί κάθε ξένο. Πεταμένες φωνές σε σακούλες σκουπιδιών. Εκνεφώματα αλήθειας. Σε ποτήρια κρυστάλλινα. Της αφάνειας.

Η Αλίκη κουράστηκε απ΄ τα θαύματα. Πήδηξε απ΄ τον φωταγωγό. Κίνησε για τη χώρα όπου όλοι πεθαίνουν. Και κανείς νεκρός. Ά-γνωστος. Πόσες φορές μεγαλώνει και μικραίνει ο χρόνος; Στα βιβλία που διάβασε όλα ήτανε λάθος. Τίποτε δεν κρατάει. Μένει μόνο. Το πάντα. Το ποτέ.

Καβάλησε τη μηχανή ντυμένη προτάσεις. Που ποτέ δεν θα πει. Φωτογραφίζει τη μνήμη σε ξένα δωμάτια. Τακτοποιεί τις ζωές που δεν ξέρουν να έχουν. Όλα τα κυβερνά μια σιγή. Σ΄ ένα άγγιγμα επουλώνει φωτιές. Ξαπλώνει στο μάρμαρο με διαμπερείς πόθους. Στην αρχή των πραγμάτων, φοβάσαι για το τέλος τους. Στη γραμμή της λήξης, λυπάσαι για την αρχή τους. Πού βρίσκεται τελικά το ανάμεσα;

Περπατά ακολουθώντας τη σκιά της στο δρόμο. Με βήμα υπόλογο. Μιας συνομωσίας. Πιάστηκε όμηρος της ανάγκης. Να υπάρχει. Πάνω στην παλάμη της καμία γραμμή. Μόνο οχυρωμένες βεβαιότητες. Γι΄ αυτό που θα έρθει. Και για ό, τι ως τώρα μάκρυνε.

Στον καθρέφτη το πρόσωπό της. Βάφει τις βλεφαρίδες της με ασετόν. Κάτι γερασμένα ποιήματα τρέχουν απ΄ τα μάτια της. Λες κι άνοιξε μια καταπακτή από φως. Ξεφυλλίζει το χαμόγελό του και πάει.

Κάθε γιορτή, κρυφτό επιθυμίας. Η δική της είναι μόνο γιορτή. Μόνο επιθυμία. Ανοίγει τα χέρια της να υποδεχτεί. Ο αέρας βαπτίζει τη φωνή της να πει. Στα μαλλιά της κορδέλες. Γαϊτανάκι ζωής. Στα δωμάτια της λήθης νοικιάζει εποχές. Σε όλα τα δάχτυλα περνά δαχτυλίδια. Ό, τι περίμενε, μάγια που πιασαν.

Σε τριανταπέντε χρόνια από σήμερα θα ανέβει στο τρένο. Σε εκείνο το τρένο που να κατέβει νωρίς κανείς δεν μπορεί. Οι αποσκευές της γεμάτες κρασί και κομμάτια από μήλο. Θα μετράει τις μέρες αχόρταγη. Η προσμονή της εστίας, μόνιμη επιλογή.

Ποτέ μόνοι. Ποτέ πριν. Ποτέ τόσο φως πουθενά. Θα πει το σύνθημα και θα περάσει.

Να ταξιδεύεις το μέλλον σου μέσα μου.

Μόνο έτσι ζωγραφίζει το βλέμμα ζωή.

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)


Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κειμένου μου στο μπλόγκ του

http://sstavropoulos.blogspot.gr/2011/10/blog-post_20.html

ΜΕΤΑΝΥΧΤΑ

"Σκοτάδι ποτέ όταν όλα εσύ. Μέσα στην αίθουσα,a dust of jazz. Η φωνή σου, μία μυσταγωγία σιωπής. Το σαξόφωνο κάνει στην άκρη για να περάσεις. Η φυσαρμόνικα, αναπνέει ζωή στις άκρες μιας λύπης. Όταν όλα γυρίσουν,να είσαι εκεί."

Για τις νύχτες που όσο πάνε βαθαίνουν, μα πονάνε λιγότερο..

Μαρία Χρονιάρη

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Η ζωή δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε δύσκολη. Είναι απλά ζωή. Κι εγώ τώρα δε λέω καμία φιλοσοφία. Λέω μόνο το αυτονόητο. Και το σφάλμα μας είναι πως τα αυτονόητα - λόγω αυτής ακριβώς της ιδιαιτερότητάς τους, να είναι αυτονόητα - δεν τα παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά.

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου για δώρο στα γενέθλιά μου, μου είχε παραγγείλει σε έναν χρυσοχόο μία χρυσή καρδιά για τον λαιμό. Εκεί επάνω, είχε ζητήσει να γραφούν με κεφαλαία και με ακριβώς αυτή τη σειρά οι παρακάτω λέξεις:

ΖΗΣΕ

ΑΓΑΠΑ

ΓΕΛΑ

Αρκετά χρόνια μετά, και ύστερα από πολλά στραπάτσα, θέλω να σου πω μαμά, πως το μεσαίο το πέτυχα. ΑΓΑΠΑΩ περισσότερο απ' ό, τι αντέχει η καρδιά μου, πιο πολύ απ' όσο χωράει η λογική, ακόμη πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Και είμαι χαρούμενη μαμά μου γι' αυτό. Κατάφερα να ΑΓΑΠΑΩ!! Και κάτι εξίσου όμορφο και σημαντικό: να με αγαπάει ό, τι αγαπάω.

Όσο για το πρώτο και το τελευταίο, μαμά μου, ακόμη προσπαθώ. Εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα. Ζω γιατί είναι ωραία. Επικεντρώνω την προσοχή μου σε κάθε λεπτομέρεια ζωής, στο πώς τρώω, πώς ακούω, πώς θα ακουμπήσω τους αγαπημένους μου, πώς θα νιώσω τον ήλιο να χτυπάει βαθιά την κόρη των ματιών μου. Και μάλλον, αρχίζω να τα καταφέρνω κι εκεί.

Γελάω γιατί οι άνθρωποι που αγαπάω είναι καλά. Είναι μαζί μου και μπορώ να τους δω, να πάρω τηλέφωνο και να ακούσω την φωνή τους. Δεν έχω το δικαίωμα να μην νιώθω έτσι μαμά. Γιατί η ζωή, δεν ξέρεις πώς και πότε θα σου πάρει όλα όσα έχεις. Η στιγμή δεν πιάνεται ποτέ. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, κι εγώ θέλω να μετριέμαι στα ίσια μαζί του. Γίνεται αυτό μαμά;

Μάλλον κι εσύ δεν ξέρεις.. Κι ίσως να μην μάθουμε ποτέ. Κι επειδή το αύριο μπορεί να μην έρθει, το μετά από λίγο μπορεί να μην έρθει, υπόσχομαι πως θα καταφέρω να κάνω και τα τρία μαμά. Θα ΖΩ όντως σαν να είναι η τελευταία μου ημέρα. Θα ΑΓΑΠΑΩ γιατί είναι το μόνο ίσως χνάρι που αφήνουμε στις ψυχές των ανθρώπων. Θα ΓΕΛΑΩ, γιατί μπορώ και κάνω τα δύο προηγούμενα.

Κι όσοι από σας διαβάσετε αυτό το γράμμα, εύχομαι να είστε εξίσου τυχεροί μ' εμένα. Κι αν το σκεφτείτε καλά, ίσως και να είστε, αλλά να μην δώσατε στον εαυτό σας τον χρόνο να το συνειδητοποιήσει..

Καλή τύχη μάγκες.

Μαρία Χρονιάρη

YES I DO

 Φταίει που από πάντα μόνο εσένα έχω μάθει ν' αγαπάω..

Η ΚΑΤΑΦΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Πρώτη εμφάνιση. Η ομολογία πίστεως στις αξίες της αυτοσυγκέντρωσης πειστική. Εξ’ όνυχος: «Μαδάω τις βλεφαρίδες μου με το τσιμπιδάκι των φρυδιών. Μια μέρα θα βγάλω και τα μάτια μου. Η ψυχή βλέπει πιο καθαρά. Μέχρι κι αυτή να βγει. Από ανάγκη». Η ερωτική διάσταση παρούσα. Οδυνηρή, αλλά όχι μάταιη: Έτσι, δι’ αυτής σχηματίζεται ένα είδος αυτογνωσίας. Εξ’ ου και η αποστροφή: «Τίποτα δεν έζησα χωρίς να φοβάμαι μην τσαλακωθείς». Η κατάφαση στο φαινόμενο της ζωής τεκμαίρεται αβίαστα. Οι γυμνοί στίχοι υποδηλώνουν ενίοτε βούληση αντίστασης στο παρακείμενο χάος. Ήτοι: «Ένωσες την αρχή με το τέλος σε μια ακροστιχίδα σιωπής. Όλα τα άλλα έμειναν σε εκκρεμότητα. Κι η αγκαλιά μου γέμισε παγωμένα καλώδια».

Γιώργος Βέης

(Η κριτκή του Γιώργου Βέη για το βιβλίο μου"Εκεί που αλλάζω ζωές" εκδ. Απόπειρα, στο περιοδικό «Τα Ποιητικά», Τριμηνιαίο Περιοδικό Ποίησης τχ 3, Σεπτέμβριος 2011)


Διαβάστε εδώ στο μπλογκ της Απόπειρας
http://apopeirates.blogspot.com/2011/10/blog-post_19.html 

TAKE ME

"Take me,

And take me to your darkest room

Close all the windows

And bolt all the doors

From the first moment, I heard your voice

I'll be in darkness no more."

ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ

Υπάρχει ένας άντρας. Σαν αιτία κολλημένη εντός μου. Φλέβα χρυσού που αναβοσβήνει στα σεντόνια μου. Και βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση. Η μία του πλευρά αναγεννιέται στις άκρες των δακτύλων μου. Το κεφάλι του βαρύ. Σαν ιστορία που ανήκει. Όπου κι αν απλώσω τα χέρια μου ακουμπώ τη δίνη του. Έφτασα  κάποτε εκεί που η αλήθεια επιτρέπει. Είσοδος στα θαύματα, παραλία γεμάτη ματάκια. Για τις ανάγκες της επιστροφής

Έγινα όλες οι ηλεκτρικές μελωδίες του.  Παρίσι – Τέξας. Παράθυρο του κόσμου. Να καθρεφτίζεσαι. Να σκαρφαλώνεις στα φτερά μου και να πετάς. Γύρω μου δέντρα. Οι ρίζες τους ίπτανται στον αιθέρα. Μοιάζει με προφητεία σιωπής. Κανείς καταχρηστικός λόγος δεν έχει αντίκρισμα εδώ. 

Ζήτησα το μετά και σαν τώρα. Ζωή σφραγισμένη σε μπουκάλι - ευχή. Μαγνητάκι στο ψυγείο. Για να διατηρούνται τα όνειρα. Χωρίς ημερομηνίες λήξης. Χωρίς τίποτα που να μοιάζει. Θα σε γεννήσω εκεί που κατοικούν τα χρώματα. Στο σημείο της διασταύρωσης. Στο βουνό των θεών που ένα δείπνο μόνο αρκεί. Για να φανερώσει.

Μια μέρα θα ξεκινήσω για το μέρος που κανείς. Τίποτα παρά μόνο βλέμματα. Γιορτή αϋπνίας σε κερδισμένα δωμάτια. Όλοι οι αριθμοί θα είναι ένα. Επειδή μαζί. Επειδή καινός ουρανός.Και στολίζει τα μάτια σου. Να γελάς κάθε που η σελήνη θα φεύγει. Να αντέχεις εκεί που οι λέξεις. Σημεία καιρών. Για την όραση.

Στο δρόμο οι άνθρωποι μοιάζουν με φώτα που αχνοφέγγουν. Κανείς σβηστός. Σαν τυραννία. Ποιος γνωρίζει την παύση; Ποια μουσική θα ματώσει το τέλος; Όμως εσύ, να θυμάσαι. Να κρατάς αναμμένες τις επιθυμίες. Να καις τη σάρκα φυσώντας επάνω της. Να πολλαπλασιάζεις τον χρόνο μέσα στα μάτια μου. Και μετά να τα βγάζεις προσεκτικά για να μπορώ να σε βλέπω. 

Έχω κρεμάσει ένα νησί στον λαιμό μου. Κάθε νομός, αποτύπωμα σκιάς που θα φτάσει. Θα δει. θα ξεχωρίσει. Επειδή νύχτα ποτέ. Επειδή μέλλον. Γιατί ζωή είναι η στιγμή που φανερώνει. Κανένα λυσάρι. Γιατί όλα υπάρχουν για να τα βρεις.  Μοίρα που αλλάζει ονόματα. Για το μετά. Και κανένα γράμμα. 


Θα τα πετάξω στη λάβα να γίνουν μάγμα. Απολίθωμα παρελθόντος ξεβρασμένο στην ακτή.

Από τα νούμερα, θα κρατήσω μόνο το δώδεκα και το δεκαοχτώ. Για την πρόσθεση του μέλλοντος. Δεξίωση προς τιμήν αυτού που θα έρθει.  Για το αύριο που άφησε το γέλιο του πάνω μας. Ειμαρμένη που βρήκε τη θέση της στην ιστορία. 

Εκεί που τα μάτια σου φυτρώνουν προσευχές. 

Θα τα φοράω κάθε νύχτα που θα χωράω στη χούφτα σου.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κείμένου μου στο προσωπικό του μπλόγκ
http://sstavropoulos.blogspot.gr/2001/07/blog-post_26.html

ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ

 

"Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάη

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο

να παίζει, να πονάη,

μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες

και μου άπλωσες τα χέρια

κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα

- μια αγάπη πλέρια,

γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,

γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κ' έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες."

Μαρία Πολυδούρη

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

Παρακολουθήστε εδώ τις δύο ομιλίες μου για το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια", εκδ. Απόπειρα. Οι παρουσιάσεις πραγματοποιήθηκαν στις 12 Οκτωβρίου 2010 στο Floral, και στις 15 Δεκεμβρίου 2010 στο PassPort. Τα βίντεο έχει επιμεληθεί και αναρτήσει ο Σπύρος Δόϊκας (Translatum)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=69073.msg274442#msg274442

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=69073.msg309694#msg309694

ALEA JACTA EST - Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

Ευχαριστώ πολύ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την αναδημοσίευση του κειμένου μου ΑΙΤΙΑ, στο προσωπικό του μπλογκ. Μα περισσότερο για όλες τις ΑΙΤΙΕΣ..

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://sstavropoulos.blogspot.com/2011/08/blog-post.html