Το σκοτεινό neo-folk και gothic ταπεραμέντο της Chelsea Wolfe, έχει επικεντρωθεί κυρίως στην εσωτερική αναταραχή και διαμάχη του εαυτού
της, εκφράζοντας ένα αρρωστημένο συναίσθημα παγίδευσης. Περιγράφοντας την φρίκη
και την ταλαιπωρία μιας ξεθωριασμένης αγάπης που καταστρέφεται με αργούς και
βασανιστικούς ρυθμούς στο «Pain Is Beauty», η Καλιφορνέζα τραγουδοποιός, πολέμησε και θρήνησε κάθε
συναίσθημα μέσα στο μυαλό της. Στο «Abyss» χαρακτήρισε την καρδιά της σαν έναν χαοτικά άδειο από
όμορφα συναισθήματα εκκεντρικό χαρακτήρα, και παραμιλούσαμε.
Στο νέο της άλμπουμ, «Hiss Spun», υποχωρεί και
κλείνεται ακόμα περισσότερο μέσα της, καθώς ο γεμάτος χάος θορυβώδης εξωτερικός
κόσμος, αρχίζει να αποτελεί μια ακόμα μεγαλύτερη απειλή. Καθ’ όλη τη διάρκεια
αυτού του πολέμου, το άγχος, η κατάθλιψη και η απελπισία, παρουσιάζονται σαν
μια ξεχωριστή οντότητα. Η Chelsea, περιγράφει συχνά τη συμπεριφορά αυτών των απτών
συναισθημάτων στους στίχους της, μέσα από προσωποποιήσεις και ζωισμούς, συχνά
αντιμετωπίζοντάς τους σε τρίτο πρόσωπο.
Η εισαγωγή της χτυπάει
κατευθείαν συναίσθημα και σε συνθλίβει χωρίς έλεος στο «Spun», που καθιστά απόλυτα ξεκάθαρη την κατεύθυνση αυτού του
δίσκου. Με αμείλικτα riffs και καταπιεστικά fuzz vibes να απλώνονται πάνω από σπηλαιώδη και δυσοίωνα τύμπανα, δεν
γίνεται να μην σε συνεπάρουν από την αρχή. Διαπραγματεύεται ένα διαφορετικό
είδος προσέγγισης, στοιχειωμένο από doom και sludge ρυθμούς,
εναρμονισμένης σε αυτό το αγαπημένο μοιρολόι φωνητικών, που μας έχει συνηθίσει.
Εν μέσω ενός παραμορφωμένου
ήχου κιθάρας, τραγουδάει για έναν λυγισμένο κόσμο, που αμβλύνει την ικανότητά
της να αγαπάει, και την εμποδίζει να βρει μέρος για να κρυφτεί. Το «16 Phyche» ακούγεται
ακόμα πιο επιθετικό. Τα συναισθήματα, περιγράφονται ως μια πράξη σωματικής
παραβίασης <<…crawl up my legs/ Let me wrap you up in these thighs>>.
Ποιητικός οίστρος στα όρια μιας ψύχωσης, που αρθρώνεται ωμά σε μια death-metal γκρίνια του πρώην frontman των Isis, Aaron Turner.
Αμέσως μετά, τo «Vex», εξηγεί καλύτερα την παρουσία της στο δίσκο. Αρχικά
περιτριγυρισμένο από βροντερά τύμπανα, οδοντωτές κιθάρες και θρυμματισμένους
τόνους, το κομμάτι ξαφνικά αναρριχάται. Όπως και στο Abyss, η Wolfe προετοιμάζει την οργή του Τurner και σταδιακά επιτρέπει περισσότερο χώρο για
συγκινησιακές στιγμές που σε στοιχειώνουν, καθώς το Hiss Spun προχωράει παρακάτω στην ακρόαση. Μπροστά σε όλη αυτή την
βιαιότητα, η Wolfe έχει την φωνητική
κομψότητα και επιδεξιότητα, να κινείται μέσα στη δομή του κομματιού σαν
χαμαιλέοντας, αλλάζοντας χρώμα.
Ενώ τα ηλεκτρονικά beats και τα δείγματα κνησμού στο σύντομο «Strain» σε κάνουν να
νιώθεις εγκλωβισμένος σε κάποιο ψυχρό θάλαμο, κατά τη διάρκεια του «The Culling», αυτά τα
συναισθήματα χαρακτηρίζουν με αιχμηρό τρόπο, το πόσο εξαντλημένη είναι η Chelsea από την αγάπη. Η
ενορχήστρωση του κομματιού,
υπογραμμίζει την βαρύτητα
πίσω από
στίχους όπως: <<...a tongue on your pulse/
a finger in your wound/ I am depleted by love>> . Ο Kurt Ballou, βοηθά στη δημιουργία μιας απρόβλεπτης ακρίβειας των
σκοτεινότερων πτυχών του δίσκου, προσθέτοντας ελαφρότερες διαθέσεις, ιδιαίτερα
προσεγμένες στην ευθραυστότητα της φωνής που ακούγεται τόσο αθώα, όσο ένας
όμορφος εφιάλτης στο «Particle Flux».
Συνεχίζουμε πάνω στο ίδιο μοτίβο
και αυτό που συμβαίνει σε υπνωτίζει. Το «Twin Fawn» ξεκινάει απογυμνωμένο
σε ήρεμους ρυθμούς, με απαλή ακουστική κιθάρα και με μια πιο ευαίσθητη Wolfe, λίγο πριν εκραγεί και σου ρίξει το σαγόνι μέχρι το πάτωμα.
Ναι, είναι τόσο καλό. Ναι, είναι τόσο καλή. Μετατρέπει το άγχος σε μια διεισδυτική
φυσική οντότητα, κάτι που μπορεί να αναγαλλιάζει σιγά - σιγά το σώμα σου· κάτι
που μπορεί να σέρνεται μέσα στο δέρμα σου. Η εισβολή γίνεται βίαιη,
καθώς η
σκοτεινή μας
κυρία τσαλακώνεται <> .
Προσπαθεί να βρει ένα στήριγμα,
μαζί της κι εγώ, στο αισιόδοξο «Offering». Πιο
ευαίσθητες και ονειρικές κιθάρες σε ηλεκτρονικές background μελωδίες, περιστοιχίζοντάς τες επηρεασμένη από πιο
παλιές της δουλειές. Ένα ευχάριστο διάλειμμα συγκρατημένης αισιοδοξίας, που μου
αρέσει πολύ είναι η αλήθεια.
Επιστροφή όμως στην πραγματικότητα,
που καταρρυπαίνεται και καταρρακώνεται στο «Static Hum» και μετέπειτα
στο «Two Spirit». Η μουσική της,
μπαίνει σε ένα αυθεντικό πηγάδι πόνου, διαμάχης και ανασφάλειας, προερχόμενο
από την δική της ζωή και βγαίνει σε καταθλιπτικές εκρήξεις μιας μουσικής
ιδιοφυΐας. Τα φωνητικά της είναι στο προσκήνιο και είναι μοναδικά. Δυο
σαγηνευτικά κομμάτια με μια Chelsea σε φωνητικό οργασμό,
που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.
Για κλείσιμο ακούω το
πραγματικά ανησυχητικό «Scrape», που μιλά για
μολυσμένες νύμφες, αρουραίους που δαγκώνουν τοίχους και μια γυναίκα που μάχεται
εσωτερικά με το σώμα της. Ένα πανδαιμόνιο ήχου, τόσο ζοφερό σε εικόνες και τόσο
έντονο, που δεν σου δίνει την πολυπόθητη κάθαρση. Μια εκπληκτική κατάληξη ενός
δίσκου, που σηματοδοτεί ότι η πορεία του μόνο ανοδική θα είναι.
Αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι
ότι μουσική με τόσο βαθύ και σκοτεινό νόημα, είναι δύσκολο να βρεθεί σε αυτή
την μορφή, όταν απεικονίζει μια αίσθηση ψυχικής αστάθειας. Δεδομένου ότι ο
πάσχων αποφεύγει να το αντιμετωπίσει, η Chelsea όχι απλά το αντιμετωπίζει, αλλά κοιτάζει αδιάκοπα στα
μάτια τους δαίμονές της. Χειρίζεται τις αναταραχές της ζωής, υποχωρώντας στις
γωνίες του εαυτού της, για να ξεφύγει από την συντριπτική αρνητικότητα που
περιβάλλει τον άνθρωπο στις μέρες μας.
Η Chelsea Wolfe, συνεχίζει την προσωπική και καλλιτεχνική εξέλιξη που
έχει αναπτύξει σε όλους τους δίσκους της, και αποδεικνύει το πόσο ειλικρινής
και υποβλητική είναι η μουσική της. Εκτεταμένο στον ήχο και στο πάθος που απελευθερώνει,
το «Hiss Spun» είναι ο δίσκος της χρονιάς.
Χάρης Τσιλόπουλος
Δείτε εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου