ΜΕΜΦΙΣ - Ο ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

‘’Πίσω απ' τα τείχη που βλέπω είναι καμένη γη

Μέσα μας πνίγει το μένος, πόλη απόρθητη

Κι όπως το χάος σκορπά προς κάθε διεύθυνση

Κάτω απ' τις στάχτες ανθίζει μόνο η άρνηση’’

Και κάπως έτσι ξεκινάει την πορεία του «Ο ιχνηλάτης που κυνηγούσε το θάνατο». Μια ανεπανάληπτη οδύνη πιο επίκαιρη από ποτέ, μαζί με μια ενέργεια που όμοιά της δεν έχω συναντήσει εδώ και πολλά χρόνια στην χώρα μας. Ένα μένος τόσο ωμά παρουσιασμένο σε στίχους, μουσική και παραγωγή, που σπάει τα κόκαλα του ακροατή, βάζοντάς τον σε μια συναισθηματικά φορτισμένη λούπα 45 λεπτών σκέψης, ξεσπάσματος και κάθαρσης. Πέντε κοπρόσκυλα κάθισαν, τα ήπιαν, τα είπαν, συμφώνησαν και δημιούργησαν ό,τι πιο φρέσκο μπορείς να ακούσεις σε ελληνικό στίχο. Αυτοί είναι οι ΜΕΜΦΙΣ.

Η ακρόαση χωρίστηκε σε δυο μέρη. Για 25 λεπτά περίπου, άκουσα έναν εσωστρεφή πολυτονικό μονόλογο, γεμάτο θυμό, αναταραχές και εκρήξεις. Ακούγοντας τους πρώτους στίχους του «1312», ξέρεις ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα σε ρημάξει. Ηardcore μέταλ και ρυθμοί που φυσικά οι μυημένοι έχουν ακούσει άπειρες φορές, αλλά ο συνδυασμός των πραγματικά υπέροχων και γεμάτων ενέργεια φωνητικών σε ελληνικό στίχο, δεν γίνεται να μην σε συνεπάρει. Αυτά τα riffs στο «Μόνο για μένα» είναι τόσο πιασάρικα και δυνατά, που το καθιστούν το αδιαφιλονίκητο χιτ.

Τα Fuzz vibes στο «Στην κόλαση εδώ» όμορφα, αλλά μάλλον περνάνε απαρατήρητα μπροστά στην καλύτερη στιγμή του δίσκου· και το όνομα αυτού: «Ρουβίκων». Εδώ θα με συγχωρήσετε, γιατί δεν γίνεται να μην βγάλω συναίσθημα στο γράψιμο μου. Εισαγωγή βγαλμένη από τον χειρότερό σου εφιάλτη, εγκλωβίζει το σώμα σου. Ο στίχος σε κάνει ένα με το κομμάτι και εκεί που πιστεύεις ότι δεν έχεις άλλη ενέργεια να δώσεις, έρχεται μια άρρωστη μπρουταλιά που σε πωρώνει δίχως αύριο. Αυτό. Μετά από αυτή την καταιγίδα, όλα είναι πλέον πιο ξεκάθαρα.

Η μετάβαση γίνεται στρωτά και αβίαστα back to back στα «Ο Ιχνηλάτης» και «Όταν βρέχει θα είμαι εκεί», σε μια πιο stoner προσέγγιση που μας δείχνει μια άλλη πλευρά των ΜΕΜΦΙΣ, κάτι που θα επιβεβαιωθεί μετέπειτα.

 Η επιθετικότητα και η εχθρότητα δίνουν την σκυτάλη σε ένα πιο βαθύ concept εσωτερικών σκέψεων και συνειδητοποίησης. Η αλλαγή του ήχου είναι προφανής, με αποκορύφωμα τα «Εσωθανής» και «Λυδία Λίθος» που θυμίζουν κάτι από Deftones. Από τα πιο ποιοτικά κομμάτια του δίσκου και προσωπικά αγαπημένα. Ενδιάμεσα είχαμε ένα ακόμα highlight ξέσπασμα με το συναυλιακό «Οι φίλοι μου», που μας δείχνει μια προτεραιότητα: την φιλία.

Θα προτιμούσα κλείσιμο η αλήθεια είναι με το Λυδία Λίθος. Το «Πάνω απ’ τη φθορά» το βλέπω σαν ένα closure που βγαίνει με το ζόρι. Μετά από αυτό που προηγήθηκε, το καθιστώ σαν την αδύναμη στιγμή του δίσκου.      

Οι ΜΕΜΦΙΣ πατάνε με πείσμα σε ένα ασφαλές μονοπάτι από άποψη μουσικής και επιρροών, αλλά αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν και να ακούγονται τόσο φρέσκοι, είναι ότι εναρμονίζουν παιχτικά με πολύ σοβαρό και μεστό τρόπο τα ακούσματά τους, και προσθέτουν ελληνικό στίχο.

Όταν βλέπεις την γλώσσα σου σε ένα είδος μουσικής που κατά κύριο λόγο το ακούς στα Αγγλικά, δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς ακόμα περισσότερο.

Χάρης Τσιλόπουλος    

    

Δείτε εδώ:

http://www.postmodern.gr/memfis-o-ichnilatis-pou-kynigouse-to-thanato/