(1947-2017)
Εχθές έγινε η κηδεία του θείου μου, Λευτέρη Καπώνη. Παρόντες, όσοι τον αγαπούσαμε πραγματικά. Όσοι
πέρα από τον σεναριογράφο των επιτυχιών, ξέραμε τον άνθρωπο. Το πνεύμα του και
την ψυχή του. Οι αληθινοί φίλοι του και η οικογένειά του. Όσοι δηλαδή,
πραγματικά πονάμε για τον χαμό του.
Δεν μπορώ να μην σταθώ με πίκρα, στην
απουσία πολλών καλλιτεχνών - κυρίως ηθοποιών - που έγιναν γνωστοί και αγαπητοί,
μέσα από τα σενάρια που ο Λευτέρης Καπώνης έγραφε. Που όσο ήταν ακμαίος και εν
ζωή, τον "αγαπούσαν". Τον είχαν ανάγκη βλέπετε, για να μπορεί το
"εγώ" και η ματαιοδοξία τους, να πηγαίνει κι ένα σκαλί παραπάνω.
Ο
θείος μου δεν είχε ανάγκη από χειροκρότημα. Ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία
μεγάλη, που κυνηγήθηκε στη χούντα, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση και ποτέ δεν
καπηλεύτηκε την μνήμη που ο ίδιος δημιούργησε. Σεμνός και ταπεινός, μέσα σε
χαρτιά και βιβλία, έζησε τη ζωή του με πάθος και απαλά. Ακριβώς όπως έφυγε.
Με λύπη
για άλλη μια φορά, συνειδητοποιώ την αχαριστία των ανθρώπων και κλείνομαι όλο
και περισσότερο, στον στενό πυρήνα του εαυτού μου.
Σας
φοβάμαι, ω άνθρωποι. Και σας φοβάμαι ακόμη περισσότερο, όταν αγαπάτε.
Θείε, θα
είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε και θα ζεις πάντα μέσα μας. Και σε ό,τι με
αφορά, θα συνεχίσω με τον δικό μου τρόπο, αυτό που χθες μου ζητήθηκε.
Καλό
παράδεισο καλέ μου.
Διαβάστε κι εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου