Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω. Ο ήχος μιας μπάντας με
παρασύρει. Σκίζω τον τοίχο· βρίσκομαι στους δρόμους χρωματισμένους εφιαλτικά κι
οι μπάντες να χτυπάνε τους ρυθμούς ξώφρενα, ενώ εγώ, χάνομαι μες στο χρόνο
μόνη, έρημη, αινιγματική μέσ' από κει που ήρθα, αφήνοντας ένα χαμόγελο παντοτινό
στην μνήμη των ανθρώπων.
Γιατί κανείς ποτέ δεν θα γνωρίσει αν ήρθα, αν έφυγα κι αν πράγματι
υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους.
Μάνος Χατζιδάκις, από το δίσκο του «Το χαμόγελο της Τζοκόντας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου