Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΣΗΜΕΙΟ ΕΠΑΦΗΣ



Αυτή η λεπτή γραμμή ορίζοντα που σκίζει τα πέπλα του φόβου είναι το έρεβος που γεννά τη ζωή. Ό,τι κι αν έζησα ήτανε πέτρα. Σημασία έχει πως έζησα. Σε κρυψώνες σίγουρες. Για να μπορώ να αντέχω την υψηλή συχνότητα των δακρύων.

Κι αν κάπου κάτι χρωστάω, είναι στη νύχτα.


Μαρία Χρονιάρη 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου