Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ



Σε ξέρω εσένα
Μου μοιάζεις
Τις νύχτες
Ξεκλειδώνεις τις γρίλιες
Και φυσάς στη φαντασία μου
Ζωή

Σε ξέρω εσένα
Μου μοιάζεις
Ό, τι κι αν κάνω
Δεν μπορείς
Να τ’ αρνηθείς

Όμως
Σε παρακαλώ
Κάθε που κλαίω
Να στρέφεις αλλού
Το βλέμμα σου

Δεν αντέχω πια
Να με βλέπω

Σπασμένη



Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

1 σχόλιο:

  1. Το βράδυ εκείνο — τρεις παρά τέταρτο ήταν στον κόσμο — ο αξιωματικός υπηρεσίας ήρθε στο κελί να με μεταλάβει. Παπά δεν ήθελα. Στο τόπο της εκτέλεσης έδεσα εγώ τα μάτια του δημίου.
    Δεν ήθελα να βλέπει το πρόσωπό μου. Ούτε άντεχα να βλέπω άλλο τον εαυτό μου διπλασιασμένο. Απέναντι.

    Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή