2007 Μ.Χ

Μια μέρα θα μαζέψω όλες τις φωτιές και θα τις γκρεμίσω απ’ το μπαλκόνι. Οι άνθρωποι είναι σπίτια. Γεμάτα από άδεια σπίτια. Μαραθώνιος στις φλέβες του λαιμού σου. Τα συναισθήματα είναι ύπουλα. Τρυπώνουν χωρίς να το καταλάβεις. Ανεβαίνουν ως το λαιμό και σε σφίγγουν.

Η λήξη για μια αρχή. Και κανένα μυστικό. Πουθενά δέντρο. Κι η φωνή να γυρνάει. Ένα δάχτυλο γραντζουνάει το άνοιγμα. Κάποτε είχε ψιθυρίσει. Την αλήθεια. Και τώρα τίποτε από εκείνη την εποχή. Σφράγισα την τρύπα με την φυγή μου. Κι όλα εκεί. Κι ένα μέλλον ζει για να βλέπει. Αυτό που η ανάμνηση είναι. Και δεν.

Η πραγματικότητα κρύβεται πίσω από τα μάτια της μνήμης. Όλη η ζωή σε μια μέρα. Σαν την κυρία Ντάλαγουεϊ.(*) Οργανώνεις πάντα γιορτές για να σκεπάσεις τη σιωπή. Σαν αλεύρι που χύνεται από το κόσκινο σαν χιόνι. Σημασία δεν έχει να μετανιώνεις. Ούτε αν. Σημασία έχει τι μπορείς να αντέξεις.

Όλα είναι ρόλος. Ό, τι άφησες, αυτά που έχεις. Σκηνοθεσία στιγμής. Για τις ώρες. Τις πάντα. Τις ποτέ. Γιατί πρέπει να χάσεις για να εκτιμήσεις;  Γιατί να σκάβεις σκοτάδι για να μπορείς φως; Έπεσα. Αλλά καθώς έπεφτα, έμαθα. Ήταν αυτή η σωτήρια πτώση που ωθεί. Είδα ό, τι δεν φαινόταν. Όλα μες στο ταυτόχρονο. Ένα σύμπαν ακαριαίων φόβων σε όλους τους χρόνους μου.

Τα λόγια είναι υποθήκες. Και πίστεψα. Σαν ρουφήχτρα στην άβυσσο πήγα. Και γύρισα γιατί κάποιοι άντεξαν που έφυγα.  Γιατί ήταν εκεί στην επιστροφή μου. Με σιγουριά βέβαιη περίμεναν. Και γι’ αυτό. Κανένα φάρμακο πιο δυνατό απ’ την προσμονή. Κανένα πιο στέρεο απ’ την αγάπη.

Γι’ αυτό θα μείνω. Σκοπευτής στο κοντοήμερο. Ποτέ ρίψασπις. Κι ούτε ένα λεπτό για να θυμηθώ τι πρέπει να ξεχάσω.

(*) Η «Κυρία Ντάλαγουέί», Βιρτζίνια Γούλφ

Μαρία Χρονιάρη

(κείμενο από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)