ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΛΛΟΝ

Ξεκίνησε από την πίσω αρχή. Όλα έμοιαζαν καινούρια. Το χάσμα των εποχών έλειπε. Κάποτε είχε απλώσει δίχτυα. Κάθε ζωή για μία ζωή. Και κανένα κενό. Στις γραμμές των βιβλίων οι λέξεις ριζώνουν στα μάτια του. Συντακτικό για τα χρόνια που ήρθαν.

Σ΄ ένα νησί, σε μία παραλία, σε μία μηχανή. Αμμόλοφοι που περιμένουν την επιστροφή. Οι άνθρωποι που έζησε. Σπίτια γεμάτα μασημένη τροφή. Τσαλακωμένα σεντόνια στρωμένα στο δέρμα του. Αριθμημένα σύμφωνα. Να τα λέει. Σελίδες που ανθίζουν φωνή.

Πήγε στο μέρος που η πόρτα γκρεμός. Ήθελε να ξεχάσει. Κάθε μέρα έπλενε το κορμί του με χλώριο. Έπειτα, με το κάρβουνο, έγραφε πάνω του μορφές. Τις τοποθετεί σε κάθε σημείο. Με χειρουργική ακρίβεια. Όταν βραδιάζει βγαίνει στο μπαλκόνι του. Ντυμένος σιωπή. Μ΄ ένα στυλό να ξεματώνει χθες. Σε τροπικό Σαντορίνης.

Στο κατάστρωμα ο αέρας φυσά δυνατά. Σε μία γωνία καθισμένη μια έλλειψη. Κοντά μαλλιά, γυαλιά στρογγυλά, λιγνά άκρα. Δραπέτης για μια νέα πατρίδα. Όταν ο κάβος δένει, ό, τι πριν γεννιέται ξανά. Είδε το είδωλό του να ζει μέσα της. Χρόνια μετά, έμαθε. Η γη της Απαγγελίας για μια άλλη γη. Αντάλλαγμα επαφής. Και το τέλος σαν πάντα ηχεί ξανά.

Τώρα μιλάει με νέους κανόνες. Καταργεί τις λέξεις και σπάει τη σημασία τους. Ποτέ ξανά άλλο μαζί. Τώρα μόνος θα ορίζει τις έννοιες. Τώρα μόνος να φυτεύει φωτιές. Και καμία σπίθα. Κανένας χώρος να αδειάζει τη θάλασσα. Σιωπητήριο.

«Θα πάρετε κάτι;» Πώς παραγγέλνει κανείς το χαμένο; Μες στο δωμάτιο νύχτες από πλαστελίνη. Όλα τα χρώματα καρφωμένα ανάμεσα απ’ τα δόντια της. Πόσες φορές θα ξαναπεί ποτέ; Δεν κοιτάει και βλέπει. Δεν ακούει και ξέρει. Δεν μιλάει κι όμως φωνή. Ποτέ πριν τόσο μαύρο στο άσπρο. Ποτέ άλλοτε τόση φυγή. Και τα πόδια καρφωμένα στο πάτωμα. Χιλιάδες καρφιά. Για να σιγουρέψει.

Γυρίζει την πλάτη με τα μάτια του φορεμένα ανάποδα. Για να βλέπει πάντα. Μια πλατεία προσπαθεί να χωρέσει στα νέα δεδομένα. Αναπροσαρμογή πληγής. Κάποιος κλέβει το παρελθόν δίχως να γίνει αντιληπτός. Τώρα, εκεί, μια ξανθιά ανταύγεια που αναβοσβήνει μετά. Υπόσχεση. Να μην υποσχεθεί τίποτα. Μέσα σε χώρους που κοινωνεί ό, τι δεν ανακοινώνεται. Κι εκείνος ζει. Λόγω ανάληψης των εργασιών αναστήλωσης. Με μια κίτρινη πεταλούδα βαμμένη από νύχτα.

Γιατί είναι ο χρόνος ανθίζω. Γιατί η ζωή δεν είναι πριν. Γιατί ο ενεστώτας ψηλώνει ζωή.

Επειδή μέλλον.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)