Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΗ ΠΑΥΣΗ

Κι έτσι έζησα τόσα χρόνια
Μακριά από άπληστα βλέμματα
Μακριά απ’ ανύποπτα πάθη

Ακόμη έτσι πορεύομαι
Κι αν καμιά φορά ντυθώ
Το δικό σας πλήθος
Θα ’ναι για να κοροϊδέψω
Τον εαυτό μου
Πως αλλάζουν τα πράγματα

Δεν σας χρειάζομαι
Για να σκοτώσω τη ζωή μου


Το κάνω και μόνη μου


Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την προδημοσίευση του ποιήματός μου στο προσωπικό του μπλόγκ.


Δείτε εδώ την ανάρτηση 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου