Τα βήματά τους
ακούγονταν από μακριά. Έμοιαζαν με σάλπισμα από
χιλιάδες στρατιώτες την ώρα της μάχης. Δεν ξέρω γιατί, μα πάντα ο ήχος της
σάλπιγγας γεννούσε μέσα μου άγονους πολέμους. Έφτασαν έξω από την πόρτα μου. Κρατώντας
το χερούλι σφιχτά αλλά και με μια απίστευτη δύναμη βεβαιότητας, την άνοιξα. Και
τους είδα.
Με κοιτούσαν με τα σφαλιστά μάτια τους. Το πρόσωπό τους μουντό, χωρίς ίχνος. Η αύρα τους ανέδυε μια μυρωδιά μαύρου. Σαπίλα, απομόνωση, γκρεμός. Απ’ τα μαλλιά τους κρέμονταν άδεια κλαδιά μισοφαγωμένα από άγνωστη αρρώστια. Καμμιά καλοσύνη δεν είχε ενδημήσει ποτέ μέσα τους.
Το μόνιμα ψεύτικο
χαμόγελό τους, έταζε μια παράφορη ανάγκη να υπάρξουν. Θα υπήρχαν μέσα απ’
όποιον τους αναγνώριζε. Μέσα από αυτόν που θα ονομάτιζε τη γενιά τους. Τα άδεια
χέρια τους έφερναν τα σημάδια από γοτθικούς τάφους και σε κάθε τους κίνηση και
μια ιστορία φυγής κι εγκατάλειψης.
Κάποτε προσπάθησαν να
αγαπήσουν. Να νιώσουν τη ζέστη της ζωής που απέρριπταν. Ό,τι είσαι, το
κουβαλάς. Ό,τι κουβαλάς, σχεδόν είσαι. Τους έβλεπα να γεννιούνται και να
πεθαίνουν ανά ζωές· ανά διαστήματα γέννας, με καρφωμένο πάντοτε στο μυαλό τους
το γράμμα της σήψης.
Όταν μιλούσαν,
κρεμόταν απ’ τα δόντια τους ένα μόνιμο σφάλμα. Ήταν το λάθος της όρασης. Το
λάθος του πλήθους, το λάθος της αφής των στιγμών. Κι εγώ ακόμη τους έβλεπα.
Στεκόμουν βουβή απέναντί τους με τον αγέρωχο πόνο μου. Προσβεβλημένη από το
μικρόβιο της αγάπης, απ’ την ασθένεια ζωής.
Βουβή κι ακίνητη
μπροστά σ’ αυτούς. Τους κατά φαντασίαν ανθρώπους.
Μαρία Χρονιάρη
Νέο κείμενο στη στήλη μου " Όταν ο λύκος είναι εδώ" στο Πολιτιστικό Site Ologramma. Διαβάστε κι εδώ: https://ologramma.art/apoysiazontas/?fbclid=IwAR1G7I40B_nenBrmkgQ2D9ETkBoYaXH2B0IXkgoqeT1qSAa3WKhFZPi9RSE
