Ο άνθρωπος που αγαπάω είναι μουσική και χρώματα. Είναι ήχος βγαλμένος από εποχές που δεν ήρθαν. Είναι από πόλη που μέσα της ζωγραφίζεται μια ηλιαχτίδα, και λέει τη φράση "κορίτσι μου", με την τρυφερότητα της αλήθειας.
Ο άνθρωπος που αγαπάω τα βράδια ξενυχτάει γιατί διψάει για φως, και τη μέρα γίνεται σύννεφο και κοιτάει τη γη από την πλευρά της σελήνης. Είναι η λάμψη στα μαλλιά μου, η λέξη στην άκρη της γλώσσας μου, το ψυχικό απόθεμα που κρύβω για να μην το βρείτε.
Ο άνθρωπος που αγαπάω δε μοιάζει με κανέναν. Μοιάζει μόνο με τον εαυτό του και τη σιωπή του. Γνωρίζει να μην ξοδεύει κανένα φωνήεν στα μάτια σας και διψάει για ήλιο. Κι όταν τον βρίσκει κρύβεται ανάμεσα στα δόντια του. Για να κάνει τον γύρο του θανάτου στις φλόγες.
Γιατί είναι ο δικός μου, αγαπημένος άνθρωπος.
Μ. Χρονιάρη
