Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Το γρέζι
εκείνο που έβγαινε απ’ τα έγκατα και ανοιχτό και ολόκληρο απλωνόταν, σπάζοντας
κάθε τοίχο του σπιτιού. Και άκουγα τη θλίψη μου να δραπετεύει μέσα από τα
συρτάρια και τις ντουλάπες του· μέσα από πίνακες, βιβλία, φωτογραφίες. Να
διαχέεται και να απομακρύνεται, όπως απομακρύνονται τα τρένα απ’ τους σταθμούς.
Τη νύχτα εκείνη μέτρησα χίλια βήματα μέσα μου να γεννιούνται.
Τα
πράγματα συμβαίνουν όταν νομίζεις πως τίποτε άλλο δεν μένει να συμβεί. Ερήμην
όλα να γυρνούν αέναα στον χώρο, ως να έρθουν να σε βρουν και να σε αγγίξουν.
Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Μετά ήρθαν τα μάτια. Λάδι από
κυπαρίσσι και μυρωδιά από φως που ετοιμάζεται να βρέξει. Τα κοίταζα για να
μπορέσω να τα μάθω. Να σπάσω το προστατευτικό τους τζάμι και στον πυρήνα τους να
εισχωρήσω. Μα όλο χαμήλωναν τα βλέφαρα κι όλο φυσούσα για να ανοίξουν.
Και ο
χρόνος πέρναγε και οι μήνες, μα εγώ τον ήχο της φωνής τον κράταγα στα αεροπλάνα
που ανέβαινα. Στον λαιμό μου τον κάρφωνα και στο πάτωμα, για να απορροφάω τους
κραδασμούς του. Να νιώθω την ανάγκη του, να χάνεται μαζί μου. Κι ύστερα ήρθαν
τα δάχτυλα. Τα χέρια σου στα δικά μου. Ένα βουνό και μια σελήνη μόνο για μένα,
σαν γάτα να κουρνιάζει επάνω μου. Μία πλατεία, μια εκκλησία, μία γιορτή.
Ομίχλη,
υγρασία, και μία πόλη σαν τη νύχτα φωτεινή, να καταγράφει από το σώμα τη σκιά. Κι
όλο να παύει η αναμονή σου. Λευκές καρέκλες σε χώρο μνήμης από πάντα κοινό. Σαν
χάρτης, σαν πυξίδα. Σουηδία – Βιέννη – Ελβετία να ξεδιπλώνονται μπροστά μας κι
εγώ να λέω, «μόνο τον ήχο σου αναγνωρίζω, μόνο τον ήχο σου».
Στις
μέρες που θα έρθουν να με κρατάς· να με πετάς ψηλά κι έπειτα θάλασσα να
ανοίγεις να με πιάνεις. Κι εγώ τις νύχτες θα σε οδηγώ στον πόλεμο, που θα έχει
πάντα νικητή μόνο τον ήχο της φωνής σου.
Και θα
σε εδράζω μέσα μου.
Μαρία
Χρονιάρη
Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Δείτε κι εδώ:https://ologramma.art/themeliosi/
