Τέχνη είναι εκείνο το ευρύ πεδίο όπου όλα μπορούν να συμβούν. Όλα μπορούν να συνυπάρξουν, να επηρεάσουν, να συνομιλήσουν. Όταν η ποίηση εμπνέει και αγγίζει τον εικαστικό, προτρέποντάς τον να δημιουργήσει ένα έργο, αυτομάτως το ποίημα αναγεννάται κάτω από ένα άλλο τόσο ψυχικό όσο και οπτικό πρίσμα. Αυτό συνέβη και με το ποίημά μου "Ανακινώντας το φως" από την ποιητική συλλογή μου "Αγέννητη γη" Εκδ. Σοκόλη 2017.
Η συμπαρουσίαση ποιημάτων και εικαστικών έργων με συνδετικό κρίκο την αναφορά τους στο σώμα, δημιουργήθηκε με αφορμή την διατομική έκθεση "Έσω Σώμα" της Χαρούλας Νικολαϊδου και της Χριστίνας Παπαϊωάννου, που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου Κρήτης
Παραθέτω τον πίνακα της Χριστίνας Παπαϊωάννου - "Amorioton" , 160x192cm, Ακρυλικά, λαδοπαστέλ, μολύβι και ξυλομπογιά σε καμβά 2019 - και περισσότερες λεπτομέρειες στον σύνδεσμο που ακολουθεί. Ευχαριστώ πολύ για την τιμή τον Δημήτρη Λάμπρου, εικαστικό και επιμελητή της έκθεσης.
Ανακινώντας το φως
Κάθε φορά που λείπεις
σκύβω μέσα μου για να σε βρω
Στο σημείο που φέγγει
αναγνωρίζω το σώμα σου
Δεν υπάρχει στιγμή
χωρίς να ξέρω που είσαι
