Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας
ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα
στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.
Να υπάρχεις ανάμεσα στις γρίλιες τόσα χρόνια. Να
ζεις εκεί στα σκοτεινά, μαζί με τα φαντάσματα. Φαντάσματα που δεν σου ανήκουν,
που δεν σε μιλούν. Κι όμως,
να οφείλεις να ζεις εκεί. Γιατί ήταν η επιλογή σου. Η αρχική σου έγνοια: το
μοίρασμα ζωής.
Και να περνούν τα χρόνια και να γίνεσαι μεγαλύτερη σιωπή μέσα
στη ζωή που επέλεξες να ζήσεις. Να μη διεκδικείς για να μη λυπήσεις, να μη
στεναχωρήσεις. Να μη μιλάς, για να μην κάνεις μάτια να κλάψουν. Κι έρχεται η
ώρα που το μέσα σου, απλά καταργείται. Από τα ουρλιαχτά των σκιών που σε
ντύνουν.
Από τους άλλους, που θεωρούν πως έτσι πρέπει.
Επέλεξες, άρα μη μιλάς. Συντονίσου με τους άλλους. Ζήσε για τους άλλους. Ξέχνα
για τους άλλους. Όλα για τους άλλους. Γιατί οι άλλοι, είναι εσύ. Γιατί όχι εσύ. Γιατί
μόνο οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι. Τα φαντάσματα των άλλων. Οι ζωές των άλλων. Η βία
της αγάπης των άλλων.
Κι έτσι χάνεις εσένα τόσο αυθόρμητα, που στο τέλος
αναρωτιέσαι αν ποτέ υπήρξες στη δική σου ζωή κι όχι των άλλων. Κι απάντηση ίσως
να μην έρθει. Κι εσύ, να κοιτάς τον κόσμο ακόμη μέσα από τα μάτια των άλλων.
Γιατί οι άλλοι ξέρουν καλύτερα. Γιατί ποιός είσαι,
χωρίς οι άλλοι να σου πουν; Χωρίς τους άλλους, δεν υπάρχεις. Ποιος θα σου
επιβεβαιώσει ύπαρξη, αν όχι οι άλλοι; Πώς θα γεμίσεις πληγές, αν όχι οι άλλοι;
Πώς θα τρυπήσει η ψυχή σου, αν όχι οι άλλοι; Τόσες φορές, τόσες ζωές στη δική
σου ζωή, μόνο οι άλλοι.
Κι αν κάποια μέρα θυμηθείς πως τα χρόνια πέρασαν και
θελήσεις να ζήσεις, πριν σε σκοτώσεις, σκέψου τους άλλους. Πάντα το καλό σου
ήθελαν.
Εσύ δεν ήξερες να το καταλάβεις.
Μαρία Ι. Χρονιάρη
(Κείμενο από την μόνιμη στήλη μου "Ιστορίες του Ωκεανού", στην εφημερίδα "Η φωνή των Ανωγείων")
Διαβάστε όλη την εφημερίδα εδώ:
http://www.ifonitonanogion.gr/
