ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΖΩΗΣ

Στο δρόμο, τα ίχνη των ανθρώπων σιγά - σιγά έσβηναν και τη θέση τους έπαιρναν μελωδίες, που έκαναν ακόμη και τα κτίρια, να αλλάζουν σχήμα και μορφή. Όλα εναρμονίστηκαν με τον ουρανό. Έναν ουρανό που ζητούσε ζωή. Του την έταξα, του την έβαλα στα χέρια και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, αποχώρησα πατώντας στις άκρες των δαχτύλων μου για να μην τον τρομάξω.

Μαζί μου ήταν κι η Εκάτη, για να σιγουρευτεί πως το φως δεν πρόκειται να σβήσει...

Καλή ακρόαση.

ΙΣΩΣ ΠΟΤΕ

Μια προσευχή. Για σένα, για μένα, για τα χέρια μου που στέκουν απλωμένα, κοιτώντας προς το μέρος απ' το οποίο ποτέ δεν έρχεσαι.

Οι μουσικές της Δευτέρας 22 Μαϊου και η παρουσία της Εκάτης, να βοηθάει να μην σπάσει η απουσία σου.

Καλή ακρόαση!

ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ

Κανεὶς δὲ θὰ μάθει ποτὲ μὲ πόσες ἀγρυπνίες συντήρησα τὴ ζωή μου, γιατί ἔπρεπε νὰ προσέχω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμὴ ἀπ᾿ τὴν καταχθόνια δύναμη, ποὺ κρατοῦσε αὐτὴν τὴν ἀδιατάρακτη τάξη, φυσικά, ὅπως ἤμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες μὲ κούραζαν, προτιμοῦσα, λοιπόν, πλαγιασμένος νὰ βλέπω κρυμμένο τὸ μυστικὸ ποὺ φθείρουμε ζώντας, καὶ πῶς θὰ ἐπιστρέψουμε μὲ ἄδεια χέρια

καὶ συχνὰ ἀναρωτιόμουν, πόσοι νὰ ὑπάρχουν, ἀλήθεια, στὸ σπίτι, καμιὰ φορᾷ, μάλιστα, μετροῦσα τὰ γάντια τους γιὰ νὰ τὸ ἐξακριβώσω, μὰ ἤξερα πὼς ἦταν κι οἱ ἄλλοι, ποὺ πονοῦσαν μὲ γυμνὰ χέρια, ἄλλοτε πάλι ἔρχονταν ξένοι ποὺ δὲν ξανάφευγαν, κι ἂς μὴν τοὺς ἔβλεπα, ἔβλεπα, ὅμως, τοὺς ἁμαξάδες τους ποὺ γερνοῦσαν καὶ πέθαιναν ἔξω στὸ δρόμο,

ὥσπου βράδιαζε σιγὰ σιγά, κι ἀκουγόταν ἡ ἅρπα, ποὺ ἴσως, βέβαια, καὶ νὰ μὴν ἦταν ἅρπα, ἀλλὰ ἡ ἀθάνατη αὐτὴ θλίψη ποὺ συνοδεύει τοὺς θνητούς.

Τάσος Λειβαδίτης

ΚΑΘΩΣ ΕΛΕΙΠΕΣ

Για να διανύσεις το σκοτάδι, πρέπει να είσαι γεμάτος φως. Και να ξέρεις να αντέχεις τη λάμψη. Νύχτα Δευτέρας κι εμείς στην εκπομπή, αγκαλιάσαμε το φωτεινό μας σκοτάδι. Με τη βοήθεια της μουσικής. Και της Εκάτης.

Καλή ακρόαση.

ΜΗ ΓΛΙΣΤΡΗΣΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Καμιά φορά σε συναντώ μέσα στις τσέπες του μπουφάν μου. Έχουν μείνει αμυδρά τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Σαν γροθιά από το σφίξιμο των χεριών μας, όταν περπατούσαμε στους δρόμους και γέμιζε ο κόσμος χρώματα. Και σε έσφιγγα όσο πιο δυνατά μπορούσα, για να μη φύγει ο κόσμος απ' τα χέρια μου. Μη γλιστρήσει και πέσει η ζωή μας. 

Απόψε βρήκα μια μικρή μας στιγμή κάτω απ' το μαξιλάρι. Για ώρα κοίταζα το φως της. Κι έκλαψα. Για όλα αυτά που σκότωσες, μα τα είπες αγάπη. 

Μαρία Χρονιάρη


Music by: Andrian Von Ziegler

ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ

Καθημερινά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους απολογισμούς μας. Τις πράξεις και τις παραλείψεις μας. Τα "θέλω" που πνίξαμε και τα "μπορώ" που στερούμαστε για να διακοσμούν τη ζωή τους οι άλλοι. Πέφτεις - σηκώνεσαι, πληγώνεσαι και πονάς, αλλά στο τέλος, όταν καταφέρνεις να μείνεις όρθιος μετά από τις διαρκείς πτώσεις, ξέρεις καλά πως όλο το παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο που εσύ θα επιλέξεις. Αρκεί να κρίνεις σωστά.

Νύχτα Δευτέρας, μουσική ροκ στην εκπομπή και τα ηχεία εντός να γράφουν στο τέρμα.

 Καλή ακρόαση!

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Έφυγες με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησες. Μας έμαθες να αγαπάμε τους ανθρώπους και να χαϊδεύουμε τα λάθη και τα πάθη τους. Μεγάλωσα με τις λέξεις και τα φωτεινά ζεστά μάτια σου. Σε θυμάμαι πάντα με το πλατύ γέλιο σου, να μου μιλάς για τον Θεό, για τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, για την ψυχή και τις πληγές της. Να κάνεις βόλτες στην πλατεία του Αγίου Μηνά, με το καπελάκι και τα γυαλάκια σου.

Κάναμε τόσα ταξίδια καρδιάς, όσα ποτέ του κανείς δε θα κάνει. Κι όσες φορές βιάστηκα για το ταξίδι στην άλλη όχθη, έγινες βουνό για να το αποτρέψεις. Κάθε που το ρολόι θα δείχνει 6, τα μάτια μου θα κοιτούν στον ουρανό για να δουν τα δικά σου, καθώς ξέρω πως πάντα εδώ θα έχεις στραμμένο το βλέμμα σου. Από την περασμένη Τρίτη, τα χρώματα σώπασαν και οι μαντινάδες πια δεν θα έχουν ρυθμό. Κι η Κρήτη που αγάπησες, θα σε αγκαλιάσει σφιχτά - μάνα κι αυτή πονεμένη - που ξαναγυρνάς κοντά της. 

Θα κάνω όσα σου υποσχέθηκα κι ακόμη τόσα, για να γελάς από εκεί ψηλά και να φωτίζεις τον δρόμο μας. Εκείνοι που αγαπάς δεν πεθαίνουν ποτέ. Κι ας φεύγουν. Θα τα ξαναπούμε εκεί που υπάρχει μόνο φως κι αγάπη. 

Καλή στρατιά και καλή μετάβαση λατρεμένε μου θείε Φώτη.

ΕΣΥ

Σε αγαπάνε τα χέρια μου.

Μ. Χρονιάρη