ΜΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Η μελαγχολία της νοσταλγίας του αύριο, του χθες, εκείνου που θυμάσαι, που ξέρεις πως δεν ήρθε. Δεν θα έρθει. Γιατί ναι, τελικά νοσταλγούμε κι εκείνα που δεν ήρθαν. 

Κι ας φαίνεται, κι ας μοιάζει παράδοξο.

Μαρία Χρονιάρη

ΕΝΑ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ

Η ζωή είναι στιγμές. Γεμάτη από άλλες στιγμές. Πότε μικρές, πότε μεγάλες, πότε χαράς και πότε λύπης. Ποτέ όμως δεν ξέρεις τη στιγμή που όλα θα πάψουν να είναι. Να υπάρχουν μέσα στον κύκλο. Να είναι κύκλος. Και να είσαι μέσα κι εσύ. 

Η απουσία των ανθρώπων είναι χρόνος αγιάτρευτης μνήμης κι η θλίψη είναι ένα συναίσθημα πυκνά βαρύ. Κι έχει τόσο βάθος, όσο κι ο πόνος που το προκαλεί. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο που αγαπάς, λένε πως συνεχίζει να υπάρχει μέσα σου. Μέσα από την αγάπη που είχες γι' αυτόν, μέσα από τις πράξεις που εν ζωή έκανε κι άφησε παρακαταθήκη. Αλλά και παράδειγμα για όσους μπορούν να δουν και να ακολουθήσουν. 

Μένοντας πίσω, οφείλεις στον εαυτό σου ζωή. Ζωή γερή, ζωή δικαίωμα, ζωή χαρά, ζωή ανόθευτη. Μακριά από φωνές και φασαρία. Εξάλλου η ζωή φωνάζει δυνατά από μόνη της. Μπαίνοντας στο δρόμο για να περπατήσεις, δεν πρέπει να σε νοιάζει αν θα πέσεις ή πόσες φορές, δεν πρέπει να σκέφτεσαι ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει, ποιος θα αντέξει και ποιος λύγισε. Να περπατάς το δρόμο που ο Θεός όρισε για σένα. Χωρίς να κοιτάς αλλού, παρά μονάχα μπροστά. Γιατί η ζωή είναι πάντα μπρος. Ποτέ πίσω.

Με τον τρόπο αυτό, η απώλεια γίνεται μια κινητήριος δύναμη, έτσι που να αξίζει πάντα να περπατάς και να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις. Κι αν δεν υπάρχουν χέρια να σε σηκώσουν, στηρίξου στα δικά σου, κοίτα ψηλά, βγάλε κραυγή και στάσου όρθιος. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τον τρόπο σου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει την λύπη και τον πόνο σου. Κανείς δεν δικαιούται να πατά στην ψυχή σου και να καπηλεύεται τη δική σου θλίψη. Γιατί μόνο εσύ δικαιούσαι να ζήσεις όπως μπορείς κι αντέχεις, το μερίδιο πόνου που σου αναλογεί. Να πας ως το τέλος αυτή τη μελωδία.

Κλάψε, φώναξε, γέλα, ούρλιαξε, σπάσε, αλλά ζήσε. Γιατί σου δίνεται αυτή η ευκαιρία που ο άλλος έχασε, Από τον Νοέμβριο ως τώρα, μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πόσες φορές είπα "Φτάνει τώρα. Δεν αντέχω άλλο." Θύμωσα με τον Θεό και μετά το πήρα πίσω. Γιατί έστω κι από το κρεβάτι μου, έστω και με πληγές και αίματα και με αγώνα που συνεχίζεται, το δώρο μου χαρίστηκε.

Στις 6 Ιανουαρίου 2017, την ημέρα των Θεοφανείων, πήγε στην ουράνια γη εκείνη που ήταν ουρανός. Και φως που το σκοτάδι δεν μπορούσε να αγγίξει. Μου λείπει και θα μου λείπει πάντα. Στις χαρές και τις λύπες μου. Όμως ο τρόπος που έζησε αλλά κι εκείνος που επέλεξε να φύγει, θα μου θυμίζουν πάντα πως το δώρο που μου δόθηκε ξανά, οφείλω να το κάνω να αξίζει. Για 'κείνη. Και για μένα. Για τις νύχτες και τις μέρες μου, για τις θάλασσες που είδαμε και για τα χρόνια που μοιραστήκαμε κι είναι δικά μας.

Και για τον ήλιο που έβαλε μέσα μου. Άσβηστο, λαμπερό κι ανέσπερο.


Μ. Χρονιάρη