Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας
ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα
στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.
Περπατάει στα βήματα της ίδιας γνώριμης στράτας.
Αργά και μεθοδικά, υπερασπίζεται βέβαια, αποφάσεις και στάσεις. Ζωής.
Κατάστασης. Διαδρομής δεδομένης. Στα χρόνια που διένυσε χιλιόμετρα νύχτας,
έσπειρε φως στις εντός της πατρίδες. Ίδρυσε χρώματα σε γερασμένες πληγές.
Ζωγράφισε θάλασσες στις γκρεμισμένες ασφάλτους.
Ό,τι κι αν έκανε για ένα ήταν σίγουρη: Τώρα όλα τα
μάτια της θα κοιτούσαν μπροστά. Οι άνθρωποι που γνώρισε, ιερή μουσική. Στις
παρτιτούρες της θλίψης τους, έγραψε με την ίριδα χίλια σονέτα ευχών. Τους
μιλάει για θαύματα όλες τις άγρυπνες ώρες. Για τα ανένδοτα κύματα στις γωνίες
της ψυχής. Είναι όλα ανάποδα. Είναι όλα σωστά.
Αντιστρέφει τον πόνο που ορίζουν οι λέξεις τους και
κρεμάει στις κουρτίνες της μελλοντικές προσευχές. Κρατάει πάντα σφιχτά τα κλειδιά
του ουρανού της. Πια καμία σκιά δεν θα λερώσει ορίζοντα. Θα επιτρέψει την
είσοδο μόνο σ’ εκείνους που ξέρουν. Που γνωρίζουν καλά να γιατρεύουν ρωγμές.
Την πληγή που τη ρήμαξε, η ψυχή τη θυμάται. Κάτι
αόρατα νήματα δείχνουν πάντα το έδαφος για να αλλάζει η σιωπή. Τώρα ό,τι της
έκλεψαν, το πήρε πίσω διπλά. Να μεγαλώνει η φωνή της δίχως ίχνος κραυγής.
Άλλαξε κατευθύνσεις, διευθύνσεις και γράμματα.
Σκότωσε όλες τις πιθανότητες που της φώναζαν πίσω.
Κανένας θάνατος πια δεν γιορτάζει για ‘κείνη. Στο ταξίδι αυτό, έχει ό,τι
χρειάζεται. Ξημερώνει στα χέρια της μία νέα ζωή. Και δηλωμένη βαθιά της μια
καινούρια πορεία.
Από εδώ και στο εξής, όλος ο κόσμος που όρισε, θα
συμβαίνει εξ’ αιτίας της.
Μαρία Χρονιάρη
Κείμενο από την στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού", στην εφημερίδα "Η φωνή των Ανωγείων."
Διαβάστε όλη την εφημερίδα εδώ:
