Γνωρίζω
ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν
ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σ' ολόκληρη τη
ζωή τους, επειδή από τότε που ήσαν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει.
Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν.
Για τους
άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική
τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δε μου
αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε απ' τον πατέρα μου, ούτε απ'
την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου.
Ό,τι έχω
μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το 'χω αποκτήσει με δικές μου δαπάνες. Δεν
έχω ούτε και μιαν έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας,
του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας.
Έτσι,
νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν, γι αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν,
που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη,
αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον.
Λουί Αραγκόν
