ΤΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΑΤΑ

Καμιά φορά τυχαίνει τα πιο μεγάλα ψέματα να τ’ ακούς πριν καν ειπωθούν.

Μαρία Χρονιάρη 

(από την ποιητική συλλογή μου "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδ. Απόπειρα 2010, 2014)

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ

Ο χρόνος όταν σε κάνει κομμάτια. Ο χρόνος σιωπή. Ο χρόνος πονάω. Ο χρόνος έσπασα. Για όλους τους χρόνους που ήρθαν, έφυγαν, έρχονται όπου να ναι, δεν υπήρξαν ποτέ, πέθαναν. Για τους άχρονους χρόνους της μοναξιάς μας. Ο χρόνος όταν κόβεσαι και δεν φοβάσαι. Κόβεσαι κι άλλο. Ο χρόνος που ποτέ δεν είναι αρκετός για να σκουπίσεις τα αίματα από τις πληγές. Και συνεχίζεις να κόβεις και να κόβεσαι μέσα σε άχρονο χρόνο. Ο χρόνος που σε λείπω, ο χρόνος που ποτέ δεν άντεξες, ο χρόνος που το ρολόι μέτρησε ανάποδα όταν έκλεισα την πόρτα. 

Ο χρόνος που τα χέρια είναι άδεια, που τα βλέφαρα πονάνε από τους χρονισμένους σταλακτίτες. Ο χρόνος που η θάλασσα και το καραβάκι με βοήθησαν να θυμηθώ. Ο χρόνος τέλος. Ο χρόνος ξέχασα και δεν ξαναγυρίζω. Ο χρόνος έχασα. Ο χρόνος δεν θέλω πια. Ο χρόνος που κανείς δεν είδε να περνάει. Ο χρόνος απόφαση. Ο χρόνος που μέτρησε όταν ήρθες. Ο χρόνος που μου είπες, ζω. Ο χρόνος αγάπη. 

Ο χρόνος εσύ κι εγώ. Εκεί που δεν υπάρχει παρά μόνο ένας χρόνος.

Μαρία  Χρονιάρη

ΔΙΨΑΩ ΓΙ' ΑΓΑΠΗ

Διψάω γι’ ἀγάπη

πεινάω γι’ ἀγάπη

πονάω γι’ ἀγάπη

Οὐρλιάζω γι’ ἀγάπη

πεθαίνω γι’ ἀγάπη, ἀλλά

…

Εἶμαι ὁ λύκος,

ὁ κακός ὁ λύκος καί

δέ γίνεται.

Δέν εἶναι δυνατόν τέτοια αἰσθήματα νά ἔχω.

Γιατί ἄν τό μάθουνε τά πρόβατα

θά πέσουνε νά μέ σπαράξουν

Αργύρης Χιόνης

OH CAPTAIN MY CAPTAIN

Την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" την είχα δει όταν πήγαινα σχολείο. Θυμάμαι πως ρούφαγα κάθε εικόνα, λέξη, πρόσωπο. Η ταινία αυτή με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα και πιο βαθιά τον εαυτό μου κι ενάντια σε όλα να ακολουθήσω μεγαλώνοντας τα όνειρά μου.

Δεν ήταν μόνο το σενάριο που φυσικά ήταν εκπληκτικό, ούτε και η σκηνοθεσία. Ήταν εκείνος. Τα λόγια του. Το πάθος με το οποίο προέτρεπε τους μαθητές τους να μην χάνουν, να μην σπαταλούν ούτε δευτερόλεπτο από την πολύτιμη ζωή τους.

Κι αυτός, ο ίδιος άνθρωπος ζούσε μέσα στην δική του προσωπική άβυσσο, το δίχως ελπίδα αύριο, το έρεβος που γεννά η κατάθλιψη. Ρόμπιν σε ευχαριστώ που πέρασα εκείνες τις στιγμές μαζί σου. Γιατί μου δίδαξες "Να αδράτω την μέρα", να μην εγκαταλείπω τα όνειρα της ψυχής μου στα χέρια των άλλων. Και σε ευχαριστώ γι' αυτό.

Καλό παράδεισο Καπετάνιε μου.


Μαρία Χρονιάρη

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτώ απ’ τη σκέψη σου.Όλα τα καταφύγια έχουν πια γκρεμιστεί.

Μαρία Χρονιάρη

Ευχαριστώ την Μαρία Αγιασοφίτη για το υπέροχο βίντεο που έκανε με αποσπάσματα από το βιβλίο μου  Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ, που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα από τις εκδόσεις Απόπειρα.

ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;

Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου

και το μετά απ' το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"

τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα

Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα

Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο

σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο

που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει

να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει

ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι

το πρόβλημά μου η υπερβολή μου

κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος

τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα

Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος

Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε

κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε

πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει

κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος

και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα

Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο

κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα

του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα

Τίποτα σημαντικό

Ζω μονάχα εν λευκώ

Τίποτα σημαντικό

Ζω μονάχα εν λευκώ

Τίποτα σημαντικό

Ζω μονάχα εν λευκώ

ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΩΚΕΑΝΟΥ

Έχω ανοίξει μια μικρή σχισμή στο κορμί μου

Κι από εκεί μπαίνει όλη η λύπη σου

Και όλο και μεγαλώνει η σχισμή

Κι όλο την ξύνω

Και γίνεται θάλασσα θλίψης

Και γίνεται ωκεανός

Και γίνεται θάνατος

Που μέσα  του χορεύω

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

ΓΙΑΤΙ

Να σε πνίγουν τόσα πολλά "γιατί" και οι άλλοι να σου λένε: "σώπα."

Μενέλαος Λουντέμης

ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Γράφω επειδή το φάντασμα

επειδή το χτες

επειδή το σήμερα

επειδή δεν ξέρω

επειδή ο Έρωτας

Επειδή η νύχτα

Oscar Hahn