ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΙΗΣΗΣ BIBLIOTEQUE

Ένα διαφορετικό τριήμερο σας περιμένει στην Βιβλιοθήκη Μίνως Βολανάκης, Στουρνάρα 11 στα Εξάρχεια από τις 26 έως τις 28 Ιουνίου 2014. Από τις 11.30 το πρωί, μέχρι αργά το βράδυ, με Παζάρι Εναλλακτικών Βιβλίων σε ειδικές τιμές, και το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΙΗΣΗΣ BIBLIOTEQUE.

Το Σάββατο στις 9 το βράδυ θα είμαι κι εγώ εκεί με συνομιλητές τους Σταύρο Σταυρόπουλο και Γιώργο Χρονά, προσπαθώντας να απαντήσουμε στο αιώνιο ερώτημα, "Γιατί η ποίηση".

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

21.00 – 23.00 μμ

Τι είναι ποίηση;

Ανοιχτή συζήτηση ανάμεσα στον Σταύρο Σταυρόπουλο και την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ.

Μια λέξη άλλοτε ιερή, με καταχρηστική πλέον σημασία, σχεδόν υβριστική σήμερα, με χιλιάδες κατά περίπτωση ορισμούς της – από τους οποίους δεν ισχύει κανείς, αλλά ισχύει και θα συνεχίσει να ισχύει πάντα η ερώτηση, και μάλιστα, σε όλη την τρομακτική αγωνία του αναπάντητου μεγαλείου της.

Ακολουθεί διάλογος με το κοινό.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

21.00 – 23.00 μμ

Τι είναι γραφή;

Ανοιχτή συζήτηση για το παρόν και το μέλλον, τις συνθήκες και τα εργαλεία της γραφής, τα νέα παράθυρα, αλλά, κυρίως, τις κλειστές πόρτες των προθέσεων της ιδιότητας του συγγραφέα μέσα στην σημερινή δυνατότητα του κόσμου.

Συζητούν οι Σταύρος Σταυρόπουλος και Μαρία Μήτσορα.

Θα ακολουθήσει διάλογος με το κοινό.

Σαββάτο 28 Ιουνίου 2014

21.00 – 23.00 μμ

Γιατί η ποίηση;

Στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς περί ενός ρητορικού σχήματος άνευ σημασίας που κρίνεται μόνο από τον τρόπο που τίθεται και από το πρόσωπο που το θέτει. Πόση αλήθεια κρύβεται στη ρήση του Ντεριντά, «δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από το κείμενο»;  Πώς μια λέξη χάνει την ιδιωτικότητά της αναβαπτιζόμενη στον ενιαίο κορμό ενός ποιήματος;

Αυτά και άλλα πολλά συζητούν Σταύρος Σταυρόπουλος, Γιώργος Χρονάς, Μαρία Χρονιάρη.

Θα ακολουθήσει διάλογος με το κοινό.

Αποσπάσματα από το έργο των συνομιλητών διαβάζει και τις τρεις μέρες η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή.

Συμμετέχουν οι εκδόσεις:

ΑΠΟΠΕΙΡΑ

ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ

ΧΑΡΑΜΑΔΑ

ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ

ΔΕΚΑΤΑ

ΣΜΙΛΗ

POEMA

ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ

ΡΟΔΑΚΙΟ

ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ

ΕΝΔΥΜΙΩΝ

ΘΡΑΚΑ

ΠΟΙΕΙΝ

Sestina Books

Straw Dogs

Chimeres

και

Bibliotheque

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΛΑΘΟΣ

Στη ζωή όλα ανατρέπονται. Κι όλα ανατρέπουν. Και μετά τρέχεις να βρεις, τρέχεις να καταλάβεις, τρέχεις να κρυφτείς. Το θέμα είναι να προσέχεις τι λάθη κάνεις.Θα μου πεις, αν προσέχεις τότε δεν κάνεις λάθος. Κι όμως τα λάθη γίνονται λιγότερο επίπονα αν δεν τα κάνεις κατά λάθος. Γιατί ένα εσκεμμένο λάθος γνωρίζεις από την αρχή που θα καταλήξει.

Κυρίως όμως πρόσεχε τα όνειρα που σκοτώνεις. Είναι τα μόνα που μπορεί να σε σταυρώσουν.

Μαρία χρονιάρη

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Η Έλενα Καρανταγλή, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου από την Χαλκιδική, βραβεύτηκε από την Unesco για το παρακάτω βίντεο που δημιούργησε για την ειρήνη. Συμμετείχαν 1300 νέοι ηλικίας 14 έως 25 ετών που έλαβαν μέρος, κερδίζοντας το βραβείο στην κατηγορία του video clip. Οι υπόλοιπες κατηγορίες ήταν το δοκίμιο, η φωτογραφία και οι γραφικές τέχνες.

Το βραβευμένο βίντεο «Οι σπόροι της ειρήνης» διάρκειας ενός λεπτού δημιουργήθηκε με την τεχνική stop-motion/κινούμενο σχέδιο αποτέλεσμα ατομικής διεργασίας.

Δείτε εδώ το βίντεο:

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ

Εάν τις γλώσσες τῶν ἀνθρώπων λαλώ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ έχω, γέγονα χαλκός ήχον ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ εάν έχω προφητείας καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πάσαν τὴν γνώσιν, καὶ εάν έχω πάσαν τὴν πίστη, ώστε όρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ έχω, οὐδέν ειμί. καὶ εάν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ εάν παραδώ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ έχω, ουδέν ωφελούμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ασχημονεί, οὐ ζητεί τὰ εαυτής, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει επί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσες, παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· όταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυν δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια, δε συμπεριφέρεται άσχημα, δε ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δε λογίζεται το κακό, δε χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει.

Απόστολος Παύλος, Επιστολή Προς Κορινθίους

ΑΓΩΝΙΑ

Η νύχτα περιμένει έξω απ’ την πόρτα μου

Την τυλίγω με αγωνία σ’ ένα χαλί

Και την αφήνω παγωμένη στο τζάκι

Ό, τι κι αν κάνεις

Η φωτιά είναι εκεί

Στην προκυμαία υπάρχει ένα πλοίο

Ο φυγάς μέσα μου

Επικυρώνει το εισιτήριο

Η όρασή μου γίνεται διπλή

Τα γεγονότα συμβαίνουν ερήμην μου

Παίρνω ένα νόμισμα

Και το φυτεύω στη γλάστρα

Για να ανθίσει

Τα φαντάσματα πέθαναν

Και το ψυγείο μου έχει γεμίσει

Άδικες αναμνήσεις

Τις κρατάω εκεί

Για να μαζεύω τον άδειο καιρό

Στο πίσω μέρος της αυλής

Έχω θάψει μερικές φωνές

Απ’ τις μέρες μας

Τις έχτισα καλά

Να μη μυρίζει ο θάνατος

Αν πας απ’ τη μια μεριά

Εκεί που τρέχει το σιντριβάνι

Θα δεις να πενθούν στολισμένα

Τα τελευταία μου όνειρα

Κι ένα γέρικο σκύλο

Να κρατάει στα δόντια του

Το φεγγάρι

Αν πας απ’ την άλλη

Εκεί που τρέχει η ζωή

Θα δεις τις φωνές να μεγαλώνουν

Με τις βραδινές τουαλέτες τους

Αξύριστες

Τους τελευταίους δυο μήνες

Κρατάω για τώρα την αγωνία

Που καίει σαν θειάφι

Διαιρώντας τη γλώσσα μου

Όλο το χρυσάφι

Θα τρέξει αργότερα

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

10/02/2014

(Μικρές ασκήσεις γραφής, με το μολύβι στα δόντια. Να λειτουργούν οι ματιές, σαν τροχαλίες. Μια λέξη δική σου, μια δική μου. Σειρές που εναλλάσσονται με ταχύτητα, θρασύτητα, αλχημεία. Στην τύχη. Ιστορίες. Και επιπλέον δοκιμές. Ανάξια ψέματα. Αληθινές εξάρσεις. Έγκλημα και τιμωρία. Για τώρα. Τα ποιήματα μεικτά, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς. Αλλά τόσο ίδιους. Όπως η ζωή. Μεικτή. Από διαφορετικά βαρελάκια χρώμα. Ο πόνος είχε πάντα δυο ονόματα. Η γραφή είναι η αγωνία του. Η σάρκα που επιμένει να παραμένει. Αναμμένη. Επειδή μετά. Επειδή μέλλον.)

Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΟΤΩΣ

Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου,"Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ" το διάβασα στην εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ" που είχα στον ClipartRadio. Η εκπομπή σταμάτησε προσωρινά για το καλοκαίρι, η ανάγνωση όμως έμεινε και η Μαρία Αγιασοφίτη, μου έκανε την τιμή να την κάνει βίντεο. 

Η αυθόρμητη και πηγαία αγάπη και ζέστη των ακροατών της εκπομπής και των αναγνωστών των βιβλίων, είναι εκείνα που σου δίνουν δύναμη να συνεχίζεις.

Ευχαριστώ πολύ Αερικό.


Μαρία Χρονιάρη

ΑΦΗΣΕ ΜΕ

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!

Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται

που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι

θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω.

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου

(Από την Σονάτα του Σεληνόφωτος, ποίηση Γ.Ρίτσου)