ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΔΕΝΤΡΑ

Δεν θα συνοδεύσω με λόγια την ανάρτηση αυτή, γιατί απλά δεν τα έχει ανάγκη.

Μαρία Χρονιάρη

ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΟ

"Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό, διπλώνεται. Αναγνωρίζεται, νερό και χώμα είναι, πυλός, πληγώνεται. Τα χέρια σου να'ναι λεπτά, τα ψεύδη σου ανεμικά ορκίζεσαι."

Η ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΑ

στην Άρια


Σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί μια δική του στάλα βροχής. Μια ολόδική του μικρή, τόση δα δροσοσταλίδα. Άν είναι τυχερός και τον ακουμπήσει, τότε νιώθει την γλυκιά υγρή ζέστη της. Η δική μου δροσοσταλίδα είναι ένας Μικρός Ναυτίλος κάπου στο Ηράκλειο, που πάντα ταξιδεύει με κόντρα καιρό. Και πάντα τα καταφέρνει. Αυτή είναι η ιστορία της.

Μαρία Χρονιάρη

ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ

Το κατάφερα πάλι.

Μια φορά στα δέκα χρόνια

Το καταφέρνω –

Ένα είδος θαύματος που περπατάει, το δέρμα μου

Λαμπερό σαν αμπαζούρ των Ναζί,

Το δεξί μου πόδι

Ένα βάρος για τα χαρτιά,

Το πρόσωπό μου ένα χωρίς χαρακτηριστικά, τέλειο

εβραϊκό λινό.

Τράβηξε την πετσέτα

Ω εχθρέ μου.

Σε τρομοκρατώ; -

Η μύτη, οι κόγχες, ολόκληρες οι οδοντοστοιχίες;

Η χαλασμένη αναπνοή

θα χαθεί σε μια μέρα.

Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα

Που έφαγε ο σοβαρός τάφος θα είναι

Σα στο σπίτι της πάνω μου

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.

Είμαι μόνο τριάντα ετών.

Και σαν τη γάτα έχω εννέα φορές για να πεθάνω.

Αυτή είναι ο Αριθμός Τρία.

Τι χαλασμός κόσμου

Για να εκμηδενίσει κανείς κάθε δεκαετία.

Τι ατέλειωτα νήματα.

Το πλήθος που μασουλάει

Σπρώχνεται μέσα για να τους δει

Να με ξετυλίγουν από το κεφάλι ως τα πόδια –

Το μεγάλο στριπτήζ.

Κύριοι, κυρίες,

Αυτά είναι τα χέρια μου,

Τα γόνατά μου.

Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

Εντούτοις, είμαι η ίδια, αυθεντική γυναίκα.

Την πρώτη φορά ήμουνα δέκα ετών.

Ήταν ένα ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά το εννοούσα

Να κρατήσω ως το τέλος και να μην επιστρέψω καθόλου.

Κουνούσα κλειστή

Σα μια αχιβάδα.

Χρειάστηκε να φωνάζουν και να φωνάζουν

Και να μαζέψουν τα σκουλήκια από πάνω μου σα γλοιώδη μαργαριτάρια

Το να πεθαίνεις

Είναι μια τέχνη, σαν καθετί.

Το κάνω ιδιαίτερα καλά.

Το κάνω τόσο καλά που είναι η κόλαση.

Το κάνω τόσο καλά που μοιάζει αλήθεια.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι το έχω ταλέντο.

Είναι αρκετά εύκολο σε ένα κελί.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις και να μείνεις έτσι.

Είναι η θεατρική

Επιστροφή στο φως της μέρας

Στον ίδιο τόπο, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια κτηνώδη

Απολαμβάνουσα φωνή:

«Έγινε ένα θαύμα!»

Αυτό μου κόβει την αναπνοή.

Πρέπει να πληρώσετε

Για να δείτε τις ουλές μου, πρέπει να πληρώσετε

Για ν’ ακούσετε την καρδιά μου –

Πραγματικά χτυπάει

Και πρέπει να πληρώσετε, να πληρώσετε, να πληρώσετε πολύ ακριβά,

Για μια λέξη ή για ένα άγγιγμα

Ή για λίγο από το αίμα μου

Ή για ένα κομμάτι από τα μαλλιά ή τα ρούχα μου.

Έτσι, έτσι λοιπόν, Χερ Ντόκτορ.

Έτσι, Χερ Εχθρέ μου.

Είμαι το έργο σου,

Είμαι το πολύτιμό σου,

Το όλο χρυσό μωρό

Που λιώνει σε μια κραυγή.

Περιστρέφομαι και καίγομαι.

Μη νομίσετε ότι υποτιμώ τη μεγάλη σας προσοχή.

Στάχτη, στάχτη –

Χώνετε κάτι και ανακατεύετε,

Σάρκα, κόκαλα, δεν υπάρχει τίποτα –

Ένα κομμάτι σαπούνι,

Ένα δαχτυλίδι γάμου,

Ένα χρυσό σφράγισμα.

Χερ Θεέ, Χερ Λούσιφερ,

Πρόσεχε.

Πρόσεχε.

Μέσα από τη στάχτη

Βγαίνω με τα κόκκινα μαλλιά μου στη μέρα

Και τρώω τους άντρες σαν αέρα.

SYLVIA PLATH

Μτφ. Νανά Ησαΐα

Από την ποιητική συλλογή Ariel

ΣΙΓΑΣΤΗΡΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Κάτι βράδια σαν κι αυτό,

όταν παγώνει το φεγγάρι κάτω από το μαξιλάρι μου,

κλέβω λίγο χρώμα από τις σταγόνες της βροχής

και τις κολλάω στον λευκό τοίχο.

Τις κολλάω γερά,

έτσι ώστε όταν θα ξημερώσει να έχουν γίνει πέτρα.

Όσα μου έμαθαν δεν ήταν αλήθεια,

όσο μ' αγάπησαν σιγαστήρας εγκλήματος.

Όμως εγώ που είμαι σκόνη κι αέρας και λυγμός λύκου,

λίγο πριν πουν την τελευταία λέξη,

έβγαλα ένα ουρλιαχτό κι έγινα όνειρο.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟ

Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη;

Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα.

Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις. γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις πως

αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο.

και να 'ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει:

το αδύνατο γίνεται δυνατό.

Νικόλαος Καζαντζάκης, απόσπασμα από το βιβλίο του "Καπετάν Μιχάλης"

ΝΟΣΤΟΣ

Υπάρχει μια λέξη

Που κατοικεί τη ζωή μου

Είναι στρωμένη με άσπρα

Και μοβ πέταλα

Σε κάθε ένα απ’ αυτά

Έχω κρεμάσει και μια σημασία

Όταν τη βλέπω να διασχίζει το δρόμο

Φοβάμαι

Έτσι κάθε φορά κρύβομαι

Μήπως καθυστερήσω το τέλος

Να έρθει

Όλες οι γεύσεις μου φορούν σπαθιά

Κανείς δεν τολμά να δοκιμάσει

Μόνο κάτι παιδιά

Που δεν φοβούνται την φωτιά

Ξαπλώνουν

Και σκεπάζονται με τις λάμες τους

Ύστερα βγάζουν τα μάτια τους

Και τα κρεμούν φυλαχτό

Για να βλέπουν τον κόσμο καλύτερα

Ο κόσμος όμως βάζει τα καλά του

Και απομακρύνεται

Αφού φοβάται να θυμηθεί

Κάθε φορά που θυμάται

Ντρέπεται για την αλήθεια που έχτισε

Και η αλήθεια γκρεμίζεται

Γιατί καμιά αλήθεια δεν είναι πραγματική

Όταν ξεχνά την προέλευσή της

Αυτό λοιπόν εδώ το ποίημα

Είναι για να θυμόμαστε

Όλα αυτά που ξέφυγαν

Σαν πεταλούδα που παρήλθε

Αλλά κυρίως

Ότι αν ξεθάψουμε τα οστά της

Θα τα βρούμε ακόμη να χορεύουν

Μέσα σε ένα τεράστιο νι

29/12/2013

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

(Μικρές ασκήσεις γραφής, με το μολύβι στα δόντια. Θα λειτουργούν οι ματιές, σαν τροχαλίες. Μια λέξη δική σου, μια δική μου. Σειρές που εναλλάσσονται με ταχύτητα, θρασύτητα, αλχημεία. Στην τύχη. Ιστορίες. Και επιπλέον δοκιμές. Ανάξια ψέματα. Αληθινές εξάρσεις. Έγκλημα και τιμωρία. Για τώρα. Τα ποιήματα μεικτά, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς. Αλλά τόσο ίδιους. Όπως η ζωή. Μεικτή. Από διαφορετικά βαρελάκια χρώμα. Ο πόνος είχε πάντα δυο ονόματα. Η γραφή είναι η αγωνία του. Η σάρκα που επιμένει να παραμένει. Αναμμένη. Επειδή μετά.

Επειδή μέλλον.)