BACK TO YOU

Σε έναν κόσμο ψεύτικο, είσαι το μόνο αληθινό. Κι έτσι πάντα επιστρέφω σε σένα.

Μαρία Χρονιάρη

ΜΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

"Όχι, είναι αδύνατο, αδύνατο να μεταδώσουμε στους άλλους την αίσθηση μιας οποιασδήποτε στιγμής της ζωής μας, αυτό που αποτελεί την αλήθεια της, το νόημά της, τη λεπτή και διαπεραστική της ουσία. Είναι αδύνατο. Ζούμε όπως ονειρευόμαστε: απολύτως μόνοι".

Κόνραντ, 1960

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ 13

Τελικά η υποχρέωση είναι εκείνη που γεννά την αγάπη ή μήπως η αγάπη κρύβει μέσα της την υποχρέωση;

Μαρία Χρονιάρη

(απόσπασμα από το βιβλίο μου "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδ. Απόπειρα, 2010)

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ

για την Μαριάννα

Όσο τα χάρτινα καράβια θα ψάχνουν θάλασσες, κι όσο οι θάλασσες θα υποδέχονται τα χάρτινα καράβια, τίποτε στον κόσμο αυτό δεν μπορεί να χαθεί.

Μαρία Χρονιάρη

ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ

Μόνο με την Αγάπη σου
μπορώ να επιζήσω.
Να μη χαθώ μέσα στο μαύρο δάσος.
Ν' αψηφήσω τον άγριο σκύλο
που μ' ακολουθεί σα να 'ναι ο ίσκιος μου.

Μόνο με την Αγάπη σου.
Να χτίσω ένα άλλο πρόσωπο.
Να γίνω πάλι ένα μικρό αγόρι.
Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό.
Και να γνωρίζω τον κόσμο
μ' ένα καινούργιο θάμπωμα.

Μόνο με την Αγάπη σου
μπορώ να λέω τραγούδια από άλλους, άγνωστους τόπους.
Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος,
και να κεντώ τ' όνομά σου, με στίχους αέρινους.
Να μιλώ μόνο για σένα.
Να σε καλημερίζω μ' έναν φοβισμένο κορυδαλλό
κρυμμένον στο στήθος μου,
και να μου αποκρίνεσαι μ' ένα ξεχασμένο μου ποίημα.

Μόνο για την Αγάπη σου.
Μπορώ να περνάω την κάθε μου μέρα
απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς
και αγιογραφώντας τους αίνους
απ' το μέγα θαύμα του Έρωτα.
Να σου λέω τέλος καληνύχτα
και να με παίρνεις μαζί σου, στον ύπνο σου.
Για να με σεργιανίσεις μεθυσμένον
στα μαγεμένα σου όνειρα.

Μόνο με και για την Αγάπη σου
μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος.
Να φαίνομαι όλο και λιγότερο λυπημένος.


Θανάσης Κωσταβάρας, Χαιρετισμοί, Αθήνα 2006

ΟΜΜΑΤΑ

Υπάρχει μια αθωότητα εντιμότητας όταν περιγράφεις το τέλος εκείνου που μόνος αισθάνεσαι τη σιγουριά του ερχομού του. Σαν μελωδία ηλεκτρικού συναισθήματος. Ο χρόνος στενεύει. Τα ηχεία άρρωστα. Η φυσαρμόνικα του Dylan δεν είναι συμβατή. Όχι πια. Διασταύρωση ιστορίας στο παγκάκι της πλατείας. Η πολυχρωμία του ασπρόμαυρου αντιφεγγίζει το μετά. Love torn us apart.

Το αίμα στο ποτήρι πασπαλισμένο με ζάχαρη. Μάγια που δεν φτάσαν στον αποδέκτη τους. Γιατί δεν ήταν δικός. Γιατί πάντα κάτι θα φταίει για εκείνο που έρχεται. Ο Πέτρος χώρεσε σε ένα πακέτο κι από τότε μετράει αριθμούς. Κάθε μέρα αναπροσαρμόζει τα νούμερα. Το λίγο και το πολύ αλλάζουν κάθε τόσο. Στο βάθος μία παρέα γελάει δυνατά. Ένα ξωτικό καρφωμένο σε μια καρέκλα παρακολουθεί. Την εξέλιξη των γεγονότων.

Έχει κρεμάσει τα φτερά στο λαιμό του. Μέσα σε τόσο σκοτάδι, μια κίτρινη δέσμη φωτός πόσο μπορεί να αντέξει; Η κιθάρα του Roy Buchanan υπόσχεται. Ο Μεσσίας θα ξανάρθει. Ποιός έχει κουράγιο να περιμένει πια;  Βαθύ μωβ, ένας Απρίλης, ερωτική πρόσκληση. Μέχρι την άκρη του τέλους.

Το τοπίο θολό. Φιλικές χειραψίες άρνησης. Είσαι. Δεν σε βλέπω. Υπάρχεις. Όχι. Από το από εδώ, έως το μέχρι εκεί και σε ό, τι μεσολαβεί, βρέχει. Υγρασία αποστροφής. Μία αντίθεση γαντζώθηκε στις βλεφαρίδες του. Τα χέρια του δείχνουν. Αφήνουν. Ελκύουν. Διώχνουν. Ακούει με προσοχή αυτά που δεν λένε. Μόνο εκεί ζει η αλήθεια. Κι εκεί γκρεμίζεται. 

Σέρνει ένα παράνομο βλέμμα πάνω απ’ τον ώμο της. Πόρτες, παράθυρα, κλειδαριές. Αποτεφρωμένες ζωές ξαπλωμένες στο τραπέζι της. Πρέπει να ξεχάσει να θυμάται. Να ξεριζώσει τη ροπή της προς το άπιαστο. Της μιλάει. Άλεκτα. Πόσες φορές ακόμη θα πεθάνει στα μάτια του;

Κοιτάει το σκορπιό που μαγκώνει το χέρι της. Περίμενε. Όχι ακόμα. Οι ημερομηνίες μπερδεύονται. Τώρα. Πριν. Τώρα. 2046 χρόνια και μία νύχτα. Μοιράστηκε αναπνοές, φωνές. Απελπισία. Έφυγε, είπε.

Στα πλατό αναρρίχηση πάθους. Ετικέτα μουσικής με το όνομά της. Όχι το δικό της. Σφυρίζει το ρυθμό του με τις νότες της.

Τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν τα τ’ όμματα.    

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Επειδή Μαζί", εκδ. Απόπειρα 2012)

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΥΓΗ

Μα ξάφνου μια σπαραχτικιά κραυγή μέσα μου: "Βοήθεια!" Ποιος φώναξε;

Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουκράσου· όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις· κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει.

Χρέος σου, σε πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, σε χαρά και σε θλίψη, μέσα από την καθημερινήν ανάγκη, να ξεχωρίσεις την Κραυγή τούτη, να την ξεχωρίσεις ορμητικά ή συγκρατημένα, όπως βολεί στη φύση σου, γελώντας ή κλαίγοντας, ενεργώντας ή στοχαζόμενος, και να μάχεσαι να νιώσεις ποιος είναι αυτός που κιντυνεύει και φωνάζει· και πώς μπορούμε εμείς να στρατευτούμε, όλοι μαζί, και να τόνε λευτερώσουμε.

Μέσα στην πιο μεγάλη χαρά μας ένας μέσα μας φωνάζει: "Πονώ! Θέλω να ξεφύγω από τη χαρά σου! Πλαντώ!"

Μέσα στην πιο μεγάλη απελπισία μας ένας μέσα μας φωνάζει: "Δεν απελπίζουμαι! Παλεύω! Γαντζώνουμαι απάνω από την κεφαλή σου, ξεθηκαρώνω από το σώμα σου, ξεθηκαρώνω από τη γης, δε χωρώ σε μυαλά, σε ονόματα, σε πράξες!"

Μέσα από την πιο πλατιά αρετή μας ένας ανασηκώνεται, απελπισμένος, και φωνάζει: "Στενή είναι η αρετή, δεν μπορώ ν΄ αναπνέψω· μικρός, στενός είναι ο Παράδεισος, δε με χωράει· σαν άνθρωπος μου φαίνεται ο Θεός σας, δεν τον θέλω!"

Ακούω την άγρια κραυγή κι ανατινάζουμαι. Μέσα μου, η αγωνία που ανηφορίζει συντάζεται, για πρώτη φορά, σε ακέραιη ανθρώπινη φωνή, στρέφεται κατά πρόσωπο και με φωνάζει καθαρά, με τ΄ όνομα μου, με τ΄ όνομα του γονιού μου και της ράτσας μου!

Είναι η μεγάλη κρίσιμη στιγμή. Είναι το σύνθημα της Πορείας. Αν δεν ακούσεις την Κραυγή τούτη να σκίζει τα σωθικά σου, μην ξεκινήσεις!

Ξακλούθα με υπομονή, με υποταγή την ιερή θητεία σου στον πρώτο, στο δεύτερο, στον τρίτο βαθμό της προετοιμασίας.

Κι αφουκράζου: Στον ύπνο, στον έρωτα, στη δημιουργία, σε μιαν αφιλόκερδή σου περήφανη πράξη ή μέσα σε βαθιά απελπισμένη σιωπή, ξάφνου μπορεί ν΄ ακούσεις την Κραυγή και να κινήσεις.

Ως τώρα έρεε η καρδιά μου, ανέβαινε, κατέβαινε με το Σύμπαντο. Μα ως άκουσα την Κραυγή, το σπλάχνο μου και το Σύμπαντο χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα.

Κάποιος μέσα μου κιντυνεύει, σήκωσε τα χέρια του και μου φωνάζει: "Σώσε με!" Κάποιος μέσα μου ανεβαίνει, παραπατάει και φωνάζει: "Βοήθεια!"

Ποια στράτα από τις δυο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφαση μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή· κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου.

Από τις δυο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα· κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου.

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. "Απάνω! Απάνω! Απάνω!" φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ΄ εμπιστοσύνη.

Νιώθω, αυτό ζητάει από μένα η τρομερή αρχέγονη Κραυγή. Πηδώ στο πλευρό της! Ταυτίζω τη μοίρα μου μαζί της.

Κάποιος μέσα μου αγωνίζεται ν΄ ανασηκώσει ένα βάρος, ν΄ αναμερίσει τη σάρκα και το νου, νικώντας τη συνήθεια, την τεμπελιά και την ανάγκη.

Δεν ξέρω από που έρχεται και που πάει. Μέσα στο εφήμερο στήθος μου αδράχνω την πορεία του, αφουκράζουμαι το αγκομαχητό του, ανατριχιάζω αγγίζοντας τον.

Ποιος είναι; Στήνω το αυτί, θέτω σημάδια, οσμίζουμαι τον αγέρα. Ανηφορίζω, ψάχνοντας προς τ΄ απάνω, αγκομαχώντας. Αρχίζει η φοβερή, η μυστική Πορεία.

Νικόλαος Καζαντζάκης, (απόσπασμα με τίτλο "Η ΠΟΡΕΙΑ", από το βιβλίο του "ΑΣΚΗΤΙΚΗ", που δημοσιεύεται στο μπλόγκ σε συνέχειες.)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ

Όταν γράφεις, γράφεις για εκείνα που ήταν, αυτά που είναι κι όσα ελπίζεις κάποτε να έρθουν προς το μέρος σου. Ζεις παράλληλες ζωές, ευχόμενος να ζήσεις κάποτε ολόκληρη την δική σου. 

Ευχαριστώ από καρδιάς το μπλόγκ aeriko-moments.blogspot.gr και την διαχειρίστριά του Μαρία Αγιασοφίτη, για το δεύτερο βίντεο που έκανε με τις λέξεις μου. Που τις αγάπησε και τις σεβάστηκε τόσο πολύ.

Μαρία Χρονιάρη


Δείτε εδώ το μπλόγκ
http://aeriko-moments.blogspot.gr/2012/08/blog-post_22.html