ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΟΥΣ

                                                      

Mε τον απόντα συνομιλώ διαρκώς για την απουσία του, κατάσταση μάλλον παράξενη. Ο άλλος είναι απών και συγχρόνως παρών. Από αυτή τη μοναδική διαστρέβλωση, γεννιέται ένα είδος αβάσταχτης παρουσίας. Βρίσκομαι παγιδευμένος ανάμεσα σε δυο χρόνους, το διάστημα πού λείπεις, πράγμα για το οποίο υποφέρω και εκείνο πού είσαι εδώ, αφού απευθύνομαι σε σένα.

Ξέρω λοιπόν τι είναι ο ενεστώτας. Ένας δύσκολος χρόνος. Ένα κομμάτι καθαρής αγωνίας.

                                                                        

 

Ρολάν Μπαρτ, 1977

ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

"Σ' αυτές τες σκοτεινές καμάρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ γιανά βρω τα παράθυρα. - Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. - Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλύτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυρρανία. Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει."


Κ.Π. Καβάφης

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Τίποτα δεν μπορεί να μιλήσει καλύτερα την ψυχή, από αυτή την μελωδία.

ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ 5

Ένωσες την αρχή με το τέλος σε μια ακροστιχίδα σιωπής. Όλα τα άλλα έμειναν σε εκκρεμότητα. Κι η αγκαλιά μου γέμισε παγωμένα καλώδια.




(Μαρία Χρονιάρη, "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδ. Απόπειρα 2010)

ΑΝΕΥ

Ποτέ δεν ήξερα να γράφω

Μόνο κάτι λέξεις χάραζα

Σ΄ ένα σταυρό εντός μου

Ήθελα πάντα να γεννάω

Άδικα χρώματα

Μαρία Χρονιάρη



(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)


Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την αναδημοσίευση του ποιήματός μου, στο προσωπικό του μπλόγκ.


Δείτε εδώ 
http://sstavropoulos.blogspot.com/2000/04/blog-post_09.html

ΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

Νικόλαος Καζαντζάκης, ( Πρόλογος, Απόσπασμα από την "Ασκητική" που θα αναρτάται σε συνέχειες.)

Καλπά - ΖΩ - ντας

Είναι μια θάλασσα

Που καλπάζει

Το δωμάτιο

Το ταβάνι μου

Έχει ανοίξει μια τρύπα

Στον ουρανό

Όλα τα αύριο

Έγιναν άγκυρα

Γύρω σου

Πώς μπορώ

Να αδικήσω

Την ζωή μου;

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΚΑΛΕΙ

"Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.


Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σαν δέματα σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.


Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.


Η αγάπη δεν είναι καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.


Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά.


Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου."


"Ο κήπος του προφήτη", Χαλίλ Γκιμπράν

ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΚΙΑΣ

"Κι εγώ δεν είμαι παρά η σκοτεινή πλευρά μιας ζωής στην οποία φως είναι η συνείδηση του έρωτά μου".


Μπουσκέ, 1941