Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

Παρακολουθήστε εδώ τις δύο ομιλίες μου για το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια", εκδ. Απόπειρα. Οι παρουσιάσεις πραγματοποιήθηκαν στις 12 Οκτωβρίου 2010 στο Floral, και στις 15 Δεκεμβρίου 2010 στο PassPort. Τα βίντεο έχει επιμεληθεί και αναρτήσει ο Σπύρος Δόϊκας (Translatum)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=69073.msg274442#msg274442

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=69073.msg309694#msg309694

ALEA JACTA EST - Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

Ευχαριστώ πολύ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την αναδημοσίευση του κειμένου μου ΑΙΤΙΑ, στο προσωπικό του μπλογκ. Μα περισσότερο για όλες τις ΑΙΤΙΕΣ..

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://sstavropoulos.blogspot.com/2011/08/blog-post.html

ΓΥΜΝΟ ΣΩΜΑ

Γυμνὸ σῶμα

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
 

Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80

(απόσπασμα από τον Σάρκινο Λόγο του ποιητή Γιάννη Ρίτσου)

ΑΙΤΙΑ

Όλα είναι τύψεις· τύψεις κι ενοχές. Κι η αγάπη των ανθρώπων χειροβομβίδα που σκάει μέσα μου. Τις λέξεις μου τις αναγνωρίζω απ’ τις ρυτίδες τους. Μια προσφορά ζωής στον βωμό του καθήκοντος. Πότε λογίζεται ένα θαύμα; Πού συντελούνται τα αόρατα; Σκόνη που πλαισίωσε φωνές μες στην ομίχλη του κόσμου. Τα μαλλιά μου μια ανελέητη παγίδα φωτός. Αυτό δεν μπορούν να μου το πάρουν. Η ζωή που έρχεται κι η ζωή που φεύγει πασαλείβουν τον χρόνο μου.

Οι άνθρωποι είναι μίση. Ατέρμονη αναζήτηση στην πληγή μιας αλήθειας. Κι εγώ, αναπνέω εδώ και φέγγω για σένα. Εσύ να διαβάζεις αγάπη. Εσύ να γράφεις ξεγεννώντας αναρίθμητα αύριο στις πληγές μαρτυρίων.

Περίμενα κι έφτασα. Κι έφτασε κι η ώρα για το τέλος. Οι άνθρωποι είναι τέλος. Αρχίζουν με την προοπτική του τέλους. Κι όταν αρχίζουν, το κάνουν για να τελειώσουν ξανά. Η απουσία των ανθρώπων είναι χρόνος αγιάτρευτης μνήμης. Κράτησα στα χέρια μου δεκάδες πρόσωπα. Αντίθετα προσωπεία για να ταιριάξω ζωή. Όταν όλα δοκιμαστούν θα ’μαι εκεί. Στο φινάλε της παράστασης, εγώ θα ρίξω αυλαία.

Οι άνθρωποι είναι λάθη. Ασύμμετρα όνειρα ευσεβών πόθων. Διεκδικούν το αναλλοίωτο στις γωνίες των ματιών μου. Ξεβράζουνε πίσσα και την προσφέρουν για θάλασσα. Ολάνθιστη θάλασσα ξεχασμένων τοπίων. Σπυρί – σπυρί τσιμπούν τα κομμάτια μου. Διαμελίζουν αόρατα το γενετικό υλικό μου. Όμως εγώ, για σένα γελάω. Κι η Νάξος που αγάπησα, για σένα υπάρχει.

Να  ‘μαι πάνω απ’ τα γεγονότα. Αυτό θέλησα. Ρίσκαρα την αλήθεια στις παλάμες της νύχτας. Τα όχι μου, συλλαβίζουν τα βράδια μια αφόρητη ζάλη. Κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, τα βουητά των ευχών τους στοιχειώνουν τον ύπνο μου. Γιατί οι  άνθρωποι είναι μήτρες. Είναι φθόνος που αλλάζει επίθετα. Τελειωμένα ταξίδια στιγμών στις ρωγμές του μυαλού μου. Όμως εγώ, για σένα φυσάω ζωή. Κι αν καταφέρνω ν’ αλλάξω καιρό, για σένα γκρεμίζω σκοτάδια.

Και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μου διώξει το φως σου. Κι έτσι εγώ για σένα πάντα θα μιλώ. Κι όλοι οι στόχοι μου, κορδέλα στα γκρίζα μαλλιά σου. Να ρουφάει τον ιδρώτα σου καλοκαίρι καιρό. Και τα φτερά απ’ τις μέρες μου στο δικό σου ταξίδι αληθεύουν. «Πάμε να γεννηθούμε αλλού σου είπα. Ο χρόνος αυτός πέθανε.»(*)

 Alea jacta est.(**)

Μαρία Χρονιάρη

1.    (*)    Σταύρος Σταυρόπουλος «Πιο νύχτα δεν γίνεται»

 (**)    Ο κύβος ερρίφθη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την δημοσίευση του κειμένου μου στο προσωπικό του μπλόγκ
http://sstavropoulos.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html

ΑΡΠΑ

Σαντορίνη, Καλοκαίρι 2010

Μέσα στο μαύρο υπάρχει μια παράξενη διαφάνεια λευκού. Μια χούφτα γαρμπίλη από εξορισμένα χρώματα έγινε δαχτυλίδι στο πόδι μου. Διασταύρωση όρασης, ώρες βυθοσκόπησης. Σαν γάμος βλεμμάτων. Ευλογημένος. Από τον Θεό που υπάρχει στο διάστημα ανάμεσά μας. Στο χώρο που όλες οι εξελίξεις καθορίζονται.

Στην παραλία ο έρωτας γευματίζει σε ξύλινα στρώματα. Τον τυλίγουν με λευκά πανιά. Απλώνουν πάνω του αντιηλιακά. Για να επιτρέψει εκείνο που αύριο θα φύγει. Μια επιστροφή. Ένα μωρό σαν ουρανός γέρνει στην άκρη μιας ύπαρξης. Ακουμπάει το κεφάλι του πάνω στο παρελθόν. Χωρίς να ξέρει, ελπίζει. Να προλάβει να μην γίνει αόριστος. Όταν μεγαλώσει, θα μάθει να μαδάει όνειρα μέσα από ξένα μάτια. Θα μιλάει για θαύματα. Θα τα πολλαπλασιάζει, αλλάζοντας θέση στα μαξιλάρια.

Αριστερά και δεξιά, χρώματα. Στοιχισμένα ονόματα. Αχυρένιοι άνθρωποι σχηματίζουν ομπρέλες. Ο αέρας περνάει από το άνοιγμα που τους στηρίζει. Σπονδυλική στήλη καμωμένη από λάστιχο. Ώσπου να βραδιάσει, ό,τι γεννήθηκε θα έχει ξεχάσει την αιτία. Εκείνη που απέδρασε μέσα από την άκρη των νυχιών.

Στη μέση του δρόμου ένας άντρας σκυμμένος, συλλέγει χρώματα. Κρατάει γερά μέσα στη χούφτα του ένα γυαλιστερό μαύρο. Μια γυναίκα στην ίδια πορεία. Γρατζουνάει την διαδρομή αποσπώντας γράμματα από τα ονόματα. Που έζησαν πριν εκεί, μαζί του. Μια μέρα θα μιλήσω γι αυτά που δεν μπορώ. Τώρα απλά συντηρώ τη σιωπή μέσα μου. Κυοφορώ εκείνες τις λέξεις που θα υπάρξουν μόνο αν αρθρωθούν. Τότε θα έρθει το οριστικό τέλος κάθε έννοιας. Που θα σημαίνει το τέλος.

Κάθε άνθρωπος είναι μια γυάλα. Ανάλογα με το μέγεθος, νιώθει. Στριμώχνει τις μνήμες του για να τις διατηρήσει. Να μπορεί να θυμάται αυτό που κάποτε νόμισε. Ακυρωμένα εισητήρια αναπνοών στις καμπίνες των πλοίων. Χάδια που φόρεσε τη νύχτα για να μην κρυώνει. Τα βάζει όλα με τέτοιο τρόπο που να μη χρειαστεί να τα μετακινήσει. Μετά απλώνει ένα σεντόνι γύρω της για να μην βλέπει τις αντανακλάσεις. Της επιθυμίας. Φώναξε και η ηχώ δεν γύρισε.

Στην άκρη του γκρεμού μια κλειδωμένη πόρτα. Από κάτω της μια φωτιά παγωμένη. Σαν βράχος που σμίλεψαν οι αιώνες. Αν σπάσω το λουκέτο θα φτάσω στο κέντρο της γης. Τα δάχτυλα απ’ τα πόδια μου χαράζουν τα ίχνη. Στα χρόνια που θα ρθουν θα βρω όσα έσπειρα. Αυτά που με οδήγησαν στην μαύρη άμμο. Στο καλοκαίρι των Αγίων.

Στο προσκύνημα του ηλιοβασιλέματος ανάμεσα απ’ τις χορδές μιας άρπας.

Μαρία Χρονιάρη


(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)

Δημοσιεύτηκε στο blog του Σταύρου Σταυρόπουλου για πρώτη φορά. Τον ευχαριστώ πολύ

http://sstavropoulos.blogspot.com/ 

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΣ