Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΚΛΕΙΩ



Σε παρακαλώ βγάλε το καλώδιο απ' την πρίζα. Τώρα πια όλα είναι ήσυχα. Όλος ο κόσμος πρόλαβε και χώρεσε. Καμία θλίψη. Τίποτα δεν πονά. Έμαθα να με περικλείω σε δύο πράσινα μάτια. Σβήσε και το φως. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα καταλάβει. 

Καληνύχτα.


Μαρία Χρονιάρη



4 σχόλια:

  1. Εγώ πάντως κατάλαβα. Έστω μετά από πολλούς μήνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λυπάμαι που θα σε λυπήσω, αλλά πλανάσαι εάν νομίζεις πως έχεις καταλάβει.

    Η μεγάλη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση πως γνωρίζουμε την ψυχή των άλλων, τα εσώτερά τους, τις πληγές τους, μας κάνει αυθάδεις κυρίως - και ως προς την δική μας φύση.

    Θα ήταν καλύτερο να στρέφεται ο άνθρωπος στο μέσα του πρώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή