ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ

Ακούω τα πέταλα,

ακούω τα καρφιά.

Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά

κι οι μέρες μου βελόνια.

Παντού ακούονται καρφιά

να καρφώνουν σταυρούς

να καρφώνουν κρεμάλες.

Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι.

Καρφιά μού 'στειλαν στα γενέθλια μου

αντίς για λουλούδια γιορτινά.

Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου

αντίς για πούπουλα απαλά.

Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου

και στον τυραγνισμένο μου ύπνο.

Από άγρια σουβλερά καρφιά

κρέμονται κι οι μέρες μου

με σπάγγους από νερό.

Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν

κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας

καθώς και τους διαλεχτούς της.

Απ' αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ

τους μαύρους μου εφιάλτες

και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα

για να ξεκρεμάσω τους αθώους.

Και να καρφώσω τους ληστές.

Μενέλαος Λουντέμης