Την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" την είχα δει όταν πήγαινα σχολείο. Θυμάμαι πως ρούφαγα κάθε εικόνα, λέξη, πρόσωπο. Η ταινία αυτή με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα και πιο βαθιά τον εαυτό μου κι ενάντια σε όλα να ακολουθήσω μεγαλώνοντας τα όνειρά μου.
Δεν ήταν μόνο το σενάριο που φυσικά ήταν εκπληκτικό, ούτε και η σκηνοθεσία. Ήταν εκείνος. Τα λόγια του. Το πάθος με το οποίο προέτρεπε τους μαθητές τους να μην χάνουν, να μην σπαταλούν ούτε δευτερόλεπτο από την πολύτιμη ζωή τους.
Κι αυτός, ο ίδιος άνθρωπος ζούσε μέσα στην δική του προσωπική άβυσσο, το δίχως ελπίδα αύριο, το έρεβος που γεννά η κατάθλιψη. Ρόμπιν σε ευχαριστώ που πέρασα εκείνες τις στιγμές μαζί σου. Γιατί μου δίδαξες "Να αδράτω την μέρα", να μην εγκαταλείπω τα όνειρα της ψυχής μου στα χέρια των άλλων. Και σε ευχαριστώ γι' αυτό.
Καλό παράδεισο Καπετάνιε μου.
Μαρία Χρονιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου