ΕΝΩΣΗ

I.

Απόψε μην απομακρυνθείς

Η γη έχει αρχίσει να χάνει την βαρύτητά της

Τα πάντα αλλάζουν θέση σχέση απόσχιση

Δεν ξέρω αν πρέπει να φοβάμαι

Δεν ξέρω αν έμαθα ποτέ να μην φοβάμαι

Απόψε μην απομακρυνθείς

Η νύχτα έγινε φέρετρο κάτω απ' τα σεντόνια

Τα δάχτυλά μου αρχίζουν να μοιάζουν με μάρμαρο

Το πρόσωπό μου παίρνει την όψη

Μισοτελειωμένου γλυπτού

Απόψε μην απομακρυνθείς

Μείνε να τελειώσουμε μαζί

Αυτό που δεν ζήσαμε

Μείνε για το τελευταίο σινιάλο

Έτσι κι αλλιώς ποτέ κανείς δεν θα μάθει

Τι γεύση έχει το φιλί των εραστών

Όταν πεθαίνουν ζωντανοί

II.

Απόψε δεν θα απομακρυνθώ

Θα μείνω εδώ

Να σκαλίζω με τα δάχτυλα

Το σχέδιο του κορμιού σου

Μέσα σε μια ερεθισμένη κίχλη φωτός

Θα μείνω εντός

Στην κοιλότητα των θηρίων σου

Καθένα απ’ αυτά γεννιέται στο πλάι

Με τις μικρές περισπωμένες του περασμένου αιώνα

Σε ποιο απ’ τα κεφάλια μου

Να σε χωρέσω;

Απόψε δεν θα απομακρυνθώ

Ποτέ μου δεν είχα τα χέρια

Ποτέ δεν ήξερα να βουλιάζω οδούς

Αλλά ακόμα και να το μάθαινα

Θα κατέστρεφα με τα νύχια μου τον δρόμο

Για να περνάμε μόνο εμείς

Ακέφαλοι

Από το λίγο των άλλων

Μόνο εμείς

Έξω απ’ το βλέμμα

Απόψε σήμερα αύριο μετά

Σε δέκα μοναδικά χρώματα

Σε εκατομμύρια ανεκτέλεστες αγκαλιές

Σε πεντέμισι χιλιάδες αιώνες

Δεν θα απομακρυνθώ

Πώς μπορεί κανείς να απομακρυνθεί

Απ’ το αναπόφευκτο δέρμα;

Γίνε εγώ

Θα μείνω εμείς

Μέσα στον ανελέητο κουρνιαχτό των άλλων

Μείνε εκεί που είσαι

Ακίνητη

Σε καρπώ

Σε είμαι

Σε θεώ με τα όργανα του τυφλού

Σε στρέφω σε διονυσιακό βάθρο

Σε κόσμος

Και με φεύγεις

Με ερείπια αγάπης

Και με φοράς στην πράσινη κλίμακα

Ευχαριστώντας το φως

Και με βρέχεις

Θα σε πάρω ολόκληρη

Με την θάλασσα ενός σχοινοβάτη

Απόψε μην απομακρυνθείς

Σε ελάχιστους καιρούς από σήμερα

Η σταγόνα θα είναι μια

Στο προσκήνιο του ωκεανού

Το νερό έχει ήδη φτάσει

Στα πόδια μας

 Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

15/05/2014

[Όταν με ξεκολλήσεις απ’ τα στήθη σου βάλε εκείνο το μαύρο χρώμα στο παράθυρο που ταιριάζει στη μοναξιά μου. Χωρίς άλλες λέξεις. Στη σιωπή δεν μιλούν . Μόνο αναπνέουν οι αγωνίες]

(Μικρές ασκήσεις γραφής, με το μολύβι στα δόντια. Θα λειτουργούν οι ματιές, σαν τροχαλίες. Μια λέξη δική σου, μια δική μου. Σειρές που εναλλάσσονται με ταχύτητα, θρασύτητα, αλχημεία. Στην τύχη. Ιστορίες. Και επιπλέον δοκιμές. Ανάξια ψέματα. Αληθινές εξάρσεις. Έγκλημα και τιμωρία. Για τώρα. Τα ποιήματα μεικτά, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς. Αλλά τόσο ίδιους. Όπως η ζωή. Μεικτή. Από διαφορετικά βαρελάκια χρώμα. Ο πόνος είχε πάντα δυο ονόματα. Η γραφή είναι η αγωνία του. Η σάρκα που επιμένει να παραμένει. Αναμμένη. Επειδή μετά. Επειδή μέλλον.) 

(από την κοινή ποιητική  συλλογή  "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ", εκδ. Βιβλιόραμα, που κυκλοφορεί Νοέμβριος 2015)